To, czego nie mówię
Erin Stewart

Minęły dwa miesiące, od kiedy szesnastoletnia Lily znalazła swoją starszą siostrę w kałuży krwi po próbie samobójczej. Po tym traumatycznym doświadczeniu Lily stara się wypierać uczucia, które ją przerastają. Ignorowanie ich staje się trudniejsze, gdy siostra wraca z leczenia w ośrodku psychiatrycznym.
W tym samym czasie w szkole pojawia się nowy uczeń - Micah, który zna siostrę Lily z ośrodka. Micah i Lily wspólnie przygotowują pewien wyjątkowy projekt poetycki. Za jego sprawą dziewczyna dostrzega, że tak usilnie tłumione do tej pory emocje i słowa desperacko domagają się jej uwagi i uwolnienia.
Pytanie tylko, jak zareaguje Micah, gdy pozna prawdziwą Lily…

***

Po takich historiach ciężko zebrać myśli w spójną całość. Napisać recenzję, która w pełni odda to, co się czuło zarówno w trakcie, jak i po lekturze. „To, czego nie mówię” to piękna, choć bardzo trudna historia. Niezwykle emocjonalna opowieść, od której ciężko się oderwać. To powieść, która potrafi zaangażować emocjonalnie czytelnika już od pierwszych rozdziałów.

To z pewnością nie jest łatwa historia, bowiem porusza problemy chorób psychicznych i emocjonalnych, braku samoakceptacji czy samobójstw. Choć powieść ta skierowana jest głównie do młodzieży, to jednak jestem przekonana, że starsi czytelnicy również docenią tą niezwykłą powieść.

Ogromnym atutem tej historii jest poruszany w niej wątek sztuki. Zarówno Lily jaki Micah to uzdolnieni, młodzi artyści. Choć swą sztukę wyrażają w inny sposób, to swoimi pracami potrafią pobudzić swych odbiorców do opowiedzenia swojej własnej historii. W książce zawarte są wiersze głównej bohaterki, które dodają jeszcze większej głębi tej historii.

Zupełnie nie spodziewałam się tego, że ta książka wywrze na mnie aż tak duże wrażenie. Nie mogę powiedzieć, że w jakimś stopniu utożsamiłam się z Lily, bo to byłaby nieprawda, choć mamy parę cech wspólnych. Nie zmienia to jednak faktu, że bardzo przeżyłam tę historię. Łączyłam się emocjonalnie z Lily w tych lepszych, jak i gorszych momentach.

Takich historii teraz potrzeba.
Takich powieści powinno być więcej.
O takich książkach powinno być głośno.

Moja ocena: 10/10

Kiedy książka Erin Stewart po raz pierwszy trafiła w moje ręce, sama nie wiedziałam do końca, jak mam się w stosunku do niej nastawić. Kiedy zasiadłam do jej lektury, pierwsze strony dość jasno pokazały mi, jakiego kalibru będzie to powieść - i jaki ładunek emocjonalny za sobą przyniesie. Jak się okazało, tego typu książki, choć tak wciągające, to jednak skutecznie łamią mi serce na pół każdą kolejną stroną.

Dwa miesiące temu Lily znalazła swoją starszą siostrę w kałuży krwi w łazience. Alice prawdopodobnie chciała popełnić samobójstwo. Nastolatka do dzisiaj zadaje sobie pytanie, jak mogła bardziej pomóc, choć wszyscy powtarzają jej, że nie była to absolutnie jej wina. Lily skutecznie ignoruje więc wszelkie uczucia, które ją męczą. Kiedy Alice wraca z ośrodka psychiatrycznego, nastolatce coraz trudniej ignorować głosy w swojej głowie, przez co zaczyna myśleć, że sama zwariowała. W tym samym czasie w szkole pojawia się nowy uczeń - Micah, który zna siostrę Lily właśnie z ośrodka. Traf chciał, że oboje zostają przydzieleni do jednego projektu poetyckiego. Czy Lily pozwoli sobie na to, by ktokolwiek mógł poznać ją bliżej i miał wgląd w jej twórczość? Jak zareaguje Micah, kiedy odkryje prawdziwą Lily?

Tak, jak pisałam wyżej, pierwsze strony postawiły mnie przed faktem dokonanym i uświadomiły mi, że lektura tej książki z pewnością nie będzie najłatwiejszą rzeczą. Każda kolejna strona i kolejny rozdział tylko utwierdzały mnie w tym przekonaniu, a moje serce ściskało się coraz boleśniej. Nie ma opcji, że ta książka pozostawi mnie obojętną - tak sobie myślałam.

Główna bohaterka okazała się postacią ciekawą pod względem psychologicznym, ale przede wszystkim taką postacią, którą na swój sposób da się lubić. Lily ma barwną, poetycką duszę i okazuje to za każdym razem, gdy spod jej pióra wychodzi kolejny utwór literacki. Skazą na jej rysopisie jest jedynie przekonanie o tym, że w sprawie swojej starszej siostry mogła zrobić coś więcej - to znaczy oczywiście, że to ona tylko tę skazę widzi, nikt poza nią. Kreacja tej bohaterki zasługuje na najwyższą ocenę, ponieważ w moim odczuciu jest po prostu bardzo dobra. Przyznaję też, że w niektórych kwestiach bardzo mocno (może nawet aż ZA mocno) utożsamiłam się z tą bohaterką, a to tylko sprawiło, że czytanie tej powieści bolało.

Erin Stewart pisze w taki sposób, że poruszyła moją najgłębszą strunę i nie wstydzę się do tego przyznać. Lektura tej powieści nie była łatwa i tak przyjemna, jak innych powieści młodzieżowych. Dużo tutaj bólu, niepokojących myśli, a i sam umysł czytelnika zaczyna w końcu chwytać się każdej, nawet najmniejszej myśli, co może pod sam koniec tworzyć taki efekt bałaganu. Główna bohaterka jest jedną z przedstawicielek okrutnie podstępnej choroby, jaką jest depresja i depresyjne myśli. Nie wyobrażam sobie uczuć, jakie kotłują się w osobach chorujących właśnie na depresję, ale wiedzcie jedno - jesteście wielcy, jesteście silni i dacie radę pokonać to cholerstwo. ❤️

To, czego nie mówię to rewelacyjna powieść, której nie da się czytać na raz – potrzeba czasu, by móc poznać zarówno główną bohaterkę, ale i pozostałe postaci, ale uwierzcie mi, to jest tego warte. Cieszę się, że taka książka pojawiła się na polskim rynku wydawniczym i cieszę się, że miałam szansę ją poznać (choć nie było łatwo). Jeśli nie macie problemu z czytaniem o chorobach psychicznych oraz interesuje Was taka tematyka, to koniecznie sięgnijcie po tę pozycję.

Ten dzień zmienił wiele w życiu całej rodziny. Lily znajduje swoją starszą siostrę całą zakrwawioną, która mówi do niej tylko dwa słowa – pomóż mi. Alice udaje się uratować, po próbie samobójczej trafia do ośrodka, co jest ukrywane przed wszystkimi. Oficjalnie nadal przebywa w College, gdzie doskonale się uczy i bawi. Na Lily ta sytuacja mocno się odbiła, nie odwiedza siostry ani razu, nie potrafi się przełamać.
Pewnego dnia do ich szkoły dochodzi nowy uczeń Micah, który został wyrzucony z poprzedniej. Uczniowie dość szybko dowiadują się, że przebywał w ośrodku. Niestety okazuje się, że w tym samym co jej siostra, a na dodatek ją zna, na szczęście Lily udaje się zapobiec katastrofie, jaką byłoby odkrycie rodzinnej tajemnicy. Młoda dziewczyna nie do końca radzi sobie z tym, co się stało z jej siostrą, zaczyna gubić się we własnych myślach i uczuciach, boi się, aby nie stało się z nią to samo.
W szkole Lily i Micah dostają projekt, nad którym mają wspólnie pracować. Niestety dziewczyna ma jakąś blokadę twórczą. Na dodatek do domu wraca z ośrodka siostra, jednak nie jest już tą samą osobą co wcześniej. Czy Lily poradzi sobie z tym wszystkim? Czy blokada zniknie? Co połączy ją z Micahem poza projektem szkolnym? Jakie będzie miała relacje z siostrą? Jak odnajdzie się w nowej sytuacji?

Autorka porusza w książce niełatwe tematy takie jak próba samobójczą wśród bliskich, problemy z radzeniem sobie z emocjami, choroba psychiczna, depresja. Historia Lily to historia pełna bólu, smutku, strachu, samotności, a jednocześnie próby radzenia sobie z tym wszystkim, nadziei. Mnie zdecydowanie się podobała i mocno wciągnęła. To jedna z tych pozycji, którą przeżywam razem z bohaterami, które wywołują we mnie ogromne emocje, o których nie zapominam szybko.

Główną bohaterką jest Lily, szesnastoletnia dziewczyna, która znalazła siostrę podczas próby samobójczej. Stawia sobie bardzo wysoko poprzeczkę, chce być najlepsza i robi wiele, aby tak się stało, boi się, że zawiedzie bliskich. Jest zamknięta w sobie i tak naprawdę często nie wypowiada słów, które aż chcą się wydostać z jej ust. Osobiście mocno jej współczułam, jednocześnie kibicowałam, aby dała radę i się całkowicie nie załamała.

„To, czego nie mówię” to książka dla młodzieży, która porusza niełatwe tematy, która wywołuje wiele emocji i według mnie zdecydowanie warto ją przeczytać nie tylko, wtedy kiedy ma się naście lat.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Lily znalazła swoją siostrę całą we krwi po próbie samobójczej. Od tego czasu minęły dwa miesiące, a szesnastolatka próbuje wypierać się swoich uczuć. W szkole pojawia się nowy uczeń, który zna jej siostrę z ośrodka psychiatrycznego. Mają wspólnie przygotować projekt poetycki. A co jeśli wszystkie głosy chciałyby uciec z jej głowy? Tylko czy Lily jest w stanie sobie z nimi poradzić...

"Nie jestem

Naprawiona

Bo

Nie jestem

Zepsuta"

Już dawno przeczytanie jednej książki nie zajęło mi tyle czasu. Często czułam się przytłoczona emocjami bohaterki, było mi jej strasznie żal. Lily to młoda dziewczyna mająca dwie twarze. Poznaliśmy Lily, która pragnie za wszelką cenę być perfekcyjna. Chce dostać się do wymarzonej szkoły. Chce osiągać dobre wyniki w sporcie. Druga Lily boi się kogoś zawieść. Jest przytłoczona byciem dobrą córką i wzorową uczennicą. Ma problem z wyrażaniem swoich emocji. Wstydzi się tego, jak zostaną one odebrane. Bardzo podobało mi się, w jaki sposób Lily i Micah wyrażali swoje emocje. Ucieczka w sztukę i poezję była pięknym ukazaniem ich emocji.

"To czego nie mówię" jest książką, która nie spłyca i nie idealizuje chorób psychicznych. Autorka może i nie przedstawia chorób w jakiś brutalny sposób, ale robi to bardzo obrazowo i prawdziwie. Nie ubiera tego w piękne słowa. Pokazuje, jak wygląda życie osób, które się z nimi zmagają, czy ich bliskich. Ukazuje walkę, jaką muszą stoczyć. Jak ciężka i przytłaczająca jest rzeczywistość chorych. Dla osób, które kiedykolwiek zmagały się z problemami, jakie miała Lily, ta książka może być bardzo wartościowa i pomocna. Mimo że nie jest to lekka i łatwa lektura, bardzo ja wam polecam?

,,To, czego nie mówię" to opowieść, która przenika czytającego na wskroś, boleśnie przy tym turbując. To jedna z tych potrzebnych pozycji, wyjętych z mrocznego horroru niedomówień, niespełnionych oczekiwań i gry pozorów, doprowadzająca do niesamowitego buntu i płaczu, miażdżąca psychicznie wstrząsającym przekonaniem, że gdzieś obok, a może i w nas samych, dzieje się to naprawdę, każdego dnia, godzina po godzinie, krzywdząc, wyniszczając, zabijając od środka. Czy rzeczywiście zdajemy sobie sprawę, jak dramatyczne mogą być konsekwencje tłumienia uczuć i obsesyjnego dążenia do ideału?

Znów nawaliłam!

Jestem beznadziejna!

Tylko krzywdzę wszystkich!

Nie zasługuję na szczęście!

Nie mogę oddychać!

A może już nawet wcale nie chcę...

Granica między przygnębieniem a wyniszczającą chorobą jest zbyt cienka, by mógł to dojrzeć człowiek zagubiony, niezrozumiany, dążący do zaspokojenia presji społeczeństwa. Co gorsza, nawet samo dostrzeżenie problemu może okazać się niewystarczające, gdy brak wsparcia miesza się ze strachem, co pomyślą inni, obawą, że nasza głowa i ciało są zepsute i nie da się ich naprawić. Tajemnica za tajemnicą, niedomówienie za niedomówieniem i stale rosnące panika, jak i nienawiść do samego siebie! Czy uda się w porę wyjść z tej niszczącej spirali? Jak odbudować swoją wartość opartą na kanwie chorobliwego dążenia do bycia lepszym, idealnym?

Ta powieść to naprawdę niesamowicie silne przeżycie, które wywołuje wiele intensywnych, odurzających emocji. Naprawdę dawno żadnej książki tak mocno nie doświadczyłam, nie uroniłam nad żadną tak wielu łez. Niezwykłego klimatu nadają powieści wiersze stworzone przez Lily. To w nich wyraża swoje cierpienie, lęki i emocje, a także ból, który jest wręcz namacalny.

,,To, czego nie mówię" to przepełniona bólem, niespełnionymi oczekiwaniami, a przede wszystkim misternie utkaną siecią wyniszczających niedomówień opowieść, jaka sprowadza czytelnika na skraj emocjonalnego wyczerpania. Nadzwyczaj angażująca, bo przecież dotykająca najważniejszych problemów, budząca dawne mroczne demony i lęki, ukryte gdzieś na dnie naszej duszy, a wreszcie niosąca nadzieję, zrozumienie i ukojenie! Ta książka zatrzęsie Waszym światem!

Gdybym miała w trzech słowach opisać o czym jest ,,To czego nie mówię" to byłby to słowa samobójstwo, samookaleczenie, trauma. Jest to historia o Lily. Szesnastolatce, która udaje, że radzi sobie po tym jak znalazła siostrę w łazience z podciętymi nadgarstkami. Alice trafia na parę miesięcy na terapię. Lily ani razu nie miała odwagi by odwiedzić siostrę w ośrodku. Stara się za to być we wszystkim najlepsza. Wraz z Micah dostają projekt. Jedno z nich pisze a drugie rysuje. I właśnie przy chłopaku Lily odzyskuje na chwilę spokój i zapomina co dzieje się w jej rodzinie.

Książka jest bardzo poruszająca. Należy raczej do tych smutnych, które ukazują problemy z jakimi borykają się dzisiaj nastolatkowie. Jest pełna bólu, samotności, niezrozumienia. I chociaż jest to książka przeznaczona dla młodzieży to myślę, że nie jeden dorosły powinien sięgnąć po ten tytuł. Zawiera ona tyle emocji, z którymi nie jeden z nas być może nie potrafi sobie poradzić.

,,To, czego nie mówię" to książka, która porusza trudne tematy, doprowadza do łez i uważam, że warto ją przeczytać. Na uwagę zasługuje tutaj również styl pisania autorki. Jest ona zarówno lekki jak i poetycki, dzięki czemu przez książkę płynie się.

Jeśli lubicie książki, które poruszają trudne tematy to bardzo polecam ,,To, czego nie mówię."

Poznajcie historię Lily, która zmaga się z tym że jej siostra próbowała popełnić samobójstwo, teraz się leczy.. a Lil cóż, próbuje być idealna. Próbuje być najlepszą uczennica, by wygrać konkurs i dostać stypendium na najlepszą i wymarzoną uczelnie, próbuje być najlepszą córka, nie sprawiać kłopotów, w końcu ich tata i tak ma dużo na głowie. A w dodatku w szkole pojawia się nowy tajemniczy chłopak, który znam siostrę Lily, a co za tym idzie wie gdzie ona przebywa... ? Dziewczyna boi się, że dowie się cała szkoła, a ją zaatakują plotki.. jak demony.. Przecież każdy z Nas wie, jak takie plotki szkolne niszczą psychikę i naprawdę ciężko się od nich odciąć... Dziewczyna walczy każdego dnia, jednak jest to dla niej coraz trudniejsze... Jak sobie z tym poradzi? A może znajdzie kolejna bliską osobę, zaufa i będzie jej lżej?

Matko, ta książka sprawiła, że poleciało mi kilka łez... To trudna opowieść o dorastaniu w rodzinie z problemami, ale Lily też je ma, jest bardzo młoda, a stara się zadowolić wszystkich, być idealna.. fajnie.. na chwilę, ale nie da się tak żyć całe życie... Jako rodzic, sama zwróciłam tutaj uwagę na pewne wzorce zachowań, które mogą dać nam do myślenia, że coś jest nie tak... Ponadto podoba mi się to, że to jest naprawdę trudna, życiowa historia.. nawet gdy się wydaje, że już jest w porządku... Czytelnik dostaje złamane serce, by po chwili znów je łatać... Niezwykle emocjonalna lektura, mądra, pozwalająca odkryć mroki dorastania.. ale znajdziemy tutaj też jakże piękny i delikatny wątek miłosny, oraz przyjaźni a także pokazane piękno wsparcia rodzinnego... Każdy radzi sobie jak umie... ? Ta historia zostanie ze mną na długo ?