Więzień labiryntu. Tom 5. Kod gorączki
James Dashner

Jako, że jestem fanką Więźnia labiryntu musiałam przeczytać tę książkę. I nie zawiodłam się. Wszystko zostało wyjaśnione, wiadomo już co, jak oraz dlaczego. Dodatkowo napiszę, że moje negatywne nastawienie do Teresy tylko się pogłębiło. Dlaczego? Przeczytaj, aby się dowiedzieć :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka rozwiązuje sekrety wynikające z kolejnych części. Opisuje ona przygody Thomasa, jak pomagał w budowie labiryntu, ale też jaki miał udział w Czystce. Książka zawiera sporo wyjaśnień, ale nie ma takiego polotu jak swoje poprzedniczki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,W jakim przerażającym świecie żył Thomas. Choroba, śmierć, zdrada. Przyjaciele poddawani okrutnym próbom, z których być może nic nie wyniknie. Spalony świat leżący w ruinie. Miesiąc wcześniej chłopak pomógł wymordować więcej niż tuzin ludzi w ciągu paru godzin. Od tamtej pory codziennie egzystował w otchłani wyrzutów sumienia oraz nienawiści do samego siebie (...)" Wiecie, naprawdę lubię Jamesa Dashnera i jego książki. Mam mu tylko jedną rzecz do zarzucenia... Czemu Kod gorączki powstał dopiero po całej serii? O ile Rozkaz zagłady nie był tak mocno powiązany z trzema głównymi tomami serii, tak Kod gorączki stanowi jego całkowite uzupełnienie. Wyjaśnia, jak powstał Labirynt, jak poszczególni Streferzy do niego trafiali, jaką rolę do odegrania miał Thomas i Teresa. Choć książka ta została wydana teoretycznie jako piąty tom serii, to opowiada on wydarzenia sprzed oryginalnej trylogii. To taki prequel, który stanowi naprawdę dobre i mocne wprowadzenie. Jeżeli skupimy się chwilowo na Kodzie i na Więźniu labiryntu to pojawi się pewna sporna kwestia. Z jednej strony czytając Kod doskonale wiemy, jak to się zakończy, bo wiemy, co działo się w Więźniu. Choć zyskujemy odpowiedzi na wiele nurtujących nas pytań, które wyjaśniają wszelkie niedopowiedzenia z trzech tomów cyklu, to jednak brakuje tutaj chwilami takiego elementu zaskoczenia. Wiemy, co będzie dalej. Nie ma tego uczucia niepewności i wewnętrznej rozterki. Z kolei czytając najpierw Więźnia czujemy się lekko zdezorientowani, bowiem nie wiemy dokładnie skąd Labirynt się wziął i jaki był cel jego powstania. Ma to taki plus, że czytelnik wierzy w to, że pojawi się pewien element zaskoczenia . Jednakże nie da się ukryć, że najbardziej chronologiczna kolejność to Rozkaz zagłady, Kod gorączki, Więzień labiryntu, Próby Ognia i Lek na śmierć. I każdemu, kto jeszcze nie zna tej serii, polecałabym czytać ją właśnie w ten sposób. Może i lektura Więźnia po wcześniejszym przeczytaniu Kodu byłaby zbyt oczywista, ale towarzyszy mi takie dziwne wrażenie, że chyba w takiej kolejności wolałabym się z nimi zapoznawać. A może i nie? Może lepiej, że Kod pojawił się dopiero w 2016 roku i to w nim znaleźliśmy odpowiedzi na nurtujące nas pytania? Wiem, że wiele osób liczyło na to, że to Rozkaz zagłady wyjaśni tajemnicę Labiryntu i z tego powodu książka im się nie podobała, bowiem to historia Pożogi, a nie Thomasa. Właściwie opis jasno wskazywał na to, czego się można spodziewać, więc nie do końca rozumiem czarę goryczy. Jednakże jeżeli faktycznie chcecie zrozumieć, po co DRESZCZ stworzył Labirynt i jaką rolę w jego tworzeniu odegrali Streferzy to koniecznie powinniście się zapoznać z tą pozycją! Najlepsze jest to, że mimo tego, że wiedziałam, w jakim kierunku zmierza ta historia, to i tak czytałam ją z zapartym tchem. Bardzo mi się podobało, choć uważam, że James Dashner nie miał łatwego zadania. Trochę nie do końca udało mu się zaprezentować umysł Thomasa i Streferów jako małych dzieci, ale taki stan rzeczy miał miejsce tylko w początkowych rozdziałach. W końcu cały plan DRESZCZu to proces długotrwały. W pewnym sensie ta książka jest dosyć brutalna i dająca do myślenia. W końcu prezentuje historię dzieci wyrwanych z rąk rodziców, bądź tych, którzy rodzinę stracili przez Pożogę. Dzieci, które są traktowane jako obiekty doświadczalne, niezależnie od tego, jak ważną rolę mają odegrać we wdrażanym programie. To wciąż tylko króliki doświadczalne, którym robi się pranie mózgu i na siłę stara się udowodnić, że wszystkie testy i próby są koniecznie. To wizja zniszczonego świata, w którym szanse na ratunek są nikłe - cała seria utrzymana jest w takim klimacie i wypada naprawdę dobrze. Kod gorączki to idealne uzupełnienie serii, które rozwiało wszelkie moje wątpliwości. Całą serię będę wspominać jako konkretną i dobrze skonstruowaną historię, z odpowiednio wykreowanymi bohaterami, z wciągającą fabułą i zaskakującą na każdym kroku. Serdecznie polecam twórczość Jamesa Dashnera! www.bookeaterreality.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Sceptycznie podeszłam do kolejnego tomu TRYLOGII Więźnia Labiryntu. Zwłaszcza po nieco rozczarowującym "Rozkazie zagłady". Jednak 5 tom czytało się fenomenalnie. Mam wrażenie, że był nawet lepszy od pierwotnej trylogii. Akcja książki rozgrywa się w ciągu 10 lat przed umieszczeniem Thomasa w labiryncie. Poznajemy chłopca, który został wyrwany z rodzinnego domu i umieszczony w placówce badawczej DRESZCZu wraz z innymi dziećmi odpornymi na Pożogę. Los dzieci budził współczucie i litość, pozbawione rodziny i tożsamości, torturami zmuszane do uznania nowego imienia nadanego przez naukowców. Thomas i Teresa uznani za wybrańców pomagali DRESZCZowi w budowie labiryntu, a jednocześnie potajemnie wymykali się na spotkania z przyjaciółmi, których znamy z labiryntu. Sprawdziły się moje przeczucia co do Teresy, zdradziecka, wredna i podła dziewczyna, która chce jak najwięcej ugrać dla siebie. Egoistyczna i ślepo zapatrzona w DRESZCZ, przedłożyła dobro własne nad przyjaciół. Nigdy za nią nie przepadałam. Choć Thomas przy niej wypada na naiwną, dobrotliwą sierotkę, a nie jakiegoś wybitnego przywódcę. "Kod gorączki" wiele wyjaśnia i jest świetnym uzupełnieniem serii, a jednocześnie można go traktować jako odrębną pozycję. Jednego wciąż nie rozumiem, czemu miało służyć zbudowanie labiryntu... Było wiadomo, że nie ma szans na wynalezienie leku na Pożogę, a mimo to dzieci były torturowane, wymazywano im pamięć i skazywano na okrutne życie w izolacji. W imię czego? Satysfakcji DRESZCZu, który lubił grzebać się w umysłach niewinnych?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Moje odczucia przed przeczytaniem Kodem Gorączki zaczęłam się już interesować, kiedy pojawiły się pierwsze przecieki zapowiedzi. Więzień Labiryntu to moja ulubiona seria, więc od razu było wiadome, że jest to pozycja "Must have". W tej części, piątej już z kolei, miało się pojawić dużo odpowiedzi na nurtujące pytania, zatem moje oczekiwania tylko się zwiększyły i z niecierpliwieniem czekałam na ten dzień. Moje odczucia podczas czytania Książka zaczyna się od prologu, w którym pojawia się historia chłopca, który został jednym z moich ulubionych bohaterów. W tym momencie pojawia się pierwsza odpowiedź na zagadnienie, które długo mnie męczyło. Dowiadujemy się też co nieco o jego rodzinie, co jest co najmniej szokujące. Potem w zasadzie zaczyna się już wszystko to, co było od dawna przewidziane, czyli historia tego, jak to wszystko się zaczęło. Akcja toczy się pomiędzy tomem 0,5 a 1 i opowiada głównie o losach Thomasa, DRESZCZU, ale i także o pozostałych streferach. Największą rzeczą, która wzbudziła we mnie zaskoczenie i fascynacje to prawdziwe, poprzednie imię Thomasa, jednak nie zdradzę go, ponieważ nie chce psuć przyszłym czytelnikom tej przyjemności. Fabuła. Thomas trafia do ośrodka, kiedy ma pięć lat, a przez następne dziesięć dorasta w nim, zanim zostanie osadzony w labiryncie, gdzie wszystko się rozpocznie. Przez ten czas dowiadujemy się trochę o historii innych chłopców oraz samego początku DRESZCZU, trochę, bo nie pojawia się wiele informacji, których byśmy nie wiedzieli czy nie przypuszczali. W początkowej fazie akcji Ava Page zostaje przedstawiona jako ta dobra, w ogóle cała organizacja zostaje postawiona w tym świetle. Dzieciństwo wybrańców nie jest do końca szęśliwe i muszą oni być skłonni do wielu wyrzeczeń, ale i przede wszystkim bólu. Szybki okazuje sie co, jakie jest naprawdę i pojawia się moment, w którym trzeba się nad tym zastanowić, ale i na to jest już za późno. Równie szokująca okazała się tożsamość Teresy, przez którą nie mogłam się skupić. Sama fabuła w sobie jest bardzo dobra, chociaż w porównaniu do poprzednich wypadła znacznie gorzej. Myślę jednak że miłośnicy tej serii i tak będą wniebowzięci. Bohaterów nowych w zasadzie w tej książce nie ma, nie licząc paru "Doktorków". Wszyscy streferzy, oprócz Chucka, zostają pojmani mniej więcej w takim samym czasie, dlatego możemy się dowiedzieć jacy byli przed labiryntem, ale okazuje się, że bardzo podobni. Zakończenie jest tak samo jak w przypadku innych części, listem od lub do DRESZCZU i kończy się przed samym rozpoczęciem się akcji pierwszego tomu. Moje odczucia po przeczytaniu Kod Gorączki to długo wyczekiwana przeze mnie ostatnia, niestety, część cyklu Więzień Labiryntu, w której miały zostać rozwiane wszystkie wątpliwości. Samych tajemnic trochę mi zabrakło lub były za mało szokujące, jednak treść tej książki wpływa na perspektywę patrzenia na poprzednie części i zachęciła mnie do ponownego przeczytania pierwszego tomu. Moja ocena: Książka wypadła całkiem dobrze, chociaż znając możliwości Jamesa Dashnera, myślę że mógłby ją troszkę udoskonalić. Mimo to mnie się spodobała i polecam ją! Recenzja pochodzi z http://flokete-libro.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czyta się cudownie. Emocje cały czas narastają i osobiście popłakałam się w momencie śmierci...(nie będę spoilerować komuś kto nie czytał)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ostatni tom z serii "Więzień labiryntu" opowiada o tym, co stało się wcześniej. O małym Thomasie zabranym z domu, aby zbudował labirynt i o jego nowej przyjaciółce Tessie. Wg mnie jest to najsłabsza, najmniej ciekawa (choć nieco wyjaśniająca) część cyklu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)