Zostajesz akolitą świątyni w Brevie. Fragment książki "Iskra"

W sielskiej wsi na uboczu świata żyje Olav, syn młynarza. Młody chłopak nie wie jeszcze, że posiada moc, nad którą nie ma kontroli. Gdy po raz kolejny zostaje pobity przez ojca, manifestuje swój potencjał i zabija swojego oprawcę. Od publicznego linczu ratuje go zielarz i przydziela mu nauczyciela-czarodzieja, który pomoże Olavowi uzyskać kontrolę nad drzemiącą w nim magią. Tylko czy skryte w nim nadnaturalne siły są dobre?

Iskra mówi o początkach dorastania i dojrzewania, o odkrywaniu własnej roli w świecie, ale na marginesie fabuły Katarzyna Tkaczyk porusza też wiele innych tematów. Przypomina, że zawsze, nawet w najtrudniejszej sytuacji, człowiek ma za co dziękować – bogu lub losowi

– pisze o książce w swojej recenzji Sławomir Krempa.

Do lektury książki Iskra Katarzyny Tkaczyk zaprasza Wydawnictwo Nowa Baśń. Tymczasem już teraz zachęcamy do zapoznania się z premierowym fragmentem powieści:

— Mistrzu Rovelinie, sługo Powietrza, czy przysięgasz, że każde wypowiedziane przez ciebie słowo jest prawdą? — zapytał starzec.

— Na mą moc, przed obliczem Quariona Stwórcy, przysięgam.

— Wszyscy zatem jesteśmy świadkami twych słów i wierzymy w nie. Chłopcze, spójrz na mnie.

Olav wzdrygnął się i powoli podniósł głowę, z przerażeniem uświadamiając sobie, że to nie żyłki w posadzce układają się tak

dziwnie — naprawdę zaczynał widzieć podwójnie.

Tuż obok niego stał smukły sędziwy kapłan o łagodnej twarzy. Miał krótką, siwą brodę, ale za to całkowicie gładką głowę i duże niebieskie oczy. Za jego plecami chłopak dostrzegł z kolei Rovelina, który — co zaskakujące — marszczył brwi, obserwując go czujnie.

— Olavie z Rotenn, czy przyrzekasz zawsze czcić Quariona, naszego Stwórcę i Pana, który wybrał cię i obdarzył tak wspaniałym talentem? — spytał starzec.

Chłopiec rozpaczliwie próbował się skupić i przypomnieć sobie, co ma powiedzieć. Oświecenie spłynęło na niego w ostatnim momencie.

— Przyrzekam — odpowiedział.

Niemal nie poznał własnego głosu — słabego i drżącego, a przy tym o jakieś kilka tonów niższego. A przynajmniej tak mu się wydawało.

— Czy przyrzekasz strzec się Dagoratha, Pana Mroku, władcy nocnych bestii, i nie dać mu się zwieść na drogę ciemności?

— Przyrzekam.

— Czy przyrzekasz być chlubą świątyni w Brevie i nigdy nie przynieść wstydu swoim nauczycielom?

— Przyrzekam.

— Czy przyrzekasz zdobywać wiedzę i uczyć się panować nad darem, by w przyszłości godnie i w pełni wypełnić swoje powołanie?

— Przyrzekam.

Ostatnie słowo chłopak wyszeptał, prawie się nie słysząc.

W uszach — czy może w głowie? — rozbrzmiewał mu szum i dziwaczne dudnienie. Był pewien, że zaraz zasłabnie, a coś, co kłębiło mu się pod sercem, jak żywe zwierzę, w końcu się uwolni. Instynkt podpowiadał mu, że powinien jakoś to powstrzymać, ale zabrakło mu sił, by chociaż spróbować.

— Wszyscy jesteśmy świadkami twojej przysięgi — powiedział starzec powoli, również przypatrując mu się z uwagą. — Olavie z Rotenn, od tej chwili zostajesz akolitą świątyni w Brevie.

Gdy tylko głos mężczyzny przebrzmiał, z oddali doleciał ich czysty, piękny dźwięk dzwonu. Chłopiec jednak go nie usłyszał — opadał w ciemność, mając w uszach tylko własny krzyk.

Zachęcamy do lektury drugiej części fragmentu powieści Katarzyny Tkaczyk.

Książkę Iskra kupić można w popularnych księgarniach internetowych: