Własną drogą
Izabela Skrzypiec-Dagnan

"Przywiodły mnie w to miejsce różne poplątane ścieżki. Może przemierzałam przez ostatnie lata setki kilometrów, żeby trafić właśnie teraz właśnie tu. Żeby móc rozgrzebać jeszcze raz tamtą bolesną historię, spotkać się z Piotrem i wreszcie to pozamykać."

"Zdaję sobie sprawę, że znaleźliśmy się w tym cudownym miejscu na chwilę, ktoś dał nam szansę na pozamykanie wątków, które zostały pourywane. Czuję ogromną wdzięczność, że mogliśmy się spotkać. Ale... Wiem, że to tylko na chwilę."

Historia drugiej szansy, która nie mogła się wydarzyć. Zastanawiałam się jak zinterpretować to jedno zdanie, które przez długi czas nie dawało mi spokoju. Gdy czytałam "Własną drogą" w pliku, nie byłam w stanie oderwać się od tekstu. Dlaczego? Bo w pewnej części obudziła moje wspomnienia. Te piękne dotyczące właśnie pierwszej i głębokiej miłości. Tego szaleństwa, oddania, pewności że, wszystko może trwać wiecznie. Ale i było tutaj coś co przypomniało też ból. Ogromny, nie do zapomnienia, zakopany głęboko i wracający tylko przy jednej piosence, którą słucham ze łzami, które same płyną.
Wczoraj skończyłam czytać ją drugi raz i ponownie wszystkie uczucia i emocje powróciły. To historia, która zapada głęboko w sercu.

Ta książka jest w pewnym sensie podróżą. Procesem odnajdywania siebie, swojej tożsamości, ułożenia uczuć i rzeczywistości, która nie jest łatwa. Życie potrafi dokopać i to bardzo. Na tyle mocno, że wiele wspomnień zakopujemy tak głęboko, że o nich zapominamy... Niestety, one powrócą czy tego chcemy czy nie. Ale jak się wtedy od nowa nauczyć z tym żyć? Na przykładzie Melanii, która ucieka motocyklem w drogę, w nieznane, chce być gdzieś gdzie nie boli i natrafia na dwóch mężczyzn. Mirona, który pomaga jej naprawić motocykl, a następnie swoją pierwszą miłość, Piotra. Patrząc na to co się działo w przypadku obu mężczyzn, była rozdarta. Coś ją trzymało przy Piotrze, a tam gdzieś czekał Miron. Która miłość zasługuje na szansę? Ta, która dawno przeminęła czy nowa?

Warto tu jeszcze wspomnieć, że autorka niesamowicie przedstawiła ogród sensoryczny. Przyznaję, nie wiedziałam, że coś takiego istnieje, a dzięki tej książce wczułam się w świat ogrodu zmysłów. I jak się dowiedziałam, w Polsce kilka takich istnieje! Aż mam chęć się wybrać do któregoś, bo zdjęcia w sieci wyglądają pięknie. Takie ogrody wykorzystywane są do edukacji, ale przede wszystkim do pracy terapeutycznej z osobami z zaburzeniami i upośledzeniami umysłowymi oraz niewidomymi. A w książce jest taki jeden, bardzo fajny niewidomy chłopiec, który skradł kawałek mojego serca.

Wracając jeszcze do książki. Autorka gra na naszych emocjach niczym na klawiszach. Dotykiem słów koi nasze zbolałe dusze pokazując, że czas jaki mamy by iść wspólnie w obranym kierunku nie jest dany na zawsze. Wtłacza też nadzieję i daje szansę na coś co może nas odmienić, co obudzi nas do życia i pozwoli kroczyć dalej, ale do tej walki musimy już podejść sami i nie odpuszczać.

Ja wam tę książkę polecam z całego serca. Jest wspaniała na wakacje i letni czas, bo okładka idealnie pasuje. Jednak warto się w niej zatopić w każdym momencie swojego życia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Własną Drogą" Izabeli Skrzypiec-Dagnan to historia dziewczyny, której w jednej chwili posypał się cały świat. Narzeczony Melanii wyznaje jej, że zakochał się... w koleżance z pracy. Dziewczyna nie potrafiąc poukładać sobie tego w głowie postanawia wyruszyć w podróż na motocyklu. Podczas wyprawy jej motor psuje się dwukrotnie. Za pierwszym razem z pomocą przychodzi jej Miron, atrakcyjny motocyklista z którym Melania spędza miły wieczór i rusza dalej. Za drugim razem koła doprowadzają ją pod dom... swojej pierwszej wielkiej miłości. Miłości, która została przerwana nagle i nikt nie napisał zakończenia tej historii.

 

Będąc w 2/3 książki myślałam już o recenzji, spodziewałam się napisać: Bardzo przyjemna i sielankowa książka o prawdziwej miłości. Cóż, kiedy doszłam do końca, tylko część o prawdziwej miłości wciąż się zgadzała. Ostatnie 50 stron książki to prawdziwy rolerkoster emocji. Płakałam przy tej książce ze smutku, strachu, szczęścia... I to chyba jest znak, że warto przeczytać. 

 

Realistyczne dialogii, przyjemne opisy krajobrazów i mnóstwo emocji, w które łatwo się wczuć. Czytając "Własną Drogą" czułam się trochę jakbym sama była w trasie, próbując odnaleźć "coś", a sama nie wiedziałam czym "to" jest. Książka popycha do przemyśleń i zachęca aby docenić to co się ma.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Własną drogą" autorstwa Izabeli Skrzypiec-Dagnan to książka, która otula słowami i wyciska z oczu niezliczoną liczbę łez. Autorka ma niesamowity dar do pisania -- sprawia, że stajemy ramię w ramię z bohaterami jej powieści i przeżywamy wszystkie ich emocje, a jest ich tutaj naprawdę wiele. Skrzypiec-Dagnan porusza w ,,Własną drogą" wiele istotnych tematów, takich jak żałoba, trauma, trudna przeszłość, brak pogodzenia się z losem, a także miłość i wzburzone relacje na płaszczyźnie damsko-męskiej. Wszystko to świetnie ze sobą współgra i idealnie łączy się z pozostałymi wątkami, które nie przytłaczają, a zachęcają do dalszej lektury.

 

Bohaterowie powieści zostali świetnie wykreowani, a relacja pomiędzy Mel a Piotrem została odwzorowana bardzo realistycznie. Chemia między nimi, iskry ich bliskości, pragnienie, a także delikatność oraz pewna ostrożność w ich relacji są cudownie przedstawione i to właśnie one ,,robią tutaj robotę". Opisy zbliżeń stają się zbędne, gdy czułość, spojrzenia pełne miłości, zrozumienia i wzajemnej pasji wychodzą na pierwszy plan.

 

Samo zakończenie jest idealne -- wyciska łzy i jest jedynym słusznym, jakie mogło się tutaj pojawić. Doskonale uzupełnia scenę, która wcześniej wydawała się nijaka, niedokończona, pozbawiona sensu.

 

,,Własną drogą" to książka pełna emocji o miłości, ale przede wszystkim o poszukiwaniu swojej drogi, powrotach, drugich szansach i konfrontacji z przeszłością. Wzrusza, zaskakuje, pochłania i otula. Serdecznie POLECAM!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka ukazała się 23 lipca nakładem Wydawnictwa Zysk i S-ka ,,Własną drogą" to pierwsza powieść Izabeli Skrzypiec-Dagnan, jaką miałam okazję przeczytać. Była to bardzo udana lektura, momentami wzruszająca, na zmianę smutna i optymistyczna, ale wisienką na torcie okazało się zakończenie, które wywróciło całą fabułę do góry nogami. Akcja rozgrywa się współcześnie. Melania, młoda kobieta, od kilku lat jest w udanym związku. Jej narzeczony któregoś dnia nagle oznajmia, że chyba ...zakochał się w koleżance z pracy. Zapewnia, że między nim, a znajomą do niczego nie doszło, ale Melania czuje się tak, jakby ziemia usunęła się jej spod stóp. Poukładane życie rozpada się na kawałki, mimo że narzeczeni próbują ratować związek. Melania decyduje się wyjechać w motocyklową podróż. Nie ma żadnych planów. Po prostu jedzie przed siebie... Gdy psuje jej się motor poznaje przystojnego Mirona, również motocyklistę. Mężczyzna pomaga jej i zaprasza na spotkanie. Jest pociągający, ma poczucie humoru i podoba się Melanii, jednak ona decyduje się na dalszą samotną wędrówkę. Gdy zatrzymuje się przy domu położonym nad jeziorem nieoczekiwanie spotyka byłego chłopaka, którego pokochała, będąc nastolatką. To niespodziewane wydarzenie wprowadza dużo zmian i w jej życiu, i w życiu Piotra, który jest teraz zupełnie innym człowiekiem niż przed laty. Przyznam, że gdy doszło do tego spotkania, obawiałam się, że książka zamieni się w jakiś banalny romans, ale nic bardziej mylnego! Pobyt Melanii u Piotra, poznanie jego znajomych i przyjaciół oraz ich codziennych perypetii okazało się bardzo ciekawe, ujmujące i dające wiele do myślenia na temat różnych problemów oraz roli przypadku w życiu człowieka. Spodobał mi się ten klimat, pełen opisów przeżyć wewnętrznych bohaterów oraz przyrody. Przy okazji licznych retrospekcji w tych rozdziałach poznajemy również przeszłość głównej bohaterki, która kryje niejeden sekret. Czy Melania zostanie z Piotrem? Czy odnajdzie spokój i sens życia? - te pytania wciąż towarzyszyły mi podczas lektury. Zanim nadeszła odpowiedź, autorka odpaliła taką bombę fabularną, że wcisnęło mnie w fotel - dosłownie i w przenośni. Oczywiście, nie zdradzę zakończenia, ale napiszę, że to jeden z najciekawszych finałów powieści, jakie ostatnio poznałam. Całość napisana jest barwnie, z nutką sentymentalnej tęsknoty za przeszłością, w realistyczny, nieprzesłodzony sposób. Zaletą są też kreacje postaci - nie zawsze jednoznaczne i dynamiczne. Polecam z czystym sumieniem - czyta się świetnie, a lektura okazuje się nie tylko przyjemna, ale i refleksyjna. BEATA IGIELSKA 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)