Tylko Martwi Mogą Przetrwać
D. B. Foryś;

   Powrót do świata Tessy, to masa przygód, niebezpieczeństwa i walki dobra ze złem, czyli coś, co kocham! Demony, władca piekieł i anioły, to coś, co zawsze mnie interesowało, a w połączeniu z piórem D.B. Foryś jest mistrzostwem. Szczerze, nie mam pojęcia, dlaczego tak długo zwlekałam z powrotem do serii, gdyż już przy pierwszym tomie czułam, że to będzie coś dla mnie.

   W tym tomie poznajemy nowych bohaterów, którzy trochę namącą w życiu Tessy, chociaż ona nigdy nie ma łatwo. Powrót Killiana również nadszarpnie jej nerwy, a dodatkowo zbliżająca się apokalipsa, dziewczyna, choć jest silną bohaterką, to cały czas ma pod górkę. Wraz z kolejną częścią serii, będziemy mogli towarzyszyć Tessie w misji, która ma uratować ludzkość. Poszukiwanie skarabeuszy, to nie taki łatwy orzech do zgryzienia, więc bohaterom przyjdzie się mierzyć z nie lada wyzwaniem. Dodatkowo czarne chmury zwiastują coś złego, a w tym przypadku są to jeźdźcy apokalipsy oraz Sodoma i Gomora, ale o tym dowiecie się, jak już zagłębicie się w lekturze. Powiem tyle, że będzie się działo.

   Autorka zdecydowanie podniosła poprzeczkę po pierwszym tomie, akcja po raz kolejny nie pozwala nam się oderwać od lektury, a te wszystkie plot twisty jeszcze bardziej podkręcają temperaturę. Przygoda, w jaką wyruszamy wraz z główną bohaterką, dostarcza nam całej masy emocji. Ciśnienie skacze, pięści samowolnie się zaciskają, czasem i uśmiech pojawi się na twarzy, ale będą również momenty zwątpienia. Nie zabraknie też przytyków Tessy, a ona ma naprawdę zadziorny charakterek. W tym tomie możemy poznać ją z nieco innej strony, nie tylko znanej nam jako pół człowiek - pół demon, kobiety ostrej, walecznej i zabijającej demony. Tym razem Tessa okaże współczucie, pokaże, jak ważna jest miłość, ale jednocześnie jak jest bolesna, będzie kilka gorących scen, które mimo wszystko nie przyćmią całej tej anielsko-diabelskiej otoczki.

   Mam nadzieję, że Was zaciekawiłam, bo ja bawiłam się naprawdę cudownie, gdy mogłam przeżywać te wszystkie emocje, których z czasem jest coraz więcej. Także gorąco zachęcam Was do zapoznania się z serią. Nie pożałujecie!!

Dziękuję serdecznie Autorce, kochana zrobiłaś masę dobrej roboty i totalnie rozkochałaś mnie w tej serii! Niebawem recenzja trzeciego i jednocześnie ostatniego tomu (na ten moment), mam nadzieję, że znajdziesz chęci, by jeszcze bardziej rozwinąć fabułę. Jeszcze raz ogromnie Ci dziękuję!

Wydawać by się mogło, że po wydarzeniach w Watykanie sytuacja się uspokoi. Nic bardziej mylnego. Tess pragnie zemsty. Zemsty i odkrycia prawdy. Musi stawić czoła jeszcze gorszym wydarzeniom, niż których już doświadczyła. Na jej drodze ponownie staje Kilian oraz ktoś, kogo nie jest do końca pewna. Kim oni są? Kim są Skarabeusze? O co w tym wszystkim chodzi i kto za tym stoi?

   Pierwsza część wciągnęła mnie do reszty. Miałam pewne obawy, czy w drugiej nie będzie monotonnie. I jak było? jeszcze bardziej przewrotnie. Jeszcze bardziej zadziornie i tajemniczo. Zagadki zagadkami pchane, zadziorność bohaterki weszła na kolejny etap rozwoju a jej uczucia... no cóż. Nie zdradzę. Pożądanie i akcja erotyczna była - i to jaka. Widać na każdym kroku, ze autorka się rozwija. Ten tekst jest jeszcze bardziej dopracowany, rozbudowany. Bohaterowie pokazali swoje kolejne cechy charakteru. Ale są oni tacy, że ich się po prostu nie da nie lubić. Ich się akceptuje ze wszystkimi zaletami i wadami. A dodatkowym plusem jest to, że mimo tych całych zdolności nadprzyrodzonych, waleczności i samozaparcia bohaterowie się potykają. Popełniają błędy, gubią się - pokazuję swoje ludzkie oblicze. Nie zostali stworzeni po to by być ideałem na każdym kroku. I to mnie właśnie zaskoczyło. Mega pozytywnie. No i wydarzenia szleja niczym spuszczone ze smyczy tornado. A dołożeni bohaterowie nie są zbędni, nie mylą się i nie stanowią balastu. Wszystko dopracowane i zadbane o najdrobniejszy szczegół. Świetnie skonstruowana fabula. Kolejny raz zostałam wessana, przerzuta i wypluta. Świetna książka. Aż się boję co mi przyniesie trzeci tom. Ciekawość i ekscytacja zwycieżają.

   Świat stworzony przez autorkę wciągnął mnie dogłębnie. Przez niezwykłe opisy. Drobiazgowe i plastyczne niczym malowane pędzlem mistrza. Masa magii, zagrywek fair play, walki dobra ze złem. Powieść czyta się ekspresowo. Nawet nie zarejestrowałam kiedy dopłynęłam do brzegu. Emocji towarzyszyła mi masa podczas czytania. Moje serce raz biło wolno a raz szalało tak, że bałam się iż za chwile wyskoczy. Autorka, mówiąc potocznie, odwaliła kawał dobrej roboty. Stworzyła genialną powieść fantasy. Wielotomówkę, której jak się raz skosztowało to pragnie się więcej i więcej. Nie ma się jej dość. Obok tej serii nie da się przejść obojętnie. Kto nie czytał niech żałuję i szybciutko nadrabia.

Poelcam

Bezdenna pustka. Bezczelne uczucie samotności w tłumie ludzi. Nieudolne nakierowywanie myśli na coś zajmującego, powodujące, że troski codzienności zostają zakopane gdzieś na dnie umysłu. Chęć odnalezienia lekarstwa mogącego skleić potrzaskane serce. Próby wydobycia z otchłani ciemności, gdzie każdy kolejny ruch jeszcze bardziej zniewala. Nawet świadomość wygranej z potężnym wrogiem nie pomaga Tessie odzyskać równowagi. A przecież nie ma czasu na cierpienie! Świat nie zwalnia, a na miejsce martwego czarnego charakteru jest multum innych, chcących się wykazać w tym „przedsięwzięciu”. Już nawet rozpoczęli swoje podchody, powodując multum komplikacji. Czy nasza łowczyni demonów była gotowa się z nimi zmierzyć? A może gdzieś po drodze odpadła, wpadając w objęcia kuszącej otchłani?

WSTAWAJ, BUNTOWNICZKO. MAMY ŚWIAT DO OCALENIA! EHH… NO I PARĘ BUTELEK WHISKY DO OBALENIA… I WINA...

Jak przy „Tylko żywi mogą umrzeć” demonicznie fantastyczne odłamki zdawały się emanować zaskakującą powagą ze sporą domieszką zabawnych scen, tworząc nietuzinkowy duet, tak w kontynuacji wyczuwałam drobny spadek żartów. Nadal można go dostrzec, przy czym uśmiech sam wpełza na usta, a otaczający ludzie przezornie zatykają uszy, jednak nie zostałam obojętna na fakt, że musiały ustępować miejsca. Ukazywały się przesycone niespotykanym jak na dorosłe osoby humorem fragmenty, to i tak uderzająca jest tutaj dojrzałość. Dość łatwo znaleźć źródło tego „problemu”. Uprzednie wydarzenia odcisnęły wyraźne piętno na bohaterach, naznaczając ich wrażliwe serca bólem. Oblepiły umysł zwątpieniem oraz niezrozumieniem, a poczynania wyraźnie wskazywały na żal do świata, wyraźnie sugerujący, iż ten jest niesprawiedliwy. Pech jednak chciał, że to nie był koniec przykrych niespodzianek. Sprawa zaginionych skarabeuszy spowodowała, że nadal nie uzyskali chwili odpoczynku. Wszechpotężne zło nie zamierzało odpuścić. Kumulując resztki sił, zbierało liczną armię, aby zaatakować z podwójną mocą, a na to nie zamierzali pozwolić. Pokiereszowani, postanowili raz jeszcze stanąć ramię w ramię, aby udaremnić zniszczenie tego, co dotąd było im znane i (nie dla każdego) cenne… Chwile smutku oraz wzajemnych pretensji zręcznie wkradały się w tłum zdających się rywalizować ze sobą akcji, nadając dynamizmu całej historii. Atakujące niczym spragnione krwi komary tajemnice nie pozwalały o sobie zapomnieć, raz za razem szturmując i tak przesiąknięte sprzecznymi emocjami umysły, dokładając zmartwień oraz niekiedy uniemożliwiając dojście do porozumienia. Wyczuwalna doza nieufności spoufalała się z nimi, prezentując swoje sztuczki. Nieumiejętne znalezienie wspólnego języka wprowadzało chaos w szeregach, a w połączeniu z wizją nadchodzącej raz jeszcze Apokalipsy wypalało i tak zszargane nerwy. Chyba powinnam przy tej książce pić melisę, coby aż tak tego nie przeżywać! Spacery po pokoju i snucie domysłów stało się normą, a kiedy tylko próbowałam się uwolnić, zakończyć czytanie na danym rozdziale...

...wpadałam w zasadzkę. W dobrze przemyślaną pułapkę, prawie uniemożliwiającą ucieczkę do rzeczywistości. Każdy akapit kusił, przywoływał spragnioną duszę, niemal przeistaczając w inkantację przywiązania. Nawet wydawało mi się, że słyszę ciche nawoływanie, kiedy odkładałam książkę na półkę, także… kto wie, czy faktycznie tak nie było? W końcu D. B. Foryś niejednokrotnie udowodniała, że przy niej nie ma co liczyć na rutynę i zbijanie bąków, więc zapewne stać ją na taki ruch. Tylko teraz, czy mogę czuć się bezpiecznie? Skąd mieć pewność, że nie wyjawiłam sekretu i nie czeka mnie sroga kara? Jak coś, piekielnie gorąco błagam: NIE RÓB MI KRZYWDY!

ZADZIERASZ ZE MNĄ? ZE MNĄ?! TO TY CHYBA NIE WIESZ, ŻE NIE DRAŻNI SIĘ ZRANIONEJ KOBIETY!

Ciężko zatrzeć wspomnienia o kimś, kto – choć doprowadzał cię do szału – umiał dostrzec w tobie wrażliwą duszę. Nie tak łatwo zapomnieć uśmiech tego, który zachęcał twoje serce do szaleńczego pędu oraz wypełniał niemal każdą myśl. Jak pozostawić za sobą przeszłość, która rozświetlała czający się wokół mrok? Tessa, po zniknięciu ukochanego, kombinuje, ile wlezie, aby zagłuszyć cierpienie poprzez zatracanie się w pracy. A raczej próbuje, gdyż aktualnie zajmowane przez nią stanowisko ani trochę jej nie satysfakcjonuje. No bo jak w mgnieniu oka z działającej w pojedynkę pogromczyni można zacząć słuchać czyichś rozkazów? Na dodatek w życiu łowczyni demonów pojawia się tajemniczy mężczyzna, którego obecność źle na nią wpływa. To jednak nie sprawiło, że zapomniała języka w niewyparzonej buzi. Co to, to nie! Nadal kąsała słowami, i to dwa razy mocniej, próbując w ten sposób wyzbyć się zalegającego w klatce piersiowej uciążliwego ciężaru. Wielu może takie zachowanie zrażać, lecz doskonale ją rozumiałam. Nie jest łatwo z dnia na dzień spróbować przejść do porządku dziennego, z zaprzątniętą myślami głową, przy okazji próbując spełniać wymagania innych. Na szczęście był jeszcze ktoś, na kim mogła polegać. Gabriel, choć sam wiele przeżył, nie zamierzał zostawić jej w potrzebie. Niczym prawdziwy ojciec, dbał o Tessę i nie chciał pozwolić na to, by ją pochłonęła ciemność. Jednakże… nie byłam zdolna mu całkowicie zaufać. Zyskał drugą szansę, lecz nadal miałam się na baczności. Łowczyni również w pewnym stopniu trzymała go na dystans, ale łącząca ich więź i tak wygrywała to starcie. Co zaś się tyczy Killiana... Uwielbiam go. Doskonale rozumiałam, czemu podjął tak drastyczne kroki, lecz – na ognie piekielne! – nie jestem w stanie całkowicie pojąć jego toku rozumowania. Wiem, co za tym stało, ale i tak wypadałoby… Agh! Na dodatek jego relacje z Tessą wyraźnie się ochłodziły. Jak na dłoni widziałam, że ciągnie ich ku sobie, ale liczne niedomówienia stawiały granice. Granice, których nie dało się przekroczyć bez niezbędnej rozmowy. A wyraźnie czułam, że gdy tylko do niej dojdzie, już nic nie będzie takie samo…

Krwawe starcia mają to do siebie, że prędzej czy później ktoś będzie musiał opuścić szeregi poszczególnej strony, zaznając „wiecznego” odpoczynku. I to nie ominęło naszej niecodziennej ekipy. Osłabieni, nie mieli w planach otwierania się na innych, by sponiewierane serca znowu nie zostały zdeptane. A, jak wiadomo, nie jest łatwo dotrzymywać obietnic, gdy los raz jeszcze pcha ich w paszczę lwa. Nowe twarze, trudne do rozszyfrowania charaktery, nie tak łatwo dawały się poznać. Niektórzy zdobywali sympatię oraz zaufanie, kiedy reszta długo na to pracowała (lub ani trochę się nie starała). Obecność każdej nowej osoby wprowadzała lekki zamęt, a tym samym działała kompatybilnie z rozgrywanymi zdarzeniami. Jednakże, czy intuicja Tessy oraz pozostałych wreszcie zadziałała tak, jak należy? A może zawiodła, dopuszczając nie tych, co trzeba? Nie od dziś wiadomo, że aktorów jest więcej, niż miejsc na deskach teatrów czy ról w filmach, dlatego muszą szukać innych życiowych przygód...

D. B. Foryś już raz zawładnęła moją wyobraźnią i tym razem nie było inaczej. Lekkie pióro oraz wyczuwalna miłość do pisania emanują od środka książki, a zaklęte na jej stronach emocje uderzają niczym bokserzy w worki treningowe. Ale to nie wszystko. Pomiędzy wersami daje się usłyszeć ważną lekcję, jaką jest nawoływanie do zwolnienia tempa. Możemy chcieć być w centrum wydarzeń. Możemy próbować robić paręnaście rzeczy równocześnie, starając się nie dopuścić do tego, że ktoś pokrzyżuje nasze plany, ale poprzez to zdarza nam się zatracać własne „ja”. Zagłuszamy bolesne myśli, zamykamy je i ukrywamy na dnie umysłu, ale wtedy przestajemy być sobą. Nie wyrażamy tego, co tak naprawdę czujemy. Wypieramy coś, co dotąd pielęgnowaliśmy. Nie warto. Nie warto przeistaczać się w bezuczuciowy głaz. Łzy czy strach nie są czymś, czego powinniśmy się wstydzić. Niech sobie mówią, że to oznaka słabości. Niechaj rozgłaszają, iż tylko powściągliwi, trudni do odczytania ludzie są groźni. Najwięcej siły mają w sobie ci, którzy nie boją się uzewnętrzniać. Wydobywać na zewnątrz to, co wyniszcza od środka. Bo czy ważna jest opinia tych, którzy ślepo brną za stereotypami?

Podsumowując. Autorka wykreowała piekielnie dobry świat, w którym nigdy nie można być pewnym swojej przyszłości, kiedy przeszłość ingeruje w teraźniejszość, a świetny humor nadaje powieści zupełnie nowych barw. Napędzana pozbawiającymi tchu zwrotami historia, która w mgnieniu oka chwyci cię w szpony i nie wypuści, nim nie odkryjesz jej piękna. Dosłownie! Bo nic bardziej nie kusi, niż dowiedzenie się, jak dalej potoczą się losy tej zwariowanej, nietuzinkowej gromady!

Chociaż nadal odczuwam lekki niedosyt, choć ciągle to nie jest do końca coś, co chwyciłoby mnie za serce, to jednak cykl o pannie Brown jest przyjemną rzeczą. Dobry styl autorki i ciekawe pomysły, świetna atmosfera, wciągająca fabuła… To działa na korzyść i pozytywny odbiór całości. Fakt, że mnie pewne rzeczy nie do końca przekonały, nie oznacza, że w waszym przypadku będzie tak samo, więc warto dać szansę twórczości D.B. Foryś!

Cała recenzja: bookeaterreality.pl

Powrót do perypetii Tessy to zdecydowanie temat na wolne popołudnie. Kolejna część i odsłona jej perypetii to wspaniała sprawa kiedy ma się za sobą tom pierwszy gdzie odkrywamy kim jest Tessa i czym się zajmuje.

Gwarantuje, że jeszcze więcej wasz zaskoczy, jeszcze więcej was wciągnie i jeszcze więcej zechcecie czytać. Obiecuję wam to w 100%. Kiedy negatywne siły zjednoczą się, by pokazać swoją siłę, przed Tessa zostanie postawione nie byle jakie zadanie. Autorka nie zwalania z akcją, wręcz przeciwnie – fabuła nas porywa ze zdwojoną siłą! Bohaterowie są jeszcze bardziej charakterni jak byli, w końcu każde zdarzenie ich zmienia, napisałabym nawet, że zostali „podrasowani” i wyszło to zupełnie epicko. Świetnie było znowu dać się zatracić historii, która pozwoliła zapomnieć o Bożym świecie. Znacie to uczucie, prawda? Podobało mi się jak zręcznie pani Dorota poprowadziła dalszy ciąg. Wiadomo jak to bywa z kontynuacjami, trafia się, że dostajemy flaki z olejem, a tutaj mamy drugą część historii, akcji, która trzyma nas w okowach swojego dobrego smaku i stylu. Mimo, że chwilami pragnęłam przekonać się jak się mają sprawy sercowe naszej głównej bohaterki przepadałam w fabułę bez powrotne. Więc czekałam na tę chwilę odpowiednią tak długo, by w końcu zaspokoić swoją ciekawość.

Jeżeli szukacie czegoś co pozwoli dać się wkręcić w świat urban fantasy dokładnie to ta seria na bank powinna znaleźć się w waszych dłoniach!

Kiedy tylko nadarzyła mi się okazja, aby przeczytać kolejną część o Tess i reszcie bohaterów na długo przed premierą, nie zastanawiałam się ani na moment. Tak bardzo tęskniłam za bohaterami, więc bez wahania przystąpiłam do czytania. Czy zatem autorce udało się mnie zaskoczyć? Z całą pewnością tak.

"W jednej chwili wszystko zastygło. Zapomniałam o oddychaniu, rozmowy ucichły, czas zwolnił, chciałam odejść, lecz zabrakło mi sił, dlatego jedynie sterczałam w miejscu. Chłonęłam każdy szczegół. Najpierw zobaczyłam jego źrenice, w których teraz czaił się mrok, następnie usta, które wiele razy doprowadzały mnie na skraj postradania zmysłów, później seksowny zarost dodający mu atrakcyjności. Na końcu, czując znajomą woń cedru, zadałam sobie sprawę, że przepadłam. To nie wytwór mojej wyobraźni."

Wracamy do Tess i jej poniekąd zwariowanego życia. Jej ukochany, Kilian przepadł bez wieści, a ona nie ma pojęcia, co się z nim stało. Tęsknota za nim rośnie z każdym kolejnym dniem. Na swojej drodze spotyka Sebastiana, który staje się dla niej niemalże utrapieniem. Wygląda na to, że śledzi ją na każdym kroku i tam gdzie ona, pojawia się również i on. Kim jest i czego od niej oczekuje? Tess stara się tego dowiedzieć. Niespodziewanie po pół roku na swojej drodze spotyka ponownie Kiliana. Czuje złość, ma ochotę udusić go gołymi rękami i za wszelką cenę stara się go odtrącić i porzucić tak jak to zrobił on sześć miesięcy temu. Czy zatem Kilianowi uda się ponownie zdobyć serce Tess? Czy udowodni jej jak bardzo mu na niej zależy?

Cóż, Foryś z całą pewnością w drugiej części przygód naszych bohaterów nadal trzyma wysoki poziom. Tutaj ciągle coś się dzieje, nie ma chwili na odpoczynek, a czytelnik z zapartym tchem śledzi losy tych niesztampowych postaci. Biorąc w dłonie tę powieść, liczyłam na to, że pochłonie mnie bez reszty i tak też się właśnie stało. Kiedy zaczęłam czytać, nie mogłam przestać. Z wielką niecierpliwością oczekiwałam powrotu Kiliana, za którym zdążyłam się nieźle stęsknić. I cóż mogę powiedzieć, w tej części pokochałam go jeszcze bardziej. Momentami za to irytowało mnie zachowanie Tess, której niekontrolowane wybuchy złości na swojego ukochanego doprowadzały mnie do szału. Czasem miałam ochotę stanąć prosto przed nią i nią potrząsnąć, żeby się opamiętała. Jednak taka właśnie jest Tess, mieszanka wybuchowa, dziewczyna w gorącej wodzie kąpana, zawsze gotowa do działania, a do tego niezwykle odważna.

"Jak tylko wykonałam krok, naraz moje ciało zastygło, obraz zaś rozpłynął się przed oczami. Zanim totalna czerń przysłoniła mi wzrok, poczułam łagodne kołysanie, a w uszach zadźwięczał lodowaty głos. Brzmiał na wzór wynaturzenia. Oznaczał kłopoty. I to makabryczne."

Nie brak tutaj przygód, żądzy zemsty i niezwykle czarnego humoru autorki, który niesamowicie uwielbiam. Momentami czytając śmiałam się bez opamiętania. Ten humor Foryś to jest to coś, co ją wyróżnia na tle innych powieści fantasy. Do mnie przemawia to w całości i będzie to dla mnie znak rozpoznawczy jej twórczości.

Tess i Kilian będą próbowali uratować świat przed apokalipsą, za wszelką cenę będą starali się również odnaleźć skarbeusze oraz powstrzymać jeźdźców apokalipsy. Na ich drodze stanie wiele przeszkód, a także okaże się, że wśród nich jest zdrajca. Czy uda im się go wytropić? Czy zdołają powstrzymać zbliżający się koniec świata? Oraz czy ich miłość otrzyma drugą szansę?
Jeśli chodzi o zakończenie, to chyba wolę pozostawić to bez komentarza. No dobrze, powiem tylko tyle, że najchętniej „udusiłabym” autorkę za takie postępowanie z czytelnikiem.

Uważam, że kontynuacja Tylko żywi mogą umrzeć okazała się strzałem w dziesiątkę. D. B. Foryś sprawiła, że znów bardziej pokochałam świat fantasy. Swoją drogą podziwiam autorkę za niewyobrażalną wyobraźnię, bo żeby stworzyć coś tak interesującego, naprawdę musi ona być wybujała. Z całą pewnością łatwiej przychodzi napisać coś z życia wziętego, niż coś co kompletnie trzeba wymyślić.

Teraz oczekuję dalszych losów, jestem ciekawa jakie zakończenie stworzy autorka naszym bohaterom. Już zżera mnie ciekawość.

"Dobyłam leżących w trawie mieczy. Walały się wszędzie. Ścisnęłam je obiema rękami i ruszyłam do boju. Rapiery chlastały ciała napastników, truchła padały na ziemię, stal ocierała o stal, wydając zgrzytający dźwięk. Wszystko wokół pokrywała czerwień."

"Tylko martwi mogą przetrwać" to historia, która zabierze nas w świat, w którym wszystko może się zdarzyć. Tutaj rzeczy paranormalne dzieją się niemalże każdego dnia, a czarny humor autorki dodaje smaczku całej powieści. Napięcie rośnie z każdą kolejną stroną, by na samym końcu wybuchnąć i pozostawić czytelnika z wielką ochotą na więcej. Gorąco polecam.

Można powiedzieć, że Tessa Brown zaczęła odrębny rozdział w życiu. Po tym, jak wspólnie z przyjaciółmi udało jej się powstrzymać prawdziwe piekło na ziemi, próbuje odnaleźć się w nowym miejscu i w nowej pracy. Trudno jednak powstrzymać wspomnienia, zwłaszcza te związane z utratą – tym bardziej, że z czasem te załomoczą do drzwi z podwójną siłą.

Tessa rusza śladem tajemniczych skarabeuszy, których odnalezienie może zapobiec katastrofie. Niestety niepokoi ją pewien irytujący facet, który wie o niej zdecydowanie za dużo. Ponownie da o sobie znać także podwójna natura najlepszej łowczyni demonów w okolicy.

Zawsze, kiedy człowiek odkryje jakąś serię i pierwszy tom okazuje się rewelacyjny, oczekiwanie na drugi budzi ambiwalentne uczucia. Z jednej strony już nie można się doczekać kontynuacji przygód ulubionych bohaterów, a z drugiej gdzieś tam w środku pojawia się obawa, że kolejna część nie będzie już taka dobra i czar pryśnie. Odnoszę jednak wrażenie, że w przypadku D. B. Foryś mamy do czynienia jedynie z tendencją wzrostową. „Tylko martwi mogą przetrwać” to nie tylko godny następca „Tylko żywi mogą umrzeć” – to także jeszcze bardziej dopracowana, wciągająca powieść, która rozpieszcza wyobraźnię.

Dla mnie chyba największą zaletą książki jest nietuzinkowy styl autorki. Pełno w nim humoru, ironii i lekkości, a przy tym wszystkie opisy są niezwykle obrazowe, z kolei dialogi w stu procentach naturalne. D. B. Foryś pisze tak, że mimowolnie stajemy się uczestnikami wszystkich wydarzeń, i to od początkowych stron. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że wniknięcie do zupełnie nowego świata przedstawionego, szczególnie takiego, gdzie panują nadnaturalne normy, jest dość trudne. Musimy pojąć wszystkie zasady działania, rozeznać się w sytuacji i jakoś nauczyć stąpać po niepewnym jeszcze gruncie. Tymczasem w przypadku serii o Tessie Brown bardzo szybko poczułam, że jestem nie tylko czytelnikiem i obserwatorem opisywanych scen, ale również że mam w nich jakiś udział. Dodam jeszcze to, o czym wspominałam podczas recenzowania pierwszej części: sceny walk są znakomite, jakby żywcem wyjęte z kinowego ekranu.

Pamiętam, że kiedy dopiero zaczynałam swoją przygodę z tym cyklem, nie potrafiłam sobie wyobrazić, w jaki sposób autorce udało się udźwignąć taką mieszankę gatunkową. Fantasy, horror, komedia, romans – jakim sposobem te wszystkie elementy mają ze sobą współgrać? O dziwo została wypracowana bardzo zgrabna równowaga, która utrzymuje się w drugim tomie. Oczywiście w powieści dominuje paranormalność, jednak wstawki humorystyczne czy niczym z dobrego filmu grozy tu i ówdzie zaglądają nam w oczy, a i wątek miłosny odgrywa duże znaczenie (ci, którzy obawiają się przesadzonej słodkości: spokojnie. Do Tessy nie pasują jednorożce czy konfetti w kształcie serduszek).

Fabule też raczej nie mogę niczego zarzucić. Akcja jest ciekawa i wciągająca, nie brakuje gwałtownych zwrotów, które w jednej chwili potrafią wywrócić wszystko do góry nogami. Kiedy już mi się wydawało, że nie da się mnie zaskoczyć, że poznałam każdą tajemnicę, na jaw wychodziły kolejne szczegóły. Zwłaszcza finał jest widowiskowy: nieco niepokojący, dynamiczny, pełny niespodzianek. Właśnie tak powinny wyglądać zakończenia – oferować czytelnikowi emocjonalny upadek z dużej wysokości i jednocześnie rozpalać apetyt na więcej. Powieść jest okraszona nawiązaniami do Biblii, mitologii czy chociażby sztuk walki. Taka tematyka niesamowicie do mnie przemawiania, na dodatek autorka potrafi przerobić strzępy informacji na swój sposób, przez co nie mamy do czynienia z kalką na podstawie żmudnej bibliografii. Widać research, ale jednocześnie ogromną kreatywność podczas budowania świata przedstawionego.

Wiele z tego nie miałoby racji bytu, gdyby nie bohaterowie, a szczególnie główna zainteresowana, czyli Tessa. Zapewne nie jestem osamotniona w tym, że bardzo często irytuje mnie wiodąca postać kobieca, z której perspektywy jest prowadzona narracja. Nie wiem, dlaczego tak się dzieje – po prostu prędzej czy później okazuje się, że nie przepadam za jej charakterem, sposobem wypowiedzi i ogólnym zachowaniem. W przypadku Tess jest odwrotnie. Choć mogłabym jej wiele zarzucić, to jednak czuję się z nią mocno związana i uwielbiam jej sarkastyczne komentarze oraz skrywaną, ale coraz bardziej wychodzącą na wierzch wrażliwość. D. B. Foryś zadbała o to, by pogłębiać portret psychologiczny swojej bohaterki, więc coraz więcej się o niej dowiadujemy i jesteśmy świadkami jej rozwoju. Nie inaczej jest w przypadku innych postaci, których jest tutaj sporo, a w drugim tomie dochodzą kolejne. Każdy z nich – bez względu na to, czy to ksiądz-egzorcysta, czy może demon – ma bardzo „żywą” i autentyczną osobowość.

„Tylko martwi mogą przetrwać” zdecydowanie dorównało poziomem swojemu poprzednikowi, pokazując historię dopracowaną, przemyślaną i logicznie rozplanowaną. Płynność i plastyczność języka w połączeniu z bardzo intrygującym, barwnym tłem daje książkę, obok której ciężko byłoby mi przejść obojętnie. To niemalże tak, jakby autorka dobrze wiedziała, co lubię i czego poszukuję w takiej literaturze, po czym podawała mi to na tacy – jako czytelnik czuję się więc zupełnie usatysfakcjonowana i już teraz czekam niecierpliwie na tom trzeci, który ma zakończyć historię Tessy. Oby było równie dobrze i wciągająco, a będę miała kolejną ulubioną serię na półce.

„TYLKO MARTWI MOGĄ PRZETRWAĆ” 

D.B. Foryś Wydawnictwo Niezwykłe

Drugi niesamowity tom powieści o Tessie Brown „Tylko martwi mogą przetrwać” przyprawi was o ciarki. Co tutaj się dzieje to głowa mała. Autorka gra na naszych uczuciach i emocjach. Doskonale się nimi bawi.
Jak już wiemy Tessa Brown lubi brnąć w kłopoty. Można by rzec, że kłopoty to jej drugie imię. Tessa Brown należy do dwóch światów. Do świata ludzi i świata demonów. Tym razem zmaga się ze stratą ukochanego Killiana, czy on jeszcze powróci? Czy będzie potrafiła żyć bez niego? Bramy piekła są otwarte. Piekłem rządzi nowy „Pan”. Kto nim został? Watykan cały czas walczy z podziemiem, ale wydarzy się coś co sprawi, że chwilowo nastąpi rozejm. Ktoś wykradł z Watykanu skarabeusze. Czym to grozi? Katastrofą. Czy Tessa i jej przyjaciele tym razem dadzą radę odszukać zaginione skarabeusze? Czy nastąpi koniec świata?
Idealni bohaterowie. Niesamowita wartka akcja. Czytając cały czas boisz się o życie Tessy. Czy nasza bohaterka przetrwa tą trudną przeprawę na śmierć i życie?
Polecam każdemu tą powieść. Ta część podobała mi się bardziej niż pierwszy tom. Czy dasz się porwać Tessie Brown i jej niebezpiecznym przygodą?
Jestem zachwycona powieścią „Tylko martwi mogą przetrwać”.
10/10