Zatoka Latarni
Kimberley Freeman

W powieściach obyczajowych zawsze chętnie podziwiam ciekawe miejsca i delektuję się egzotycznymi krajobrazami, które są tłem dla opisywanych zdarzeń. To moja żyłka podróżniczki daje o sobie znać i chyba dzięki niej tak szybko i bezproblemowo przenoszę się w różne ciekawe miejsca, które przyciągają swoją magią i wyjątkowością. Dzięki powieści Kimberley Freeman „Zatoka latarni” mogłam zakosztować Australii z jej urokliwymi, małymi, przybrzeżnymi miasteczkami, pięknymi, piaszczystymi plażami i wszechobecnym szumem oceanu. Co więcej… Ta wyprawa okazała się naprawdę ekscytującą przygodą.
Zatoka latarni – Lighthouse Bay to miejsce, w którym splatają się losy dwóch, zupełnie obcych kobiet, które dzieli całe stulecie, a łączy latarnia na cyplu wychodzącym w morze oraz ród Winterbourne’ów – znanych jubilerów. Na początku XX wieku na oceanie u wybrzeży Australii miała miejsce katastrofa żaglowca, który przewoził cenny ładunek dla miejscowego rządu – złotą buławę wysadzaną drogocennymi kamieniami. Wedlug służb ratowniczych nikomu nie udało się uratować, a tymczasem po niedługim czasie w Lighthouse Bay pojawiła się nieznajoma, młoda kobieta podająca się za Mary Harow.
Kim jest ta nieznajoma osoba i jaki ma związek z zatopionym statkiem?
Co sprowadza ją do Australii?
Dlaczego nie chce ujawnić swojego prawdziwego nazwiska?
W XXI w. do rodzinnego Lighthouse Bay po dwudziestu latach nieobecności powraca Elizabeth Slater. Śmierć mężczyzny, z którym spędziła dwanaście lat życia zmusza Libby do porzucenia pracy, opuszczenia Paryża i przyjazdu do Australii, gdzie czeka na nią mały domek z urządzoną pracownią malarską – prezent od Marka Winterbourne’a – mężczyzny jej życia. W Lighthouse Bay czekają na bohaterkę także echa tragicznej przeszłości oraz rozżalona siostra Juliet, która nie potrafi do końca wybaczyć siostrze zła, jakie wydarzyło się przed laty.
Czy Libby uda się odzyskać miłość siostry?
Jak po powrocie do Australii zmieni się jej życie?
Co sprawi, że kobieta zmieni swoje życiowe plany?
Kimberley Freeman stworzyła intrygującą, pełną napięcia opowieść, w której przeszłość łączy się z teraźniejszością, a bohaterki to silne, odważne kobiety z krwi i kości gotowe do realizacji własnych marzeń. Zgodnie z często wykorzystywanym schematem akcja powieści rozgrywa się na dwóch płaszczyznach połączonych poprzez miejsce i członków rodu Winterbourne. Autorce udało się stworzyć magiczny klimat opowieści dopełniony przez szum fal oceanu i niewielkie, egzotyczne miasteczko, na końcu którego wznosi się nieco już zapomniana latarnia morska. Muszę przyznać, że przeszkadzał mi nieco zbyt infantylny język, ale ogólne wrażenie przyćmiło tę niedoskonałość.
To wszystko powoduje, że mamy ochotę wybrać się tam i zamieszkać w pensjonacie prowadzonym przez Juliet, skosztować jej śniadań, by potem wybrać się na spacer po piaszczystej plaży w stronę małego domku stojącego w sąsiedztwie tajemniczej latarni. A jeśli będziemy mieli szczęście, to może podczas odpływu specjalnie dla nas odsłoni się jakaś część pochłoniętego przez ocean żaglowca?…
Właśnie do takich wakacyjnych marzeń skłania lektura powieści „Zatoka latarni”. Sięgnijcie po książkę, a przekonacie się sami.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Sekrety to coś, co wbrew pozorom łączy ludzi. Bo któż z nas nie miał choć raz w życiu swojej małej tajemnicy? Gorzej gdy ona rzuca cień na całe nasze życie, na naszą codzienność, nie daje o sobie zapomnieć, i w dzień i w noc dopadają nas o niej męczące myśli. Tak jest i z dwoma bohaterkami powieści ,,Zatoka latarni". Dzieli je długie sto dziesięć lat, łączy piękne, ciekawe miejsce i właśnie sekrety. Libby opłakuje śmierć ukochanego człowieka, po wielu dniach rozterek decyduje się powrócić w rodzinne strony i zamieszkać w domu latarnika, miejscu gdzie razem planowali spędzać chwile. Miał to być ich wspólny punkt na mapie, rozpoczęcie wspólnej życiowej trasy. Niestety śmierć lubi niespodzianki. Tak samo zaskoczyła Isabell, która nienawidząc swojego męża, dzięki niej mogła tak samo jak Libby zacząć wszystko od nowa. Dwa jakże różne starty, a jednak losy podobne. Wszystko połączone dziennikiem zaufanego latarnika, który spaja w ciekawy sposób losy obu kobiet.

Autorka bardzo plastycznie łączy oba wątki, historię z teraźniejszością, umiejętnie rozbudza ciekawość czytelnika. Jest jak malarz pejzaży, który wykorzystując zmieniające się światło, nakreśla historię raz miękką raz twardą linią. Bohaterki zdecydowanie nie są kryształowe lecz dla obu rozdroża życiowe zdecydowanie wychodzą na plus. Czy poczucie nieszczęścia je opuści ? Czy jest szansa na wyprostowanie swojego losu? Autorka przypomina nam, jak jeden moment, jedna chwila może mieć wpływ na całe nasze życie, na nasze postępowanie. Pamiętajmy, że nieraz tu i teraz szybko może się zmienić na tam i później. Czas leczy rany, ale nie naprawia szkód jakie poczyniliśmy. Autorka stworzyła swoich bohaterów pełnych emocji, które szybko udzielają się czytelnikowi. Rozpacz, uczucia macierzyńskie, przerażenie, złość to wszystko jest idealnie namacalne, ukazane bez fałszu czy zakłamania. Dzięki temu powieść jest ogromnie prawdziwa i aktualna. Ciekawym zabiegiem jest dodanie do wątku dodatkowego ,,bohatera", historycznego przedmiotu wartego fortunę, który wzmaga zaciekawienie i czytelnik może pobawić się w dedukcję jak dobry detektyw. Powieść ta spełni również oczekiwania wszystkich miłośników romantycznych chwil. Wszystko umieszczone w ciekawych krajobrazach Australii, która jawi się jako kraj pełen niesamowitych miejsc.

Bardzo lubię jak powieść mnie zaskoczy. Spodziewałam się tkliwego romansu a otrzymałam dobrą powieść obyczajową z elementami historycznymi. Jednocześnie pełną wzruszeń i solidnego obiektywizmu. Autorka nie wybiela swoich postaci, pozostawia je do naszej oceny. Czy się wybronią to już zależy od naszego osobistego do nich podejścia. Na pewno warto przeżyć z nimi literacką przygodę. Polecam !

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Wzgórze dzikich kwiatów" nie urzekło mnie swym pięknem, tak jak czyniły to powieści Kate Morton, do której czytelnicy porównują Kimberley Freeman. Uznałem wtedy tę powieść z dobrą i pomyślałem sobie, że pisarka ta jednak dobrze rokuje na przyszłość. Mam słabość do takich historii i kiedy tylko napotkam powieść, której akcja biegnie dwutorowo, rozgrywa się w dwóch płaszczyznach czasowych, staram się aby znalazła się w moim posiadaniu i szybko oddaję się jej lekturze. Kiedy tylko dowiedziałem się, że Kimberley Freeman wydaje w Polsce swoją najnowszą książkę ,,Zatoka latarni", zaraz znalazła się ona w moich zbiorach, a ja nie zwlekając zbyt długo zabrałem się za poznawanie całkiem nowej opowieści. Po udanym debiucie można oczekiwać od autora, że nie spoczął na laurach, lecz wziął sobie do serca wszystkie sugestie czytelników i rozwinął swój warsztat literacki, starając się stworzyć kolejną powieść w taki sposób, aby była jeszcze lepsza i zadowoliła szersze grono czytelników. W przypadku Kimberly Freeman tak się jednak nie stało. Powieść w żadnym wypadku nie jest porywająca, zaś bohaterki stworzone na jej potrzeby to płaskie i denerwujące postacie, które swym postępowaniem i tokiem rozumowania doprowadzają czytelnika do frustracji. W żaden sposób nie da się takich bohaterów polubić, przebywanie w takim towarzystwie grozi pozbawieniem chęci zaglądania do książek i ewidentnie doprowadza do wykreślenia autora z listy tych, na których książki oczekuje się z niecierpliwością. O ile wątek powieści, który rozgrywa się w przeszłości był w stanie mnie zainteresować, to poczynania współczesnych bohaterów były nudne i infantylne. Kimberley Freeman miała w zamiarze stworzenie porywającej i wzruszającej powieści o sile miłości, oraz bolesnym i osobistym przeżywaniu żałoby. Powstała jednak naiwna wydmuszka, o przeczytaniu której zapomina się w kilka dni po zamknięciu ostatniej strony. Ocena: 3/6

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Rok temu - w styczniu - miałam okazję poznać po raz pierwszy twórczość Kimberley Freeman. Recenzowałam wtedy "Wzgórze Dzikich Kwiatów", które mnie zafascynowało do tego stopnia, że gdy usłyszałam o najnowszym tytule - musiałam go mieć! Czy historia opisana w "Zatoce Latarni" zdobyła moje serce? Czy emocje i tajemnice wyzwoliły adrenalinę? Zapraszam na recenzję. Autorka, podobnie jak w poprzedniej powieści, prowadzi akcję w dwóch - odległych od siebie o sto dziesięć lat - czasoprzestrzeniach. Jest rok 1901. Poznajemy Isabellę Winterbourne, dwudziestotrzylatkę, która wraz z mężem i załogą jego przyjaciela wyrusza statkiem do Australii. Ich misją jest przekazanie złotej buławy wykonanej przez męża Isabelli - Arthur'a, jako dar dla australijskiego rządu. Kobieta towarzyszy mężowi, ale myślami wciąż powraca do chwil sprzed niemal trzech lat, kiedy to utraciła swoje dziecko. Synek państwa Winterbourne - Daniel - zmarł po piętnastu dniach od narodzin a Isabella nie mogła nawet uczestniczyć w jego pogrzebie. Jedyną pamiątką po dziecku jest czarna opaska na jej nadgarstku a w niej zaszyta koralikowa, dziecięca bransoletka. Jednak mąż, pod wpływem alkoholu i przyjaciela - właściciela statku - chce jej odebrać tą ostatnią cząstkę łączącą i przypominającą o synku. Kobieta podejmuje próbę ukrycia "skarbu", spisuje stan swojej biżuterii i planuje ucieczkę od męża. Jeszcze nie przypuszcza, jakie plany ma wobec niej los. Że w pewien niewyjaśniony sposób pomoże jej w tym. Jednak za jaką cenę? W wyniku huraganu ich statek - Aurora, rozbija się a ocalenie jest nagrodą tylko dla jednej osoby - Isabelli. Do ostatniej chwili kobieta musi walczyć o życie z Arthurem, potem z bezsilnością, wyczerpaniem, brakiem jedzenia i picia, schronienia oraz orientacji w terenie. Jej jedynym bagażem jest skrzynia. Czy uda jej się dotrzeć do cywilizacji? Czy wychowana dotąd w mieście kobieta, w domu ze służbą będzie w stanie poradzić sobie w nieznanym miejscu? Na swojej drodze spotka tubylców, latarnika a także rodzinę małego Xaviera, którego pokocha. Dlaczego chłopiec tak bardzo przypomina jej synka? Kto jej pomoże? Jakie plany na przyszłość ma kobieta? Czy będzie mogła liczyć na uczciwą i bezinteresowną pomoc drugiego człowieka? Czy brat jej zmarłego męża - Percy Winterbourne - odnajdzie ją w Lighthouse Bay? Naprzemiennie z losami Isabelli autorka opisuje drugą historię, innej kobiety - Libby Slater. Libby ma czterdzieści lat i złamane serce. Właśnie pożegnała swojego ukochanego - Marka. Zmarł on po dwunastu latach ich nietypowego związku - byli bowiem kochankami. Mark Winterbourne miał żonę a Libby mimo iż, była "tą drugą" nie może teraz poradzić sobie z faktem, że tętniak odebrał jej miłość życia. Rzuca pracę i ukochany Paryż i postanawia wrócić do rodzinnej miejscowości Lighthouse Bay w Australii. Obawia się jedynie o kontakty z siostrą, bowiem skonfliktowane od dwudziestu lat kobiety, wciąż nie umieją się pogodzić i żyć jak prawdziwe siostry. Co stało się powodem niesnasek? Czego Juliet nie może wybaczyć siostrze? Jak zareaguje na jej powrót? A może pomyśli, że Libby chce odebrać jej połowę spadku po ojcu? Że chce udziałów w pensjonacie i kawiarni? Na szczęście Libby nie musi mieszkać u siostry, bowiem Mark kilka lat wcześniej kupił jej maleńki domek nad brzegiem oceanu. Teraz może swobodnie z niego korzystać, nie tylko zresztą pod względem mieszkalnym, ale i twórczym. Mężczyzna wyposażył go również w sztalugi, pędzle, farby i inne potrzebne do malowania przedmioty. Czy Libby komukolwiek przyzna się do wydarzeń sprzed dwudziestu lat? Albo do związku z Markiem? Czy uda jej się odzyskać siostrę? Czy będzie się czuła bezpiecznie w miejscu, gdzie nocami pojawia się tajemniczy samochód a ktoś chodzi wokół domu, wyraźnie czegoś szukając? Pytania mogłabym mnożyć, bowiem książka jest kopalnią tajemnic, niespodzianek, niespodziewanych wydarzeń, pościgów, sekretnych pokoi, dzikich lokatorów czy kłamliwych ludzi. Książkę przeczytałam w dwa popołudnia z wieczorami i ... żałuję, że tak szybko opuściłam australijskie klimaty. Bardzo spodobała mi się opisana historia z szumem oceanu w tle. Autorce nie brak wyobraźni, każda scena, rozmowa, sytuacja i myśl została dokładnie przemyślana i pięknie spisana. Wszystko ma swój początek, genezę, powód czy przyczynę, by potem czytelnik mógł wczuć się i zrozumieć działania bohaterów czy otaczający ich świat. Sama jestem kobietą, więc książka opisująca dwa życiorysy kobiet, dzielnych i mimo przeciwności losu walczących o swoje szczęście, była dla mnie wymarzoną lekturą. Autorka pisze lekko i ciepło a kiedy trzeba potrafi wzruszyć, poruszyć do głębi serca albo wzburzyć. Jestem jej wierną fanką i mam nadzieję, że będę miała okazję przeczytać kolejną powieść, która wyjdzie spod jej "pióra". Jeśli chcecie poznać dramaty życiowe Isabelli i Libby oraz spróbować zrozumieć ich postępowanie, choć nie zawsze dobre, to mające na celu wyłącznie dobro, to koniecznie sięgnijcie po powieść "Zatoka Latarni". Gwarantuję zapomnienie się w lekturze przy wszechobecnym szumie oceanu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna "babska" powieść o uczuciach, tajemnicach sprzed lat, o wybaczaniu, krzywdach i skarbie. Narracja prowadzona dwutorowo - współcześnie i na początku XX wieku - świetny zabieg w tym przypadku. Sama historia wciągająca, wzruszająca, może momentami zbyt naiwna, ale wcale mi to nie przeszkadzało ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Isabela i Libby. Dzieli ich sto lat różnicy. Wszystko się zmieniło, a jednocześnie niezapomniana i nieoczekiwana miłość pozostaje nadal tak samo piękna. Isabela nie czuje się szczęśliwa w małżeństwie, Libby opłakuje utratę ukochanego, co je łączy? Nieszczęście, które okazuje się mieć jednak swój koniec w najmniej oczekiwanym momencie. Jak wiele zawdzięczają Zatoce Latarni?

,,Zatoka latarni" to przepleciona historia dwóch kobiet, które spaja dziennik pozostawiony przez oddanego latarnika z Lighthouse Bay. Fabuła swobodnie przechodzi pomiędzy narracjami (są w trzeciej osobie, co jednak nie utrudnia w żaden sposób czytania) i łatwo się w niej odnaleźć. Choć obie nasze bohaterki (a właściwie dwie główne i jedna poboczna) są nieszczęśliwe i szczęście wydaje im się niedoścignionym pragnieniem, to obie wyraźnie zyskują sympatię Czytelnika z każdą stronicą. I choć można potępiać niektóre ich czyny, to jednak monologi wewnętrzne i ukazanie wielu perspektyw powoduje, że uczymy się je zrozumieć i zaakceptować ich wybory. Oczywiście do końca kibicując ich pozytywnemu zakończeniu!

Libby i Isabela, choć żyły w innych czasach, łączy coś wspólnego - obie szukają szczęścia i obie są inne niż większość ludzi. Isabela, jako kobieta, nie miała wiele do powiedzenia w swoich czasach, miała przede wszystkim pięknie wyglądać (tym bardziej jako żona twórcy sławnych klejnotów!). Żyła przekonaniem, że jej małżeństwo się dotrze, do pewnego momentu - śmierci swojego synka. Żałoba wydaje się naturalnym aspektem takiej traumy, ale czy dane jej było ją przeżyć i jak długo będzie opłakiwać małego Daniela? Libby z kolei wiedziała, że wiążąc się z żonatym mężczyzną, zawsze będzie tą drugą, która oficjalnie nigdy nie istniała. Czy uda jej się naprawić relacje z siostrą, która nie wybaczyła jej grzechów przeszłości? To wszystko czeka na Was w morskiej podróży do ,,Zatoki latarni".

Kimberley Freeman to angielska pisarka, która jednak na stałe mieszka w Australii. Stąd być może takie usytuowanie fabuły powieści. Widzę, że w wielu wcześniejszych książkach stosowała zabieg przeszłości i przyszłości, co jest bardzo ciekawym połączeniem fabularnym. Dla autorki tym trudniejsze, że wymagało jednak odpowiedniego researchu przed pisaniem i choćby zapoznania się z opisywanymi przez siebie latami. Co tu dużo ukrywać, w ,,Zatoce latarni", udało się to Kimberley świetnie. Płynne przechodzenie z czasów bardziej współczesnych, do tych XX-wiecznych nie daje Czytelnikowi wrażenia zagubienia ani nie wywołuje sarkastycznego uśmieszku, że w końcu coś się autorce pomyliło! Oj nie. W ,,Zatoce latarni" odnajdą się zarówno Ci, którzy poszukują intrygującej tajemnicy z przeszłości, jak i Ci żądni romantycznego romansu w przepięknej australijskiej scenerii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wiele już powstało książek z tajemnicami z przeszłości w tle. W tej powieści akcja toczy sie dwutorowo a bohaterkami są dwie kobiety Isabella Winterbourne nieszczęśliwa w małżeństwie oraz Libby,która wiele lat później powraca w rodzinne strony. 

  Mnóstwo aspektów przeplata się w tej książce takich jak tęsknota za dzieckiem, brak miłości w rodzinie i małżeństwie, konfilikty w rodzinie.

 

Długo czekałam na tę książkę.  Wciągnęła mnie,jednak czasami autorka rozpisuje się nad nieistotnymi szczegółami zupełnie niepotrzebnie. Wzruszyła mnie historia Isabelli,która mimo trudnego życia wciąż szukała dla siebie nadziei. Niesamowite były dla mnie opisy nurkowania. Sama chciałabym zobaczyć życie wielu pięknych morskich stworzeń na własne oczy. Tematyka w książce nie wyróżnia się niczym szczególnym, ale polecam jako porusząjącą i pochłaniającą lekturę.  W sam raz na mgliste, jesienne wieczory.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)