Recenzja książki: Dynastia Tudorów: Król, królowa i królewska faworyta
Recenzuje: Kasia Pessel
Namiętność, polityka, dobro dynastii. Każdy z tych elementów bywał w historii początkiem zmian, które doprowadziły do nadejścia zupełnie nowej epoki. Ich połączenie może spowodować eksplozję, której siła jest nie do przewidzenia. Za ich sprawą w jednej chwili może zostać zmieciony dotychczasowy porządek, wydający sięnie do ruszenia. Potem następuje codzienność. Ale nie należy spodziewać się cudów - to, co zbudowano na gruzach starego porządku, wcale nie jest wolne od dawnych wad - intryg, indywidualnych interesów oraz żądzy władzy... Miłość, sny o potędze, bezwzględność. Królowa, królewska faworyta i król. W takim układzie wszystko może się zdarzyć.
Po pierwsze: dynastia. Jej podporządkowane jest wszystko, jej podlegają wszyscy. Dynastyczny interes jest najważniejszy, człowiek na jego tle jest nikim, choć to on przedłuża trwanie dynastii. Tę wiedzę Henryk VIII przyswoił lepiej niż ktokolwiek mógłby sobie wyobrazić. Enfant terrible swojej epoki - chociaż początki jego panowania wcale nie zapowiadały drogi, jaką miał przebyć już niedługo. Europa przeżywa kryzys wiary. Jednocześnie renesans stawia człowieka w centrum zainteresowania, a koalicje zmieniają się szybciej niż pory roku. W takiej atmosferze niewiele potrzeba, by tłumione emocje wybuchły - szczególnie, kiedy umiejętnie podsyca się je intrygami. Następca tronu, syn, sukcesor. Po prostu dziecko, którego jednak Henryk VIII nie posiada. Córka nie może zastąpić chłopca. Chociaż... To jednak przyszłość, której nikt nie bierze pod uwagę. Teraz liczy się tylko to, że król Anglii nie ma z prawowitego związku syna i wszystko wskazuje na to, iż wszelkie wysiłki królowej - Katarzyny Aragońskiej - nie zdadzą się na nic. Wspaniałe uczty, niekończący się korowód zabaw, kolejne romanse, polowania i pojedynki rycerskie nie mogą zagłuszyć pragnienia, które stało się obsesją. Niewiele trzeba, by wywołać pożar. Iskrą tym razem okaże się Anna Boleyn - jedna z wielu kobiet, które zwróciły na siebie uwagę monarchy, lecz jedyna, której celem była rola większa niż królewskiej faworyty...
Henryk VIII, Katarzyna Aragońska, Anna Boleyn. Intryga doskonała, wielka polityka i... uczucie? Troje ludzi, których postępowanie zmienia bieg historii, a nieosiągalne staje się za ich sprawą faktem. Wielka miłość czy wyrachowana gra na emocjach? Co kryje się za postępowaniem Anny? Królowa nie zamierza oddać tego, co jej należne, a król... Król chce tego, co wydaje się niemożliwe do spełnienia. Kto wygra tę grę, w której porażka może zakończyć się śmiercią, a sojusze bywają podszyte zdradą? Wyrachowanie, zimna kalkulacja i niezaspokojona namiętność - to środki, którymi niektórzy potrafią się posługiwać w mistrzowski sposób. Okrucieństwo, miłość, zdrada, szaleństwo i strategia - to wszystko stanowi codzienność życia dworskiego, ale tylko nieliczni umiejętnie wykorzystują je do własnych celów. W tej sztuce są mistrzowie i uczniowie, pilnie podpatrujący tych pierwszych i wykorzystujący odpowiedni moment, by wyjść z cienia. Są też marionetki, często nieświadome swej roli... Jaką rolę w tym dramacie odgrywają król, królowa i królewska faworyta? Kto pociąga za sznurki, kto przygotowuje tło, na którym rozgrywa się to widowisko i jaki będzie miała finał ta sztuka?
Napisanie książki na podstawie serialu wydaje się łatwe - teoretycznie to w końcu tylko uzupełnianie scenariusza. Jednak oddanie gry aktorskiej, tła poszczególnych scen oraz nie zatracenie tego, co przyciągało przed ekrany widzów, nie jest aż tak proste, jak mogłoby się wydawać. Rozmach, z jakim nakręcono Dynastię Tudorów, dobór aktorów, jak i sama interpretacja faktów historycznych na długo pozostają w pamięci. Anne Gracie podjęła się więc trudnego zadania. Z jakim skutkiem? Świetnym, ponieważ Dynastia Tudorów. Król, królowa i królewska faworyta to nie kalka serialu, lecz autorska wizja znanej historii, jedynie inspirowana historią telewizyjną. Chociaż przy lekturze książki trudno uciec od porównań do telewizyjnej wersji, a bohaterowie w naszej wyobraźni zyskują twarze aktorów, to jest ona odrębną opowieścią. Nie brak tu intrygującej fabuły i przykuwających uwagę postaci. Podobno to życie pisze najlepsze scenariusze. Historia Henryka VIII i partnerek jest najlepszym dowodem na słuszność tego stwierdzenia.
