Z jasnego nieba. Aurora Teagarden
Charlaine Harris

"Z jasnego nieba" to piąty tom przygód Aurory Teagarden, bibliotekarki pochodzącej z Lawrenceton pod Atlantą. Sięgając po tę książkę miałem pewne obawy co do tego, czy autorka da jeszcze radę mnie zachwycić swoim pomysłem na kryminał retro. Poprzednie części nie były rewelacyjne, akcja dość kiepsko współgrała z treścią, w której za dużo było nie potrzebnych opisów, które nic do książki nie wnosiły. Nie spodziewałem się, że po kilku stronach opisujących sielskie życie głównej bohaterki, niespodziewanie do jej ogrodu spada ciało wyrzucone z samolotu. To co robi nasza bohaterka wraz ze swoją koleżanką jest dla mnie kompletnym szokiem i zaskoczeniem. Otóż we dwie zaczynają żartować. Może to być oznaka tego, że Roe całkiem uodporniła się na widok nieboszczyka. Trzeba przyznać, że Harris potrafi zaskoczyć pomysłem na zbrodnię. Okazuje się, że spadły z nieba denat to Jack Burns, funkcjonariusz, który nie miał zbyt dobrych relacji z Roe, a ona z nim. Od tego momentu zaczyna się całe pasmo dziwnych zdarzeń. Miałem problem, aby powiązać te wydarzenia w jedną, wspólną całość. Zgubiłem trop tak szybko, jak się tylko pojawił. Okazuje się, że ta książka oprócz akcji ze spadającym denatem nie wiele różni się od pozostałych swoich sióstr. Jest nudna. Jest typową książką, którą można poczytać sobie na plaży. Połowę treści znowu zajmują opisy osób, które Aurora spotyka na swojej drodze i rozmyślania o nich. Tak samo ciała dała postać Angel, która jest ochroniarzem Roe. Sama Aurora sprawia wrażenie jakby byłą po pięćdziesiątce. Autorka się po prostu nie popisała. Jest to piąta część serii. Wszystkie wcześniejsze są tak samo nudne. Zostały mi do przeczytania jeszcze trzy książki z tej serii. Żal będzie, jeżeli będą gorsze od tych, bo na lepsze chyba nie ma co liczyć. Po prostu mi nie podchodzą.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejna świetna część serii. Lekkie, łatwe i przyjemne, choć czasem straszne perypetie bohaterki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Z Roe znamy się już bardzo dobrze. Dzięki czterem poprzednim tomom jej przygód zdążyłam poznać ją lepiej niż niejedną prawdziwą znajomą. Chociaż nasza znajomość nie należała do prostych, a jej początki były nacechowane bardziej niechęcią niż innymi uczuciami, wyczekiwałam kolejnego tomu ze zniecierpliwieniem.

Aurora od dwóch lat jest szczęśliwą mężatka, mieszkającą na uboczu i zajmującą sobie czas pracą w bibliotece.  Powoli zapomina o wszystkich okropnościach których doświadczyła do tej pory. Udaje się jej to, do momentu gdy na jej trawnik kłopoty dosłownie spadają z nieba. Czuje to zwłoki i czego będą zapowiedzią?

Charlaine Harris ma pewien specyficzny dar. Czytamy o przygodach jej bohaterów nawet wtedy gdy niezmiernie nas oni irytują. Tak samo ma wielu fanów Czystej Krwi, serialu na podstawie książki autorstwa Harris. Sama do nich należę i wiem, że mimo psioczenia pod nosem i tak włączę kolejny odcinek. Identycznie sprawa ma się z tą serią. Tom może być lepszy lub gorszy, Roe może irytować mniej lub bardziej ale i tak sięgam po kolejną książkę.

Na szczęście w tej odsłonie jej przygód trafiamy na Aurorę bardziej rozsądną i mniej roztrzęsioną niż zwykle. Dzięki czemu do sprawy podchodzi bardziej racjonalnie i nie popełnia lawiny głupich błędów.

Autorka bardzo umiejętnie wplotła informacje z poprzednich części w najnowszy tom, dzięki czemu każdy może zacząć czytać „Z jasnego nieba”. Brak znajomości poprzednich czterech tomów kompletnie nam w tym przeszkadzać nie będzie.

Plastyczne opisy są niewątpliwym plusem całej serii ale są momenty gdzie ich nadmiar powoduje irytację. Wiem, że jest to powieść dla kobiet, napisana przez kobietę ale…  Okropnie drażnią mnie rozwlekłe opisy garderoby Roe, historia zakupów danej sukienki, pół akapitu mówiący o ułożeniu włosów. Dla części czytelników jest to niewątpliwie plus, mnie w tym tomie irytowało szczególnie.

Tym bardziej, że fabuła była naprawdę świetna. Nie tak dobra jak części pierwszej, ale i tak cała zagadka została poprowadzona bardzo dobrze. Może to dlatego te opisy dnia codziennego mnie tak denerwowały? Miałam świadomość, że gdyby je wyciąć można by było wątek kryminalny rozwinąć jeszcze bardziej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)