Recenzja książki: Córka burzy

Recenzuje: Tala_1986

Uczucia i przeznaczenie to mieszanka wybuchowa

Richelle Mead znana jest wszystkim czytelnikom przede wszystkim z serii Akademia wampirów oraz Sukub. To właśnie dzięki książkom z tych dwóch cykli została zaliczona do grona najlepszych amerykańskich autorek gatunku paranormal romance. Prywatnie pisarka nałogowo pije kawę i kupuje ubrania, a aby się odprężyć, ogląda w telewizji kiepskie programy rozrywkowe, podróżuje lub kosztuje nowych koktajli.

Córka burzy jest pierwszym tomem nowej serii Czarna łabędzica, której główna bohaterka to Eugenie Markham, którą pracodawcy i przybysze z Tamtego Świata znają pod imieniem Odylii. Jest to jej pseudonim pochodzący od imienia czarnej łabędzicy z baletu Jezioro łabędzie. Na pomysł nadania jej tego pseudonimu wpadł jej ojczym, ponieważ w czasie szkolenia na szamankę taką postać przybierał duch głównej bohaterki w czasie podróży do Tamtego Świata.

Eugenie z zawodu jest najemną szamanką, zajmuje się więc wypędzaniem duchów i innych nadnaturalnych stworzeń ze świata ludzi. Odpowiednie przeszkolenie uzyskała pod czujnym okiem swego ojczyma, który wykonywał tę samą pracę. Należy w tym miejscu dodać również to, że kobieta nigdy nie poznała swego prawdziwego ojca, a jej matka nie chciała na jego temat rozmawiać.

Pewnego dnia Eugenie otrzymuje zlecenie od Willa Delaney’a, który chce, aby udała się do Tamtego Świata i odnalazła jego piętnastoletnią siostrę, porwaną przez szlachtę rok temu w Halloween. Kobieta nie chce podejmować się tego zadania, ale zaczyna zmieniać zdanie, gdy wszyscy z jej otoczenia naciskają na nią, aby… tego nie robiła. Eugenie ma zamiar udowodnić wszystkim, że da sobie radę, ponieważ jej moc jest dużo silniejsza niż możliwości innych szamanów.

Gdy wkracza do równoległego świata, dowiaduje się, że praktycznie wszyscy jego mieszkańcy nie tylko znają jej prawdziwą tożsamość, ale także pragną albo posiąść jej ciało, albo tego, by zginęła. Poznaje także prawdę o swoim pochodzeniu. Jest bowiem córką Króla Burz, największego władcy pośród całej szlachty, który zginął z rąk jej ojczyma. Początkowo kobieta nie może pogodzić się z tym, że płynie w niej krew rasy, którą od zawsze starała się zwalczyć. Dodatkowo jej życie jest zagrożone, bowiem większość nadnaturalnych stworzeń wierzy w proroctwo z nią związane.

W walce o swoje życie Eugenie znajduje dwóch ważnych sojuszników. Pierwszym z nich jest przystojny przedstawiciel szlachty, który dodatkowo jest władcą jednej z krain Tamtego Świata – Dorian. Drugim natomiast jest mroczny i uwodzicielski kitsune – Kiyo; z którym bohaterka zdążyła zawrzeć dużo bliższą znajomość, aby później dojść do wniosku, że się w nim zakochała.

Książka jest raczej lekturą odpowiednia dla starszej młodzieży ze względu na to, że zawiera kilka szczegółowo opisanych scen erotycznych. Muszę przyznać, że autorka, opisując je, uczyniła to w sposób wyrafinowany, pełne są one pasji, pożądania, a także miłości. Dzięki temu nie mają one wulgarnego wydźwięku i ich obecność w powieści nie przeszkadza.

Bohaterów książki zostali naszkicowani w najdrobniejszych szczegółach. Ich wygląd zewnętrzny jest opisany bardzo dokładnie, więc czytelnik nie ma najmniejszych problemów z ich wyobrażeniem. Charaktery zaś zostały tak dobrane, że poszczególne postaci uzupełniają się wzajemnie. Sama ze wszystkich najbardziej polubiłam Doriana, w którym zachwycają mnie wielki optymizm i wola walki.

Akcja powieści rozwija się w umiarkowanym tempie, ale na tym zyskuje jej fabuła. Autorka miała naprawdę doskonały pomysł na książkę i zrealizowała go bardzo sprawnie, a kończąc Córkę burzy, uczyniła to w taki sposób, że czytelnik z pewnością będzie chciał jak najszybciej sięgnąć po kolejny tom serii.