Strażnicy Starego Lasu. Miecz Lelka
Grzegorz Gajek

Druga część przygód naszej drużyny, jest równie niebezpieczna i trudna do zrealizowania. Grupie brakuje przewodnika, ale po rozczarowaniach z poprzednimi mędrcami, obawiają się oni zdrady. Zdając sobie sprawę, że przeciwnik jest od nich zdecydowanie potężniejszy, muszą podszkolić swoje umiejętności. Lelek razem z Fafkelem udają się do Zamrowego Kurhanu, by leszy nauczył się władać żelastwem. Tym samym strażnik lasu będzie musiał zmierzyć się ze swoimi przekonaniami, które go ukształtowały. Spotkanie z wojownikami będzie o tyle trudniejsze, że znajdzie się wśród swoich bliskich, których przed laty opuścił. Modraszka w towarzystwie Mojmira wyrusza na poszukiwania wiedźmy Strychy, aby poznać zaklęcia pomocne w walce ze Żmijem. Nie wszystko jednak pójdzie zgodnie z planem. Szukanie sojuszników również nie będzie dla drużyny łatwym zadaniem, gdyż przebiegły Żmij potrafi skutecznie skłócić ludzi i leśne stworzenia, by napuszczać ich na siebie. W powieści zdecydowanie mniej jest słów, które pochodzą z gwary i uważam, że jest to jak najbardziej na plus. Nadal styl staromowy jest zachowany, ale już nie wpływa to aż tak mocno na odbiór treści, dzięki czemu łatwiej się skupić na fabule. Pojawiają się nowe postacie, jak Białka - siostra Lelka czy Wandena - osierocona przez Żmija dziewczyna, która chce pomścić swoją rodzinę. Jednak choć łączy ich wspólny cel, nie wszyscy chcą go osiągnąć w ten sam sposób. Mocną stroną powieści nadal są dobrze wykreowani bohaterowie. Tym razem do zespołu dołącza Białka, która podobnie jak Mojmir doskonale radzi sobie w walce. Jednak jej nastawienie do ludzi jest inne niż Lelka, więc relacja z chłopakiem z Wierzb jest mocno napięta. Ale doskonale czyta się dialogi między członkami grupy, pełne docinek, ale i troski. Nadal moimi ulubionymi postaciami jest Mojmir i Fafkel. Ta dwójka jest duetem, który doskonale się uzupełnia. Druga część serii „Strażnicy Starego Lasu” jest opowieścią o przemianach jakie zachodzą w uczestnikach, szczególnie w Lelku. Zdaje on sobie sprawę, że drużyna potrzebuje wodza i stara się on pełnić tę rolę. Nadal jest to jednak grupa, w której ważna jest lojalność, zaufanie i przyjaźń. Tempo akcji jest zrównoważone. Mamy dynamiczne sceny, ale i chwilę na zastanowienie oraz przemyślenie kolejnych decyzji. W książce czuć również słowiański klimat, choć chyba nie jest on aż tak widoczny jak w „Białej wieży”. Nadal jednak towarzyszą nam słowiańskie bóstwa i pradawne zwyczaje, a nawet przerażające bestie. Jeżeli polubiliście się z dwójką leszych, wojem Mojmirem i dzielnym skrzatem to druga część ich niebezpiecznej misji, jest dla was pozycją obowiązkową.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)