Odczuł niemal fizyczną ulgę. "Mój syn"

Witek, syn i wnuk znanych wrocławskich adwokatów, od dłuższego czasu czuje, że świetlana przyszłość, którą ze szczegółami zaplanowała dla niego rodzina, w jego oczach wcale nie rysuje się w jasnych barwach. Uwikłany w sieć zależności i wpływów ojca oraz dziadka, od lat posłusznie próbuje znaleźć w niej miejsce dla siebie. Dopiero dzwonek do drzwi w pewien lutowy wieczór zmusza go do szybkiego wyplątania się z tej na pozór bezpiecznej sieci i wypłynięcia na życiową głębię. Czy wystarczy mu odwagi, by rozpocząć życie od nowa?

Powieść Magdaleny Mikutel Mój syn to przejmująca opowieść o tym, że aby zacząć naprawdę żyć, czasem potrzebujemy potężnego huraganu, który zburzy nasze pozornie idealne życie. Do lektury książki zaprasza Wydawnictwo eSPe. Ostatnio zachęcaliśmy Was do lektury pierwszego i drugiego fragmentu powieści, tymczasem już teraz zachęcamy do przeczytania kolejnej jego części:

Witek machnął tylko zrezygnowany ręką. W ciągu kilku minut jego zazwyczaj ciche i puste mieszkanie wypełniło się gwarem głosów. Babcia Laura wiodła tutaj prym. Zawsze była wygadaną mistrzynią ciętej riposty, ale teraz przechodziła samą siebie. Nawet gdy była młodsza, nie miała 
w sobie tyle werwy i błysku w oku. Widać było, że odseparowanie od rodziny Kochanowskich wyraźnie dodało jej skrzydeł, a odjęło lat. Witek właściwie nie słuchał, o czym rozprawiają. Nikt specjalnie nie zwracał na niego uwagi, więc mógł po prostu siedzieć i obserwować. Czuł się, jakby trafił na imprezę, na której wszyscy doskonale się znają i wreszcie mają okazję porządnie się nagadać. A przecież była to trójka zupełnie obcych sobie osób, z różnych światów i pokoleń. Temat Jerzyka, śpiącego jak gdyby nigdy nic w ramionach babci Laury, przeplatał się z tematem książek, pogody, nawet najświeższych trendów w modzie. Witek, ku swojemu zdumieniu, nie czuł się tu źle. Grzał się przy ich śmiechu i po raz pierwszy od kilku dni opuściło go chociaż na chwilę uczucie niepokoju. Cieszył się, że przez ten krótki moment obecność jego domniemanego dziecka nie była czymś, co przygniatało. Nikt nie dramatyzował, nie oceniał, nie dociekał. Nikt nie wpędzał go w poczucie winy, w którym on sam tkwił nieustannie od kilku dni. Czuł, że powinien ponieść karę. W domu dostawał średnio jedną na dzień za totalne błahostki. „Żeby wyrósł na porządnego człowieka”, jak to tata często przedstawiał mamie, która zawsze trzymała z nim wspólny front. Z czasem zaraziła się od ojca surowością, graniczącą z oschłością. Jak przez mgłę pamiętał, że kiedy miał kilka lat, przytulała go czasem, śpiewała kołysanki, brała go na kolana. Później tych ciepłych gestów było coraz mniej i mniej. Słuchał wtedy namiętnie bajki o Królowej Śniegu i przez pewien czas był pewien, że to któryś odłamek z lustra złego trolla musiał trafić do serca mamy. Zmartwiło go to, ale w swoim dziecięcym pojmowaniu miał dla niej przynajmniej jakieś usprawiedliwienie. Nie wiedział tylko, jak ją odczarować, a później po prostu przywykł. Kiedy na studiach zamieszkał sam, odczuł niemal fizyczną ulgę.

Książkę Mój syn kupić można w popularnych księgarniach: