Wiatr. Taniec spadających gwiazd
Miriam Dubini

Miriam Dubini to autorka wielu sztuk teatralnych dla dzieci i nie tylko tworzyła spektakle, ale także w nich grała. Pisała książki i komiksy dla Disney’a i Edizioni BD, wymyślała zabawy dla Art Attack. Można rzec, człowiek wszechstronny. W pewnym momencie swojego życia przeniosła się do Rzymu, gdzie rozpoczęła kolejną przygodę swojego życia. Jej głównym środkiem lokomocji stał się rower, a pracą pisanie książek dla młodzieży. Tak powstała seria „Wiatr”.

Z racji zawodu zajmuję się głównie książkami dla dzieci, jednak w moje ręce wpadła trzecia i ostatnia część „Wiatru” – „Taniec spadających gwiazd”. Niewiele wiedziałam o autorce, a jeszcze mniej o książce, dlatego z ciekawością ją przeczytałam. Już na wstępie stwierdziłam, że autorka musi kochać jazdę na rowerze, bo nie sposób jest tak prawdziwie pisać o czymś, co się zna tylko z opowiadań lub przypuszczeń. Zatem z książki płynie szczerość, a to bardzo ważne dla nastolatek.

„Każdy z nas ma swój wiatr. Podnosi się bez wahania, rozdmuchuje pragnienia, unosi serce ponad przeszkodami. Nie zawsze łatwo jest go rozpoznać, ale kto umie go słuchać, tego wolność poniesie ponad horyzonty możliwości.”  Każdy z 15 rozdziałów  książki rozpoczyna tego typu myśl. Jest to z pewnością kolejny walor książki. Tego typu słowa po przeczytaniu stają się „złotymi myślami” i pozostają w duszy na bardzo długo.  Książka opowiada o miłości i przyjaźni. Pewnie każdy pomyśli, a o czym ma opowiadać książka dla młodzieży? No i ma rację, ale ta miłość jest wyjątkowa. Dlaczego? Niestety nie będę zdradzać , bo warto samemu się przekonać. Mogę natomiast wspomnieć, że książka opowiada o nietypowej grupie młodzieży. Mają oni wspólną pasję, a przyjaciele ich przyjaciół stają się ich przyjaciółmi. W dobie komputerów być z zamiłowania cyklistą jest rzeczą niesłychaną. Dlatego polecam tę książkę wszystkim młodym ludziom, szczególnie tym, którzy myślą, że bez komputera życie jest nudne.

Zanim jednak damy książkę nastolatkom, każdy niech się zastanowi, czy jego dziecko jest już przygotowane do czytania takiej książki. Okładka jest sygnałem czegoś ważnego: w pewnej chwili dwoje młodych ludzi przechodzi inicjację seksualną. Jest ona opisana bardzo subtelnie, jednak warto najpierw samemu przeczytać lub porozmawiać z dzieckiem. Bohaterowie książki mają po 17 lat, jednak okładka przyciągnie młodszych czytelników, dlatego o tym wspominam.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Typowa książka dla młodzieży, która jednak zawiera bardzo wiele wątków. Tak, że postacie drugoplanowe stają się równie ważne i wywołują w nas tyle samo uczuć (a czasem nawet więcej) co postacie pierwszoplanowe. W powieści dostrzegłam jednak kilka niedociągnięć lub błędów. Jednak są one na tyle niewielkie, że nie przeszkadzają w czytaniu i nie są istotne dla rozwoju fabuły. Ciekawym i nowatorskim pomysłem było wplecenie przez autorkę do akcji powieści fascynacji rowerami. Bo trzeba przyznać, że ów środek transportu ma bardzo ważne znaczenie dla książki. Jest to niezwykłe z tego powodu, że obecnie we współczesnych powieściach dla młodzieży częściej spotyka się motory i tego typu pojazdy. Autorka miała bardzo ciekawy pomysł, aby przełamać rutynę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)