Szukasz pracy? Aplikuj do Piekła! „Ja, diablica" Katarzyny Bereniki Miszczuk

Studenckie imprezy, zajęcia na uczelni i randki? O nie, niestety nie mam na to czasu. Tak się składa, że dostałam pracę. A była to propozycja, której raczej nie można odrzucić. Kto by podejrzewał, że Los Diablos, stolica Piekła (tak, tego Piekła, tam na dole), całkiem przypadnie mi do gustu. Praca rekruterki dusz co prawda nigdy nie była spełnieniem moich marzeń, muszę rozwiązać zagadkę swojej śmierci i nieustannie udawać przed najbliższymi, że żyję, ale nic przecież nie stoi na przeszkodzie, żebym przy okazji trochę się zabawiła. Zwłaszcza że w okolicy ciągle kręci się przystojny diabeł Beleth.

To jak? Idziesz ze mną na bal do Szatana?

Daj się porwać zwariowanej komedii i niesamowitej wizji życia pozagrobowego. Ja, diablica Katarzyny Bereniki Miszczuk to pierwszy tom bestsellerowej serii diabelsko-anielskiej, która podbiła serca tysięcy czytelników. Do lektury zaprasza Wydawnictwo Mięta. Dziś na naszych łamach przeczytacie premierowy fragment książki Ja, diablica: 

Mojemu Jankowi oraz wszystkim „Piotrkom” i tym, którzy nimi są, ale o tym nie wiedzą…

Stanęłam naprzeciwko prostego metalowego biurka. Na drzwiach z numerem 6, które właśnie minęłam, była tabliczka: „Dział Zatrudnienia”.

Siedzący przede mną osobnik wyglądał jak typowy urzędnik. Miał zapięty pod samą brodę kołnierzyk, krawat w szarą igiełkę i czarny, niemodny garnitur. Wypisz wymaluj pracownik skarbówki.

Niepewnie podeszłam do krzesła naprzeciwko niego.

– Proszę usiąść – usłyszałam polecenie.

Posłusznie zajęłam miejsce.

Urzędnik nie zwracał na mnie najmniejszej uwagi, z rozmachem przybijał czerwone pieczątki do podań przed sobą, jak gdyby od tego zależało jego życie. Lekko przesunęłam się na krześle, które okazało się piekielnie niewygodne.

– Proszę się nie wiercić – zwrócił mi uwagę, a ja zamarłam w połowie ruchu. Z głośnym trzaskiem po raz ostatni uderzył pieczątką i skierował na mnie swoje czerwone tęczówki.

Nie wyglądał jak typowy diabeł. Miał grube baranie rogi, wyrastające znad ludzkich uszu, brunatną skórę i wystające z ust żółte kły. Kropelki śmierdzącej śliny skapywały z nich prosto na dokumenty, które trzymał. To musiał być jakiś demon niższej kategorii. Z całą pewnością nie diabeł.

Diabły były piękne.

– Nazwisko – warknął, rozsiewając dookoła kropelki śliny.

– Biankowska – wydusiłam, starając się usilnie nie patrzeć na niego z odrazą.

– Imię.

– Wiktoria.

– Zmarła.

– Eee… co?

– Kiedy zmarła. – Urzędnik był bardzo rozdrażniony. Chyba zauważył, że moje spojrzenie cały czas wędrowało do jego baranich rogów…

– Ach! Dzisiaj. – Zerknęłam na zegarek, który stanął w momencie mojej śmierci. – W nocy, o pierwszej czterdzieści trzy.

– Przyczyna. – Demon sprawnie wypełniał czerwonym piórem wszystkie wolne pola w formularzu przed sobą.

Zamyśliłam się. Niewiele pamiętałam… tylko pojedyncze obrazy, które wydawały się jedynie migawkami.

Była noc, wracałam do domu po imprezie w Stodole. Ktoś wyszedł za mną z klubu. Śledził mnie. Potem gonił. Tuż przy Polu Mokotowskim złapał za ramię, zaczął szarpać. Krzyczałam. Ale nikt mnie nie usłyszał… Mężczyzna wlókł mnie w stronę parku, między drzewa. Wyrwałam mu się, chciałam uciekać, ratować życie, ale on wyjął nóż. Błysk ostrza w świetle samotnej latarni.

Wspomnienia urwały się gwałtownie, a ja poczułam fantomowy ból.

– Nóż. – Widząc, że wymagał dokładniejszej odpowiedzi, dodałam: – Rany kłute w brzuch…

Zaczęłam się zastanawiać. Dlaczego wyszłam sama z tego klubu? Nie mogłam sobie tego przypomnieć. Nigdy tak nie robiłam. Zawsze wracaliśmy całą grupą przyjaciół. Nie rozdzielaliśmy się. Po pierwsze, tak było raźniej, a po drugie, bezpieczniej. Warszawa to miasto jak każde inne. Zdarzały się tutaj rabunki i kradzieże. Lepiej chuchać na zimne.

Dlaczego popełniłam takie głupstwo? I czemu, na litość boską, zaczęłam iść w stronę parku, w stronę ciemności? Przecież wiedziałam, że ktoś idzie za mną.

To zupełnie do mnie niepodobne.

Zawiesiłam wzrok na demonie. Wydawał się niewzruszony moją tragedią. Trudno mu się zresztą dziwić. Biorąc pod uwagę kolejkę, która stała pod jego gabinetem, miał ręce i pazury pełne roboty.

– Rozumiem – mruknął. – Skierowana przez…?

Przed oczami stanął mi przystojny brunet, który pokłóciwszy się z jakimś wyniosłym blondynem, wysłał mnie tu po krótkim wyjaśnieniu, że umarłam i pójdę do Piekła, ale że jestem za ładna, żeby marnować się na, jak to określił, „gorącym południu”.

Za cholerę nie zrozumiałam, o co mu chodziło, ale nie pozwolił mi zadać żadnego pytania.

– Azazel kazał mi tu przyjść.

– Wszystko się zgadza. Proszę podpisać. – Podsunął mi dokument, a ja złożyłam swój koślawy podpis. – Dostanie pani ode mnie to skierowanie. Następnie pójdzie pani do Przydziałów, do pokoju 66. Tam otrzyma pani dalsze informacje.

– A…? – zaczęłam, ale mi przerwał:

– Drzwi są za panią. Dziękuję i życzę miłego dnia. Posłał mi uśmiech, który nie dosięgnął jego oczu.

Miałam pewien kłopot z oderwaniem wzroku od tych jego paskudnych zębów, które ociekały śliną. Fascynowały mnie równie mocno, co brzydziły. W końcu opanowałam się, zamknęłam usta, ścisnęłam kurczowo w dłoni podany świstek i wyszłam z pokoju.

Spojrzałam przed siebie. Przede mną znajdowały się drzwi z tabliczką: „Przydziały” i wielkim numerem 66. Przysięgłabym, że wcześniej ich tam nie było. Odwróciłam się. Dział Zatrudnienia, z którego właśnie wyszłam, przestał istnieć, tak samo jak kolejka smutnych ludzi. Była za mną zwykła ściana. Spojrzałam najpierw w prawą stronę wąskiego korytarza, w którym stałam, a potem w lewą. Ciągnął się w obie strony bez końca.

A jedyne drzwi znajdowały się przede mną. Nie miałam wyboru. Mogłam wejść tylko tam.

Chciało mi się płakać. Kompletnie pogubiłam się w tym, co się działo.

Umarłam…

Poszłam do Piekła…

A teraz jestem w jakimś Urzędzie!

Poczułam pod powiekami ciepłe łzy. Jeszcze nigdy nie czułam się taka zagubiona!

„Wdech i wydech. Pamiętaj, zawsze w tej kolejności. Nigdy dwa wdechy albo dwa wydechy z rzędu”, przypomniałam sobie słowa mojej najlepszej przyjaciółki z dzieciństwa, Zuzy. To były oczywiście żarty, niemniej podniosły mnie teraz na duchu i pozwoliły się uspokoić.

Spojrzałam na drzwi i westchnęłam ciężko. W końcu nic gorszego niż śmierć spotkać mnie już nie może. Nie ma się czego bać. Chyba…

Zapukałam.

– Proszę. – Zza drzwi odezwał się znudzony głos.

Weszłam do środka. Spodziewałam się zastać tam kolejnego demona, jednak, ku mojemu zaskoczeniu, za biurkiem siedział przystojny facet. Na mój widok przerwał teatralne ziewnięcie.

– O! Nowa! – stwierdził.

Stanęłam niepewnie w progu, nie wiedząc, co powinnam zrobić.

– Wejdź. – Wykonał zapraszający gest.

– Przysłano mnie z pokoju 6 – powiedziałam i usiadłam naprzeciwko niego.

Tutejsze krzesło było wygodniejsze od poprzedniego. Miał kruczoczarne włosy, momentami wpadające w granat, duże usta i złote tęczówki. Był naprawdę bardzo przystojny. Miał w sobie coś z Aladyna.

– Witaj, jestem Beleth – przedstawił się i uśmiechnął zachęcająco. – Mogę podanie?

Podałam mu je i zaczęłam błądzić wzrokiem po białych ścianach, na których wisiały tandetne akwarele. W kącie pokoju stała zasuszona paprotka. Gdyby wszyscy naokoło nie wmawiali mi, że jestem w Piekle, spokojnie pomyślałabym, że trafiłam do zwykłego urzędu.

– Jak z całą pewnością zauważyłaś, wszystkie urzędy świata wzorują wystrój wnętrz na nas. Wiesz, kto wymyślił podatki? – zapytał.

– No… ludzie?

– Nie. My! Widzę, że Dział Dezinformacji naprawdę dobrze się spisuje. – Diabeł puścił do mnie oko.

Byłam pewna, że to diabeł. Był piękny.

– Tak, jestem diabłem – mruknął, odkładając moje podanie na bok.

Zdziwiłam się. Skąd wiedział, o czym myślałam?

– Jesteś jeszcze na tyle ludzka, że z łatwością może ci czytać w myślach zwykły demon – wyjaśnił. – Po pewnym czasie, gdy się przystosujesz, twój umysł będzie zamknięty dla wszystkich. Nawet dla aniołów i diabłów.

Nagle zrozumiałam, czemu tamten urzędnik był taki niemiły. On po prostu słyszał, jak w myślach komentowałam fakt, że jest taki brzydki!

– Taaak – mruknął Beleth. – Mógł się na ciebie za to obrazić. Widzę, że Azazel niczego ci nie wyjaśnił. Ale się nie martw. Ja ci wszystko wytłumaczę. Umarłaś. W chwili, gdy to się stało, czas się dla ciebie zatrzymał. – Wskazał na zegarek na moim przegubie. – Teraz jesteś istotą wieczną. Czas już nie ma na ciebie wpływu. Gdy umarłaś, pojawiły się przy tobie dwie postacie: anioł i diabeł. Następnie rozpoczęły targ o twoją duszę. Wyliczały twoje dobre uczynki, ile grzechów głównych popełniłaś, ile przykazań złamałaś.

Przypomniałam sobie poranną scenę. Anioł wymieniał moje dobre uczynki. Kto by pomyślał, że podczas swojego krótkiego, dwudziestoletniego życia aż pięćdziesiąt cztery razy ustąpiłam staruszkom miejsca w tramwaju!

Mimo wszystko moja komunikacyjna szlachetność nie zwyciężyła z nagminnie łamanym drugim przykazaniem…

– Jak sama widzisz, Azazel wygrał i trafiłaś do nas kontynuował Beleth. – Jednak tak się spodobałaś Azazelowi, że postanowił ominąć procedury. Tak na marginesie, to jakimś cudem właśnie on zawsze dostaje najładniejsze dziewczyny, ale cóż… Normalnie ktoś, kto tu trafia, staje się obywatelem Piekła. Taki osobnik wybiera sobie miejsce, gdzie chce zamieszkać, co robić i tak dalej. Nawiasem mówiąc, w Piekle nie jest źle. Nikogo nie smażymy, nie przypalamy, nie torturujemy. To propaganda tych tam. – Wskazał na sufit. – U nas po prostu jest cieplej ze względu na bliskość jądra Ziemi. Jesteśmy dość głęboko. W Niebie jest podobnie. Wieczne wakacje. Jednak jak już mówiłem, za bardzo się spodobałaś Azazelowi i staniesz się jedną z nas.

– Jak to?

Całkiem się w tym pogubiłam. Najpierw wmawia mi, że w Piekle jest luz i zabawa, a teraz jeszcze może mają wyrosnąć mi rogi?

– Bez przesady. Rogi? – zaśmiał się. – Masz obsesję na tym punkcie.

Beleth wyjął z kieszeni ozdobną srebrną papierośnicę. Wyciągnął ją w moją stronę, jednak pokręciłam przecząco głową.

Pstryknął palcami. Jak zaczarowana patrzyłam na mały płomyk, który pojawił się znikąd, a teraz błąkał się po jego opuszkach. Diabeł jak gdyby nigdy nic przyłożył płonący palec wskazujący do czubka papierosa i przypalił go. Chwilę później płomyk zniknął, a wszystkie palce Beletha były całe i zdrowe.

Zaciągnął się i wypuścił w powietrze kilka kółek dymu.

– Właśnie o to mi chodzi – powiedział. – Będziesz pełnoprawną diablicą, będziesz miała moc. Jak wiesz, wszystkie anioły to mężczyźni. A jakkolwiek by na to patrzeć, diabły to też anioły, tylko strącone z Niebios. Tak więc diablice i anielice nie istnieją. Jednak Piekło jest znacznie bardziej postępowe od Nieba i zaczęliśmy rekrutację ponętnych śmiertelniczek.

Mówiąc to, mrugnął do mnie. Speszyłam się. Nigdy nie uważałam się za specjalnie urodziwą. Miałam za duży nos i usta, a moje włosy przypominały nastroszone ptasie pióra.

– Kochanie, jesteś diabelnie piękna – stwierdził Beleth. Sądzisz, że bierzemy na diablice kogo popadnie? Jest ostra selekcja, nawet zbyt ostra, jeśli chcesz znać moje zdanie. A ty masz wszystko, czego potrzebujemy. Jesteś piękna i ponętna, faceci na ciebie lecą. Jesteś inteligentna, a w tej pracy trzeba być pomysłowym, żeby przegadać anioła. Poza tym jesteś słodka, kiedy się denerwujesz. Uśmiechnął się do mnie ciepło.

Jak na zawołanie się zaczerwieniłam. Oczywiście zaraz się za to przeklęłam.

Zaśmiał się serdecznie.

Przeklęłam się jeszcze raz. No tak, przecież on doskonale słyszy moje myśli.

– Już niedługo. – Znowu się zaciągnął. Zakasłałam od dymu.

– Czemu palisz? – zapytałam. – To niezdrowe.

Zatrzymał się w pół ruchu, zbity z tropu, a następnie zaczął się głośno śmiać.

– Jesteś najsłodszą osobą, jaką spotkałem – stwierdził rozbawiony. – Wiesz, jeszcze nikt nigdy się o mnie nie martwił. To całkiem miłe. A wracając do papierosów, skarbie, przecież jestem wieczny. Nie dostanę raka płuc jak wy, śmiertelnicy, i nie umrę. Tak samo jest z alkoholem. Samonaprawialna, wieczna wątroba, marzenie każdego alkoholika. Czy to nie piękne?

– Eee… tak… Czyli czekaj. Zostanę diablicą, tak? Kiwnął głową, wbijając we mnie swoje złotawe oczy.

– Będę miała moc, tak?

Znowu kiwnął głową. Po jego ustach błąkał się uśmiech.

– I co dalej? Mam dla was pracować?

– Tak, będziesz robiła to samo co Azazel. Rekrutowała nowych obywateli Piekła.

– Znaczy potępionych? – zakpiłam. Diabeł skrzywił się.

– To tak nieładnie brzmi. Obywatel Piekła jest wdzięczniejszym określeniem. Poza tym jest bardziej poprawne politycznie. Musisz zrozumieć różnice pomiędzy Piekłem a Niebem. Tu i tu jest fajnie i wszyscy są szczęśliwi. Tyle że w Piekle jest weselej. My mamy różnego rodzaju używki, sporty ekstremalne i inne zabawne rzeczy. Tu wszystko, no prawie wszystko, jest dozwolone. Za to w Niebie jest spokój, wyciszenie i wspólne śpiewanie. Nuuuudaaaa…

– Zaraz – przerwałam mu. – Czyli na to wychodzi, że wszystkich po śmierci czeka nagroda? A co z mordercami? Gwałcicielami?

– A, to inna bajka. Oni tak jakby… przestają tu istnieć. Ich byt wewnętrzny, dusza, ka, rozum, czy jak tam zwał, znika z tych zaświatów. Sądzisz, że chcemy mieć w Piekle takich degeneratów? – obruszył się. – To co to by było za Piekło? Musisz zrozumieć, że znajdujesz się teraz w miejscu wiecznej zabawy. Z mordercami czy psychopatami nie ma dobrej zabawy…

Siedziałam dość długo w milczeniu, układając sobie w głowie to, co usłyszałam.

– Czyli nie jestem zła i nie dlatego trafiłam do Piekła? zapytałam w końcu.

– Kochanie…

– Wiki – przerwałam mu. – Mów mi Wiki, wszyscy mnie tak nazywają. To twoje kochanie czy skarbie jest denerwujące.

– Dobrze, Wiki. – Uśmiechnął się do mnie ciepło. Gdybym go spotkała w normalnym życiu, od razu straciłabym dla niego głowę.

Uśmiech na twarzy diabła znacznie się poszerzył. Cholera… usłyszał…

– Wiki, nie jesteś zła. No dobrze… kryształowa też nie jesteś, bo inaczej trafiłabyś do Nieba. Ale wierz mi, tu bardziej pasujesz. Sama powiedz: chciałabyś przez resztę wieczności śpiewać hymny? Przecież zwariować by można. Owszem, jest w tym ogromna dawka emocji, rodzaj swoistej ekstazy, przeżywania Jego obecności…

Diabeł rozmarzył się i na chwilę odpłynął gdzieś myślami. Odchrząknął, lekko zawstydzony tym przypływem ciepłych wspomnień. Klasnął w dłonie i otworzył segregator.

– Dobra, my tu gadu­gadu, a trzeba ci przydzielić wszystko, czego potrzebujesz. W końcu nie bez powodu zajmuję się przydziałami.

Chwilę kartkował zawartość segregatora.

– O! Jest. – Podał mi kartkę ze zdjęciem ślicznego domu w stylu hiszpańskim, z basenem i zadbanym ogrodem. Proponuję ci tę nieruchomość. Blisko morza, na niewielkim wzniesieniu. Cicha okolica, ale do dobrych klubów jest dokładnie rzut beretem. Jest jeszcze jeden plus, ja mieszkam niedaleko. – Uśmiechnął się drapieżnie.

Nawet tego nie skomentowałam.

– Czyli jak widzę, zgadzasz się. – W jego dłoni zmaterializowały się klucze. – Proszę, są do drzwi wejściowych. Ubrania znajdziesz w szafach. Co do twojego diabelskiego image’u, to proponuję, żebyś ubierała się w skóry, faceci będą schodzić na sam twój widok. A to – podał mi jakąś kartkę, którą przed chwilą wypełnił drobnym pismem czerwonym atramentem – skierowanie do pokoju 666, gdzie otrzymasz moc. Jutro jeden z naszych konsultantów pojawi się u ciebie, żeby wprowadzić cię w zawód diabła.

– Okej. – Wzięłam wszystko i podniosłam się.

– Naprawdę bardzo miło było mi cię poznać. – Uśmiechnął się, a jego oczy zamigotały. – Do zobaczenia wkrótce.

– Cześć – odpowiedziałam.

Gdy zamknęły się za mną drzwi, odetchnęłam głęboko. To jakaś makabreska! Albo sen! Tak, to na pewno sen! Przecież to niemożliwe! Nie mogłam umrzeć. To na pewno jakiś koszmar. Zaraz się obudzę. Muszę się obudzić.

Poza tym co z Markiem, moim starszym bratem? Miałam tylko jego, bo nasi rodzice zmarli, jak byłam mała. Od tamtej pory mieszkaliśmy razem, a on się mną opiekował. Gdybym umarła, zostałby sam. Całkiem sam. To znaczy, pół roku temu się od niego wyprowadziłam, bo ma narzeczoną, z którą zamierzali się pobrać, ale przecież pewnie strasznie za mną tęsknił. Wiadomość o mojej śmierci musiała nim wstrząsnąć.

Znowu miałam ochotę się rozpłakać; uczucie zagubienia, na chwilę przegnane przez rozgadanego Beletha, powróciło.

Atrament na skierowaniu wysechł. Czerwone litery robiły się coraz ciemniejsze. Miałam nadzieję, że to zwykły tusz, a nie krew…

Westchnęłam i spojrzałam na drzwi przed sobą. Niekończący się korytarz przypominał mi labirynt. Tylko Davida Bowiego w formie złego demona w rajtuzach tutaj brakowało…

Wyciągnęłam rękę i zastukałam mocno…

Do drzwi z numerem 666.

Powieść Ja, diablica kupicie w popularnych księgarniach internetowych:

Tagi: fragment,