Władca Piasków
Eliza Drogosz

Sama marzę o tym, aby wydać kiedyś powieść i wiem, że chciałoby się wszystko od razu i jak najszybciej, ale wiem też, że często warto poczekać. W tym przypadku czas prawie zawsze działa na korzyść. Pozwala wszystko przemyśleć jeszcze raz, coś zmienić, coś dodać, coś usunąć, poprawić błędy, zebrać kilka nowych pomysłów, doświadczeń itd. Ernest Hemingway, zdobywca Nagrody Nobla przyznał się kiedyś, że swój utwór potrafił przerobić nawet 200 razy. Oczywiście przesada w żadną stronę nie jest dobra, ale naprawdę szkoda, że Eliza Drogosz nie postanowiła trochę poczekać. Myślę, że autorka nie miała złego pomysłu. Może nie był on jakoś szczególnie oryginalny, ale trzeba przyznać, że mitologia to ciekawe zagadnienie i w powieściach młodzieżowych zazwyczaj się sprawdza. Widać też, że naprawdę interesuje ją Egipt, więc nie próbowała pisać o czymś, na czym się kompletnie nie zna. Niestety czuć, że kompletnie nie dopracowała tego pomysłu. Początek powieści jest całkiem niezły, a potem fabuła zaczyna się psuć i czytelnik odnosi wrażenie, że autorka pisała na siłę. Wszystkie intrygi są bardzo naciągane, a rozwinięcia akcji właściwie w ogóle nie ma. Jest tylko początek i koniec. Muszę jednak przyznać, że styl Elizy Drogosz okazał się całkiem dobry, przynajmniej jak na jej wiek. Szkoda tylko, że można odnaleźć dużo powtórzeń i kilka błędów. Niemniej jednak tekst jest bardzo płynny, dialogów i opisów nie ma ani za dużo, ani za mało i całość czytałoby się dość przyjemnie, gdyby nie to, że fabuła wypada o wiele gorzej. "Władca Piasków" nie jest powieścią, która przypadnie do gustu wymagającym czytelnikom, jednak możliwe, że spodoba się młodszym odbiorcom, dla których będzie to pierwsze spotkanie z egipską mitologią. Osobiście uważam, że autorka mogła jeszcze popracować nad tą książką i pomyśleć nad jej rozwinięciem. Mam jednak nadzieję, że nie zrazi się tym i jeszcze kiedyś zobaczymy w księgarni jej kolejną powieść, tym razem o wiele lepszą. Eliza Drogosz jest przecież bardzo młoda i z czasem na pewno nabierze wprawy, doświadczenia i będzie miała coraz więcej ciekawych pomysłów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka budzi skrajne emocje. U jednych wzbudza zachwyt, inni krytykują młodą autorkę. Ja należę do tych pierwszych. Przyjemna książka, którą można przeczytać jednym tchem, ciekawa przygoda młodych ludzi w bardzo fajnym miejscu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Sonia wyjeżdża na nietypowy, organizowany w Egipcie obóz młodzieżowy, na którym zbierze się wiele osób z całej Europy. W czasie wyjazdy dzieją się dziwne rzeczy. Okazuje się, że dawni egipscy bogowie powrócili do życia i odrodzili się jako ludzie pozornie zwykli. Teraz, jako nastolatki, odkrywają, kim tak naprawdę byli i przypominają sobie fragmenty ze swojego poprzedniego życia. Obóz został natomiast zorganizowany, by zebrać wszystkich bogów i stworzyć armię, która zawładnie światem. Jednakże przyjeżdża tam również Oliver, sprytnie ukrywający swoją prawdziwą tożsamość. Splot przedziwnych wydarzeń sprawia, że Sonia i Oliver wplątani są w sam środek tajemniczych zdarzeń. Trwają również poszukiwania Władcy Piasków, egipskiego boga, zła, chaosu i pustyni. Odnalezienie go, ma dla kierownika obozu ważne znaczenie. Z nim bowiem, zawładnięcie światem będzie znacznie łatwiejsze. Po przeczytaniu negatywnych opinii na temat tej książki, czułam się niechęć do jej przeczytania. Mimo to wiedziałam, że jeśli nie spróbuję, nie dowiem się, czy ta pozycja jest aż tak kiepska. Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu, książka była naprawdę dobra i bardzo się w nią wciągnęłam. "Władca Piasków" to książka, w której znajdziemy wiele tajemnic i zagadek do rozwikłania. Towarzyszą nam one przez cały czas, aż do ostatnich stron. Dodatkowo na samym końcu pojawiają się następne tajemnice, które podsycają naszą ciekawość, co do kolejnych zdarzeń. Kiedy przewinęłam ostatnią stronę, uznałam, że ta historia jest niedokończona. Coś przecież musi się dalej wydarzyć, a po takim zakończeniu nie miałam co do tego wątpliwości. W książce występują tylko dwie polki. Główna bohaterka, Sonia oraz jej przyjaciółka, Estera. Sonia nie zabłysnęła inteligencją. Wydawało mi się, że zawsze znajduje się w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiedniej porze. Estera zaś, według mnie, była dwulicowa. Znała wiele tajemnic z życia swojej przyjaciółki, a sama coś ukrywała. Najbardziej zżyłam się z Oliverem, który dla wszystkich był oschły i początkowo podejrzanie się zachowywał. Jednak po dłuższym czasie mogłam się do tego przyzwyczaić i jego zachowanie było dla mnie całkowicie normalne. Eliza Drogosz napisała tę książkę prostym językiem, dzięki czemu szybko się ją czyta. W niektórych momentach pojawiały się jednak absurdalne i małostkowe zdarzenia. Podobało mi się to, że autorka poruszyła temat egipskich bogów, a właściwie był on jednym z głównych wątków. Zdaję sobie sprawę, że debiuty literackie nie są łatwą sprawą i autorka musiała się trochę natrudzić. Szczerze mówiąc nie zawiodłam się. Zdecydowanie dowiedziałam się wiele o bogach, których w szkole nie potrafiłam zrozumieć. Nauczyłam się również, że nie warto oceniać ludzi po tym, jak inni ich postrzegają.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

 

 

Tytuł: Władca Piasków

Autor: Eliza Drogosz

Wydawnictwo: Poligraf

Data wydania: 14 stycznia 2015

Liczba stron: 415

 

Eliza Drogosz – Krakowianka, uwielbia świat książek, podróży i historii, zwłaszcza starożytnej i średniowiecznej. Jednak najbardziej ze wszystkiego fascynuje ją cywilizacja Inków. Władca Piasków to jej debiut literacki, który opublikowała w wieku siedemnastu lat. 

 

Język utworu jest lekki. Szybko kartki z prawej dłoni przeskakują do lewej. Dużym plusem jest liczna ilość opisów, które sprawiają, że z łatwością udaje nam się wyobrazić słoneczny Egipt. Najbardziej wkurzyło mnie ubogie słownictwo autorki, o czym świadczy duża liczba powtórzeń.

 

Przed czytaniem byłem sceptycznie nastawiony. Chodzą pogłoski, że autorka na portalu Lubimyczytac.pl tworzyła fałszywe konta, aby oceniać własną książkę, co jest grzechem śmiertelnym, jaki autor może popełnić.

Nie poddawaj się nigdy, bo wtedy przegrasz.

 

Najlepiej uczący się uczniowie całej Europy dostają zaproszenie na obóz do Egiptu. Wyjazd ma na celu zaproszenia ich w przygodę, dzięki której poznają kulturę starożytną. Całość nosi nazwę "Na piaskach egipskiej pustyni". Sonia, Polka, która na początku nie chciała brać udziału w wycieczce, ponieważ miała ciekawsze plany, które w ostatnim momencie diabli wzięły, poznaje Esterę oraz Olivera Greena, który nie darzy ją empatią. Czas mija im bardzo szybko, ale może dlatego, że odkrywają różne tajemnice oraz to, co na zawsze wywróci im świat do góry nogami. Czy i Ty odważysz się poznać ich sekret?

Zachowaj ostrożność. Nie ufaj nikomu. Nigdy nie wiesz, czyje oczy śledzą Cię z cienia.

 

Okładka jest przecudowna, oddająca klimat książki oraz skupiająca uwagę czytelnika. Niby proste balansowanie kolorów, które daje nieziemski efekt. Duży ukłon dla: Izabeli Surdykowskiej-Jurek oraz Magdaleny Muszyńskiej.

 

Wszyscy bohaterowie zostali świetnie wykreowani. Od pierwszych chwil wciągają czytelnika niczym piaski pustyni, abyś poznał ich bliżej. Autorka starała się zbudować ich na bazie tajemnicy, ale raczej nie do końca jej to wyszło. Główne postacie są takie... beznadziejne, powszechne, za dużo dziecinne, jak na starożytnych bogów.

 

Oliver Green to bohater-zagadka. Z jednej strony: nieśmiały, wkurzający się na wszystko, ironiczny, starający pokazać się, jaki on jest dorosły, ale z drugiej: czarujący, elokwentny, zabawny...

 

Pozory czasem mylą.

 

Widać, że jest to książka dla młodzieży poniżej trzynastego roku życia. Autorka w oryginalny sposób próbuje zaciekawić kulturą starożytną, co – według mnie – wyszło jej znakomicie. Powieść młodzieżowa z domieszką fantasy bawi i uczy. Z ciekawością czekam na kolejną część.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)