Recenzja książki: Lekcje francuskiego
Recenzuje: Kasia Pessel
Paryż. Miasto zakochanych, gdzie wydaje się, że miłość unosi się w powietrzu i że jest jego najważniejszym składnikiem. Romantyczne zaułki, bulwary nad Sekwaną, liczne kafejki... Wszystko to sprzyja wspólnie spędzanym chwilom. Jest jeszcze francuski czar. Nie można zapomnieć, że Paryż to światowa stolica mody, a paryżanki słyną z niepowtarzalnego stylu i szyku. Wspaniałe zabytki, kultura i sztuka - wszystko to składa się na wrażenia, jakich można doświadczyć tylko na paryskim bruku. Niektórzy przybywają do tego miasta skuszeni jego klimatem, inni planują uczynić z tego miejsca swój dom. Czasem jest ono jedynie okazją do oderwania się codzienności. Troje paryżan i troje Amerykanów. Szóstka ludzi, połączonych w szkole językowej, trzy przypadkowe znajomości ludzi, dla których punktem wspólnym są język i miasto. Przypadek czy przeznaczenie ich z sobą sobą? W jakim kierunku podąży znajomość lektorów i ich uczniów? Francuscy na wskroś, przynajmniej w oczach obcokrajowców, nauczyciele oraz typowi przedstawiciele Stanów Zjednoczonych. Czy możliwe jest, by w ciągu krótkiego czasu poznali się i pomogli sobie nawzajem? Jaką rolę odegrają tu emocje - te związane z przeszłością, ale i teraźniejszością?
Phillipe, Nico i Chantal pracują jako lektorzy języka francuskiego. Ich domem jest Paryż, tutejsze kafejki i wszystkie te miejsca, które tak zachwycają turystów w stolicy Francji. Jak odkryć niuanse słów i ich znaczenia przed osobami pochodzącymi z innej kultury, przed osobami o zupełnie odmiennej mentalności, które znalazły się daleko od tego, co jeszcze nie tak dawno było dla nich codziennością? Josie nie dostrzega piękna opisywanego w przewodnikach. Zresztą, trudno je dostrzec z perspektywy pokoju hotelowego. Paryż jest dla niej synonimem tego, co zostało jej odebrane, co odeszło, choć miało trwać... Jednak kiedy ma się przy sobie kogoś, kto umie dostrzec więcej niż pozory, nawet w chwilach, gdy wydaje się, że wszystko już się skończyło, można zauważyć promień słońca, delikatnie przebijający ciężkie chmury tragicznych wspomnień. Czy można zapomnieć o ranach, które zostały niedawno zadane? Raczej nie, ale kiedy ktoś słucha i sam się odsłania, przynajmniej na chwilę, zyskuje się kogoś, kto może zostać naszym powiernikiem. Riley śni swój sen o mieście miłości, lecz dla niej już dawno z sennego marzenia przerodził się on w codzienność. Nie szarą, ale daleką od tego, czego się spodziewała. Dawne marzenia wydają się odległe - tak samo, jak bliska osoba. Jak odnaleźć się w świecie, w którym wszyscy wydają się znać swoje miejsce czują się dobrze w narzuconych rolach? Znajomość języka wydaje się podstawą. Lecz może to ludzie są ważniejsi?
Lekcje francuskiego to niezwykła opowieść z Paryżem w tle i uczuciami na pierwszym planie. Główni bohaterowie i ci, występujący w ich cieniu, są związani ze sobą niewidzialnymi więzami emocjonalnymi, od których wszystko się zaczyna i w których również ma swoje rozwiązanie. Czasem dopiero z wysokości wieży Eiffle`a widzi się to co, z poziomu chodnika umykało. Czasem dopiero z dystansu, spoglądając na kogoś bliskiego, dostrzega się detale, ktore zatarły się w codzienności, a które stanowią podstawę związku. Łatwo jest stworzyć historię słodką, w której dobro i zło są wyraźne zaznaczone, zdrada - potępiona, a wierność - pochwalona. Trudniejszym wydaje się ukazanie prawdziwych emocji oraz tego, jak dużą rolę odgrywają w ludzkim życiu. Każdego dnia dokonujemy setek wyborów. Jedne są głęboko przemyślane, inne - wręcz przeciwnie. Czasem te najważniejsze są wynikiem impulsu, chwili. Czasem potrafią zmienić wszystko w ciągu sekundy, a ich efekt widoczny jest o wiele dłużej niż ktokolwiek mógłby się spodziewać. Ellen Sussman nie przedstawiła typowych romantycznych opowieści. Jej bohaterowie noszą w sobie pewien sekret, piętno, mające wpływ na całe ich życie. Paryż jest chyba jedynym miejscem, w którym ich problemy mogły zostać rozwiązane.
