Recenzja książki: Na Hester Street topnieje śnieg

Hollywood było centrum świata mniejszości. Centrum świata, w którym nikt prawie nie wie, co jeszcze niedawno działo się na ulicach, w świecie zwykłych ludzi, świecie bez centrum. Jest jednak dwoje ludzi, którzy stojąc w rozkroku pomiędzy nimi, należeli do obydwu tych światów. Max i Eleanor Beecham wśród rzeczywistych gwiazd Hollywood lat dwudziestych, to fikcyjni bohaterowie powieści Daisy Waugh Na Hester Street topnieje śnieg. Dzieli ich teraźniejszość, a łączy przeszłość - bolesna, biedna i brudna, ale wspólna i długa. W przededniu końca tymczasowego amerykańskiego dobrobytu, przeszłość z nowojorskiej Hester Street ściga ich, dogania i chwyta w objęcia w najbogatszej dzielnicy Los Angeles.

Powieść Daisy Waugh zaskakuje przynajmniej cztery razy. Zaskakuje fabuła, język, tłumaczenie i... zakończenie. Co zaskakuje jeszcze bardziej: trzy czwarte to zaskoczenia pozytywne. Fabuła Na Hester Street, osadzona w Stanach Zjednoczonych w pierwszych dziesięcioleciach XX wieku, jest wartka, ciekawa, momentami nieprzewidywalna i mistrzowsko skonstruowana. Namnażające się tajemnice z przeszłości przeplatają się tu w absolutnie niewymuszony sposób z hollywoodzką "ówczesnością".  W dodatku społeczny przekrój bohaterów oraz ich problemy, ukazują różne oblicza przedwojennej Ameryki.

Rodzice chcieli uchylić jej rąbka nieba i nie godzili się w tej kwestii na żadne ustępstwa. Chcieli jednak dla niej nieba na tym bardziej przyjaznym i uczciwszym, który nie cuchnął śledziem w marynacie, końskim nawozem i gnijącymi warzywami. Nad światem, w którym starczało jedzenia i czystego powietrza i w którym ich córeczka nie musiałaby walczyć o każdy oddech i dusić się co noc, w którym będzie mogła spać spokojnie i czuć się bezpiecznie.

 

Na losy bohaterów nakłada się historia - boom ekonomiczny, epidemie dziesiątkujące ludność, pożar fabryki Triangle (1911), błyskawiczna budowa Hollywood, tej fabryki marzeń, wreszcie - czarny czwartek 1929. To w końcu czas prawie w ogóle nie opisywany na kartach współczesnych powieści. Kaprysy historii pokazują, jak łatwo przemierzyć drogę od zera do milionera oraz jak łatwo wyruszyć w drogę powrotną. I jak trudno przewartościować życie, którego nie miało się od początku. W trudnych czasach najlepiej odpowiadać sobie na pytanie, jak długo trwa miłość, pamięć i nadzieja. Dużo nauki, jak na niespełna 450 stron. Nauki w bardzo dobrym wydaniu.

Pozytywnie zaskakują także język i tłumaczenie powieści. Co prawda, nie udało się uniknąć błędów (śmieć zamiast śmierci), ale nie zaburzają obrazu całości. Styl Waugh ISTNIEJE, jest widoczny i dobry, naturalny, po prostu JEST stylem. Może nie powali na kolana miłośników bardzo ambitnej literatury, ale definitywnie nie powoduje, że Na Hester Street... można włożyć na półkę z "czytadłami". Także w tłumaczeniu brzmi dobrze, tłumaczce więc udało się oddać klimat powieści niemal co do joty. To budujące, choć może należałoby wyrazić zaniepokojenie, że zdarza się to ostatnio coraz rzadziej. Podobnie jak dopasowane do treści okładki, a taką jest okładka powieści Daisy Waugh.

Szkoda tylko, że mniej pozytywnie zaskakuje zakończenie. Nie da się go określić inaczej, jak tylko słowem (nomen omen) hollywoodzkie, mocno spłycające tak dobrą, dającą do myślenia, niejednoznaczną całość. I to w zasadzie jedyny mankament książki. Może lepiej nie czytać dwóch ostatnich rozdziałów i pozostawić zakończenie otwartym?