Recenzja książki: Dwie sekundy przed cudem

Recenzuje: Karolina Mucha

Czy – zgodnie z tytułową sugestią – to naprawdę książka o cudzie?

Właściwie – tak. Choć nie jest on wcale oczywisty, przewidywalny, a tym bardziej - spektakularny. Niemal do samego końca powieści trzeba go uważnie wypatrywać. Ale raz odnaleziony, zostaje w pamięci. I napawa nadzieją.

Brzmi tajemniczo? Trudno jednak przedstawić fabułę Dwóch sekund przed cudem w sposób nie odbierający przyszłym czytelnikom możliwości odkrywania jej prawdziwego znaczenia. Można, oczywiście, napisać, że to powieść o dwudziestoletniej kasjerce, pokornie wykonującej znienawidzoną pracę, by utrzymać ukochanego synka. To także historia opuszczonego przez żonę mężczyzny, pięćdziesięciolatka tęskniącego za swą pierwszą, młodo zmarłą małżonką. I jeszcze lekarza, który po doznanej tragedii zapija bezsens swojego życia.

Ale przecież to tylko początek. Jedna kreska na osi czasu ich życia. Nie oddaje wszystkiego, co wcześniej się wydarzyło. Nie wystarcza, by domyślić się, co czeka ich później. Zwłaszcza, że na scenę wkroczą jeszcze nowi bohaterowie.

A inni... znikną.

Książka Agnes Ledig, francuskiej położnej, która nigdy nie marzyła, by zostać pisarką, zasługuje na uwagę. Opowiada o przyjaźni, namiętnej, ale powoli dojrzewającej miłości, śmierci i żałobie, smutku i radości, pokonywaniu przeszkód i zdobywaniu szczytów. Stanowi lekturę, którą chce się podzielić z przyjaciółką, mamą, siostrą (bo to zdecydowanie literatura kobieca). Czy jest literackim fenomenem? Niekoniecznie. Ale zawiera w sobie pochwałę życia – w jego płynności, zmienności, niezwykłym balansie między chwilami codziennego szczęścia oraz momentami nieskończonej rozpaczy. Prezentuje wyrazistych, charakterystycznych, zapadających w pamięć bohaterów. Zaskakuje (gdy wychodzi na jaw, że wcale nie jest o tym, o czym wydawała się być na początku).

W dodatku, poza wspomnianymi pokładami nadziei, które niesie, poza przypomnieniem, że dobro – choć niełatwo osiągalne, nie „tanie” i szybkie – zawsze jest możliwe, poszerza perspektywę. Uczy dostrzegania tych, których praca jest tak oczywistym elementem codzienności, że staje się niezauważalna, a oni sami – przezroczyści.

A przecież są.

Czują.

Zasługują na szacunek.

I szczęście.