Sundial
Catriona Ward

Rob ma piękny dom, bogatego męża i dwie córeczki. Jeśli jakiś thriller zaczyna się w ten sposób, wiadomo, że nic nie będzie tak piękne jak się wydaje. Jednak w przypadku książek Catriony Ward nic nie jest oczywiste ani przewidywalne.

Rob wychowywała się w dziwnym domu na pustyni, otoczonym psimi wybiegami i laboratoriami, w towarzystwie toksycznych osób. Przez to trudno jej poradzić sobie w dorosłym życiu i za męża wybrała sobie tyrana, ale czy na pewno dlatego?
Siostra Rob, Jack chciała zawsze się nią opiekować ochronić ją, ale czy na pewno chciała jej dobra?
Macocha Rob gromadziła nieszczęśliwe psy żeby je leczyć, czy na pewno chciała ich dobra?
A skąd biorą się duchy nawiedzające bohaterki tej powieści?

Znaki zapytania mnożą się i wzbudzają poczucie niepewności i zagrożenia na każdej stronie. Dawno już nie czytałam lektury, tak hipnotyzującej, nieoczywistej, wzbudzającej niepokój i frapującej. Dodatkowy plus za umiejętne połączenie thrillera psychologicznego z elementami grozy. Już w "Ostatnim domu na zapomnianej ulicy" Catriona Ward udowodniła, że potrafi wodzić czytelnika za nos i wzbudzać niepokój, a pisząc "Sundial" tylko to potwierdziła i udowodniła swój kunszt pisarski. Na uwagę zasługuje też doskonałe tłumaczenie- żadnych błędów, czyta się doskonale no i piękne eleganckie wydanie.

Życie Rob wydaje się spełnieniem marzeń każdej kobiety.

Ma bowiem wszystko o czym kiedykolwiek marzyła.

Przystojnego męża, naukowca piękny dom w małym miasteczku który urządzała z dbałością o najmniejszy szczegół. Stworzyła sobie w tym miejscu azyl. Rodzinę Cussenów uzupełniają dwie córeczki, Callie i Annie. Starsza z dziewczynek jest córeczką tatusia, młodsza zaś ulubienicą mamy.  

Ale czy życie naprawdę jest tak idealne jak się wydaje?

Rob odkrywa w dwunastoletniej córce odbicie swojej przeszłości. 

Dziewczynka zbiera małe kości zwierząt i rozmawia z niewidzialnymi przyjaciółmi budząc niepokój w sercu rodzicielki.

Czy podróż do miejsca, które nauczycielka zostawiła za sobą pomoże w dojściu do prawdy i czy dzięki temu więź matka-córka stanie się silniejsza?

Sundial jest jej oaza w środku rozległej pustyni Mojave.

To wielka farma w której czają się duchy minionych lat.

Jakie rodzinne tajemnice ujrzą światło dzienne?

Czy rzeczywiście miejsce zawieszone pośród nicości przyniesie upragniony spokój, ukojenie dla duszy?

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Catriony Ward-i powiem szczerze. Było warto.

Sundial jest.. niepokojące, mroczne ,a wraz z każdą stroną ciemność zdaje się pochłaniać czytającego coraz bardziej. 

Gdy po raz pierwszy spojrzałam na okładkę tej książki wydawało mi się,że mam przed sobą drzwi do świata fantasy ,a wilcze ślepia zwiastują wejście do magicznego portalu. Pomyliłam się.  

Ta historia to elektryzujący thriler psychologiczny ukazujący skomplikowaną mozaikę emocji i toksyczne relacje międzyludzkie,bohaterowie zaś nie są.. jednoznaczni. Nie sposób dojść od razu do tego czy się ich lubi czy wprost przeciwnie.

Końcowe rozdziały książki są tak przejmujące i straszne ,że jednocześnie ma się ochotę rzucić nią przez długość pokoju ,a jednocześnie nie można oprzeć się pokusie poznania zakończenia. 

Ta historia nie jest prosta, wymaga skupienia i mocnych nerwów.  

A jednak ma w sobie coś hipnotyzującego jak Doktor Sen Stephena Kinga.

Ta opowieść wywarła na mnie ogromne wrażenie.  

Jest tak niezwykła, że trudno o niej zapomnieć.

Polecam z całego serca ludziom którzy szukają mocnych wrażeń, a ja z zapartym tchem będę wyczekiwać kolejnych historii pióra autorki. 

"Sundial" jakiś czas temu opanował #bookstagram. Ile ja przeczytałam zachwytów nad tą książką. Stwierdziłam, że warto się przekonać, czy na mnie również zrobi tak wielkie wrażenie.

Są tu okładkowe sroki?

Pierwsze co rzuca się w oczy to piękna, przyciągająca wzrok twarda oprawa.

Książka ma specyficzny, mroczny i duszny klimat. Niepokój czuć na każdej stronie. Od początku miałam wrażenie, że coś tu nie gra. Coś się nie zgadza. Że ta historia ma drugie dno.

Rob wychowała się w domu na pustyni Mojave. Nie można powiedzieć, że miała normalne dzieciństwo. Dopiero po wyjeździe na studia, spojrzała na swoje dotychczasowe życie z innej strony.

Pragnęła normalnego życia. Męża, dzieci. I pozornie jej się udało. Ma męża i dwie córki.

Jej starszą córka ma dziwne hobby. Zbiera kości zwierząt. Rob widzi w jej oczach mrok, jaki pamięta z przeszłości.

Zabiera Callie do Sundial. Tam cofa się do swojej przeszłości. Czy przeszłość pomoże jej zrozumieć teraźniejszość?

Muszę powiedzieć, że się nie rozczarowałam. Książka, jej konstrukcja i fabuła zrobiły na mnie wrażenie. Czyta się jednym tchem, czując przy tym ciarki na skórze. Uwielbiam takie historie.

Nie czytałam wcześniejszej książki Catriony Ward "Ostatniego domu na zapomnianej ulicy", ale jestem ogromnie ciekawa, czy jest równie dobra. Czytaliście?

,,Nie możesz uciec przed tym, co masz we krwi..."

Kilka dni temu wróciłam z Sundial. Catriona Ward zapewniła mi taką podróż, że ohoho. Dawno nie czytałam książki, której autorka sprawiłaby mi taką sieczkę z mózgu. Nie miałam okazji wcześniej poznać się z jej piórem, ale ,,Ostatni dom na zapomnianej ulicy" patrzy na mnie z regału. To było wow!

Na początku nie wiem na jakiej podstawie miałam przebłysk, że może to będzie za ciężka pozycja dla mnie, za bardzo zagmatwana. Takie pomylenie z poplątaniem. Jednak jak bardzo się myliłam (kajam się).

Główna bohaterka Rob zauważa u swojej córki Callie dziwne zachowania np. zbieranie kości czy rozmowy z duchami. Postanawia zabrać ją od toksycznego męża, który uważa że jest niestabilna do swojego rodzinnego Sundial, które mieści się na pustyni. I tutaj zaczyna się jazda!

Tak jak to mam w zwyczaju nie zdradzę więcej treści, bo to trzeba samemu przeczytać. Powiem jednak, że sposób, w jaki autorka zbudowała akcję w tej książce, do tego emocje - niepokój, zaskoczenie, obrzydzenie.

Poczucie strachu towarzyszące na każdej stronie, dysfunkcyjna rodzina, toksyczny mąż, patologiczne dzieciństwo. Wszystkie te składniki wymieszane przez Ward tworzą klaustrofobiczny i duszny klimat.

Kiedy odwiedzisz Sundial, pozostanie z Tobą jeszcze na długo :)