Żony i córki
Elizabeth Gaskell

,,Żony i córki" autorstwa Elizabeth Gaskell to niezwykle urokliwa powieść, choć przewrotny los nie pozwolił pisarce dokończyć ostatniego dzieła. Niespodziewana śmierć autorki na zawsze pozbawiła czytelników możliwości poznania zakończenia nakreślonego jej ręką - choć niewiele zostało do dodania. Rozdział, może dwa, a ,,Żony i córki" byłyby kompletne. Czytelnik na szczęście stracił niewiele, historia nie urywa się w newralgicznym momencie, nie pozostawia z niedosytem i setką domysłów. Leniwa fabuła powieści koncentruje się głównie na przedstawieniu losów Molly Gibson - młodej córki lekarza, której życie niespodziewanie się zmienia, gdy jej ojciec decyduje się na powtórny ożenek. Wybrance doktora daleko do okrutnych macoch z baśni, ale jej pojawienie się i tak wywróci do góry nogami poukładane, skromne życie rodziny Gibsonów. Powieść Gaskell to genialny utwór z wspaniale wykreowanymi postaciami. Fabuła skrzy się od humoru i ironii. Pisarka była wspaniałą obserwatorką otaczającego ją świata, doskonałą i utalentowaną portrecistką ludzkich charakterów. Gaskell z niezwykłym humorem i wdziękiem obnaża grzeszki i przywary ówczesnej społeczności. ,,Żony i córki" to cudny utwór, który pozwala czytelnikowi zanurzyć się w klimatycznej, rozleniwionej atmosferze dziewiętnastowiecznej Anglii. Lubię takie powieści.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W tej obszernej powieści o życiu na prowincji w wiktoriańskiej Anglii pisarka przedstawiła nam bohaterów, których łączą zarówno więzy krwi, jak i towarzyskie, niektóre ich losy splatają się w pewnych momentach bądź też rozdzielają na zawsze. Najwięcej miejsca poświęcono Molly, córce doktora- wdowca: najpierw nakreślono jej szczęśliwe, beztroskie dzieciństwo z małymi tylko troskami. Z ojcem łączy ją głęboka przyjaźń i miłość, dziewczynie nie przyszło nigdy do głowy, że doktor mógłby chcieć się ożenić po raz drugi... Macocha zaś zaprowadza nowe porządki w domu, które to dziewczynie nie zawsze się podobają, czy się z nimi zgadza. Ale przeważnie grzeczna, uczciwa, bystra, uczuciowa Molly nie protestuje zbyt głośno, nie chcąc przysparzać trosk zapracowanemu ojcu. Zaprzyjaźnia się z Rogerem, młodszym synem dziedzica; wprawdzie są kompletnie z innych światów, ale on potrafi zainteresować Molly czymś innym, niż jej zgryzotami. ,,Dobroć zdała się jej jedyną trwałą wartością." Odmalowane zostały tutaj ponadto ówczesne konwenanse i portret społeczeństwa- mamy siostry-panny, które nigdy nie wyszły za mąż, wyższą klasę; sprytną wdowę (która uśmiecha się czarująco, a w myślach szuka przydatnych pretekstów), uroczo bezduszne i nieracjonalnie panie; zakochani młodzieńcy, porzuceni przebiegli narzeczeni. Czasami szerzy się plotkarstwo, przybierające formę skandalu, bo jakże wszyscy się znają i chcą ,,pomóc" innym, moralność jest wystawiana na pokusy. Ukazana została także rola i pozycja najstarszego syna- dziedzica, dla którego nic nie jest dobre oraz pokładane w nim nadzieje. Najciekawszy moim zdaniem był środek powieści: gdzie rodzina na skutek zawiedzionych nadziei, sekretów i pokoleniowego konfliktu utkwiła w impasie, a Molly zacznie pewne rzeczy ukrywać, kłamać, by ochronić tych, co kocha i przekona się, że świat nie jest tak prostolinijny, jak dotąd. Nowe uczucia: takie jak zazdrość pojawią się w jej sercu, martwi się o bliskich, coś się poplątało, ona chciała by to naprawić, lecz nie wie jak. Powieść jest napisana stylem angielski, dominuje dużo opisów codzienności, przyrody. O akcji powieści można powiedzieć, że płynie bardzo, ale to bardzo powoli, leniwie- to mimo wszystko było dla mnie sporą wadą, męczyłam się podczas lektury. Ciekawostką jest to, że zakończenie jest otwarte, gdyż tworzenie powieści przerwała śmierć pisarki, aczkolwiek łatwo sobie dopowiedzieć, co było dalej. Polecam fanom leniwych, klasycznych, angielskich powieści (podobnych do stylu J. Austen), którzy są ciekawi egzaltowanych mieszkańców prowincji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Anglia epoki wiktoriańskiej, życie na prowincji i losy bohaterów reprezentujących różne warstwy społeczne. Jedni z nich budzą naszą sympatię, innych traktujemy z przymrużeniem oka, jeszcze inni irytują. Całość osadzona w ówczesnych konwenansach, relacjonowana nieśpiesznie, pozwalając czytelnikowi zatrzymać się w pogodni dnia codziennego, cofnąć się w czasie

(Kliknij aby rozwinąć opinię)