Trofeum
Angelika Waszkiewicz

„Trofeum” autorstwa Angeliki Waszkiewicz to romans, który zabiera nas w mroczny świat włoskiej mafii, gdzie intryga, tajemnice rodzinne i potrzeba zemsty splatają się w romans.

 
Dalia Moretti to córka wpływowego mężczyzny na Sycylii, która prowadzi spokojne życie w rezydencji, z dala od zgiełku świata. Jednak pewnego dnia jej sielanka zostaje brutalnie przerwana, gdy grupa zamachowców próbuje zabić ją i jej rodzinę. Dalia cudem uchodzi z życiem i wyrusza w podróż do Bari, gdzie poznaje tajemniczego nieznajomego w pociągu. Postanawia mu zaufać, ale okazuje się, że mężczyzna ma własne plany. Chce wykorzystać ją jako przynętę, aby schwytać jej ojca, który uniknął śmierci w zamachu na życie jej rodziny.

Brutalna rzeczywistość włoskiej mafii, przymuszanie do wyjścia za mąż, przemoc wobec kobiet, gwałt to tylko niektóre „atrakcje”, które serwuje nam Autorka. Czytając tę książkę miałam mieszane uczucia, bo z jednej strony można było się tego spodziewać, a z drugiej normalizacja takich zachować kojarzy mi się ze syndromem sztokholmskim i jak dla mnie nasza główna bohaterka go ma. Romans ten jest odarty ze wszelkich subtelności czy czułych gestów, jest zażarto, gorączkowo i brutalnie.

 
“Trofeum” to książka dla miłośników mocnych wrażeń, pikantnych zbliżeń i historii o ryzyku, wyborach i granicy między miłością a nienawiścią. Jestem przekonana, że zadowoli fanów tego gatunku, jednak dla mnie była to lekcja, by w przyszłości nie sięgać, po tę odmianę romansu.

 
Kategoria (wg @wydawnictwopapieroweserca): ❤ spicy

Rekomendowany wiek: 18+

 
Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od @wydawnictwopapieroweserca (współpraca reklamowa) 🩷.

,,Jeśli Bóg zsyłał na ziemię anioły, by pomagały i strzegły ludzi, to szatan wysłał demony takie jak on, by niosły chaos i zniszczenie."

Kiedyś, czytając książki tego gatunku, doświadczyłam tak wielkiego przesytu, że unikałam ich jak ognia, obawiając się kolejnego rozczarowania. Powoli jednak zaczęłam wracać do lektury, trzymając się tylko tych napisanych przez znane mi nazwiska. Teraz przyszedł czas na coś nowego dla mnie. Wiele osób chwaliło debiut tej autorki, choć ja go jeszcze nie poznałam, więc moja ciekawość wzrastała z każdym dniem. 

Dalii Moretti to księżniczka, która przez wiele lat tkwiła zamknięta w pięknej willi, otoczona idyllicznymi obrazami życia, nieświadoma ciemnych zakamarków egzystencji, które czają się gdzieś tam daleko. Jednak czarne otchłanie istnienia wkroczyły szybciej, niż mogłaby przypuszczać.

Od pierwszej strony autorka wabi czytelnika w świat swojej opowieści, jak magnes przyciągając go do wnętrza historii, gdzie oczekuje go barwna gama emocji i doznań. Krok po kroku, wraz z postaciami podążamy przez labirynt ich przeżyć, dotykając każdej struny ludzkiej duszy.

Mistrzowsko oddane bogactwo ludzkich doświadczeń, ukazuje zarówno radość jak i ból, nadzieję i rozpacz, miłość i zdradę. To nie tylko czytanie, to podróż przez labirynt ludzkich uczuć, gdzie każdy zakręt kryje w sobie nowe odkrycie, nowe zrozumienie, a każda strona książki odsłania kolejny fragment układanki, która składa się na całość niezwykłej historii.

Fabuła tej powieści jest dopracowana w każdym detalu, niczym misternie ułożona mozaika, gdzie każdy element pasuje idealnie na swoje miejsce, tworząc obraz pełen życia i emocji. Akcja, którą mamy przyjemność obserwować, płynie niczym spokojny, ale pełen energii i blasku, słoneczny dzień, który nie daje nam chwili wytchnienia.

Ta wyrafinowana intryga literacka sprawia, że czytelnik śledzi skrupulatnie każdą stronę, krocząc ramię w ramię z postaciami, jakby sam brał udział w ich przygodzie. To nie tylko czytanie, to uczestnictwo w pełnym angażu, gdzie każde wydarzenie, każda rozmowa, każdy gest staje się istotnym elementem, rzucającym nowe światło na całą historię.