Spętani przez bogów
Josephine Angelini

Okładka przedstawia kobietę w długiej sukni, pod nią bezkresne morze... Niebo jest pochmurne, jakby zapowiadało się na burze... Mam w dłoniach wydanie z roku 2011! Ma już dwanaście lat! Świadczą o tym pożółkła okładka, stronice i... ten specyficzny zapach starej książki.
Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytamy opis książki, na drugim kilka słów o autorce. Stronice są kremowe, a przynajmniej chyba były, teraz są pożółkłe. Czcionka wystarczająca dla oka. Rozdziały nie są nanoszone na nowych stronach, tylko ciągiem w tekście. Troszkę mnie to drażniło, może kiedyś tak się robiło częściej, ja jednak wolę każdy rozdział zaczynać na nowej stronie. Jedne z nich są krótsze, jedne dłuższe... Do każdego z nich mamy wstawkę - jest nią postać z okładki. 

Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką. Nie miałam pojęcia czego się po niej spodziewać... Nie wiedziałam, czy przypadnie mi do gustu, wszak książki młodzieżowe, fantasy czytałam tylko trochę będąc w gimnazjum... Ale jednak przyjaciółka tak zachwalała, więc co w tym musiało być. Czytało się w miarę szybko, dosyć przyjemnie i bez jakichkolwiek blokad. Mamy tutaj wydarzenia nierealne, które jak sądziłam, niezbytnio przypadną mi do gustu. A ja? Czytałam z ogromną ciekawością, pisarce udało się mnie wciągnąć do świata bohaterów i chwilami otwierać usta ze zdziwienia. Moje wrażenia chwilami były takie: "Cooooo?!", "Wow", "O nie!!!". Dałam się wkręcić maksymalnie. Początkowo po kilku rozdziałach myślałam, że jest zwyczajna, że nie zrobi na mnie wrażenia i prawdopodobnie oddam tę część i nie będę chciała czytać kolejnych dwóch tomów. I co? Autorka tak zręcznie poprowadziła narrację i wydarzenia, że nie mogę nie zapoznać się z kolejnymi tomami. To wręcz niewykonalne! Ale ciesze się, bo czytam coś, co nie jest modne, a coś, co może się komuś spodobać. 

Mamy tutaj głównych dwóch bohaterów, Lucasa i Helenę. Chociaż postaci w tej książce absolutnie nie brakuje, momentami idzie się pogubić, bo tyle ich się pojawia nagle. Wszyscy są dobrze wykreowani, mamy dobrych i złych bohaterów. Nie wszyscy przypadną Wam do gustu... Ogólnie to Helena była dziwna i miałam co do niej mieszane uczucia. Lucas tak samo. Chyba nikt do końca nie zaskarbił sobie mojej sympatii. Powiedziałabym bardziej, że każdy po trochu - ale nikt tak naprawdę mocno nie przypadł mi do gustu. Czy to źle, czy dobrze? Ocenić musicie sami, bo mnie to nie przeszkadzało. Taki układ był w porządku, bo też nie przywiązałam się do nich zbyt bardzo. 

Jak za fantastyką nie jestem, to akurat ta historia przypadła mi do gustu. Były fajne wydarzenia, które swoimi nierealnymi momentami mnie zaciekawiły do tego stopnia, że przewracałam strona za stroną, by móc doczytać do finału, by móc już dowiedzieć się, jak to się skończy? Co jeszcze się wydarzy?! Nawiązuje również do mitologii, co może wiele osób zaciekawić, jeśli obracacie się w tych tematach. Helena Trojańska, i inne bóstwa, które w mitologii greckiej odegrały dosyć ważne role.
Dla mnie to troszeczkę było jak powrót do przeszłości, czasów szkolnych gdzie uczyłam się o bogach i dosyć lubiłam tę tematykę. Kasia, tak bardzo ci dziękuję, za pożyczenie tej historii! Cofnęłam się w czasie i pozwoliłam dać się prowadzić fantastyce. Ja, FANTASTYCE! Mało prawdopodobne, ale jednak. Miałam epizody z tym gatunkiem, mam ulubione serie, ale nie jest ich wiele. Zdecydowanie częściej sięgam po powieści obyczajowe i thrillery. To jest to, co lubię najbardziej, chociaż jak widzicie, nie gardzę innymi gatunkami. 

Akcja w książce ma odpowiednie tempo, raz spowalnia, a jak przyspieszy, to ciężko nadążyć, tyle się w niej dzieje. Wiele zwrotów akcji, niespodziewanych zresztą na tyle, że momentami czułam się tak, jakby szczęka opadła mi na ziemię. Emocje były, ale nie odczuwałam ich jakoś szczególnie. Ciekawiły mnie te relacje, ale były one zakazane, widać dystans i pragnienie, przyciąganie i odpychanie, to było interesujące. Skrzyło, ale nie odczułam tego na własnej skórze. Nie ma co za dużo chcieć, jak już samo fantasy mi podeszło... ;) 

Reasumując uważam, że sama jestem zaskoczona moim powrotem do fantastyki i tego, że mi się ta przygoda podobała i chcę zapoznać się z kolejnymi dwoma tomami trylogii. Myślę, że dużo bardziej spodobać się może fanom tego gatunku czy młodszym czytelnikom, którzy lubią lekką i niezobowiązującą lekturę. Ja w wieku gimnazjalnym chyba bym pokochała trylogię całym sercem. Teraz trochę inaczej patrzę na wszystko, czegoś innego wymagam od książek. Przygoda ze Spętanymi była przyjemna, dlatego chcę ją kontynuować. :)
Polecam fanom fantastyki w szczególności. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

http://tinareviews.bloog.pl/id,352452284,title,Spetani-przez-bogow,index.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna tematyka! W końcu coś innego niż duchy, czarownice, wampiry, wilkołaki i zombie;) Spętani przez Bogów, wciągają już od pierwszych stron, przenoszą czytelnika do "własnego świata". Polecam wszystkim, którzy lubują się w fantastyce! ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czy kiedykolwiek byliście zakochani? Z pewnością tak. A jeśli jeszcze wybranek odwzajemnia Twoje uczucia! Niebo... i wyobraźcie sobie teraz, że waszemu " długo i szczęśliwie" przeszkadza okrutna klątwa, rzucona dawno temu, jeszcze w czasie walk o Troję, przez greckich bogów. O ironio. Josephine Angelini w swojej przepięknej i niesłychanie smutnej opowieści " Spętani przez Bogów" umiejętnie splata grecką mitologię z codziennym życiem nastolatków, tworząc... no właśnie, co? Helena Hamilton jest siedemnastoletnią dziewczyną, ma metr siedemdziesiąt pięć, i nie cierpi się wyróżniać. Nie ułatwia jej tego ani wzrost, ani wygląd blondwłosej bogini, a tym bardziej nie umiejętności przypisywane dotychczas jedynie... bogom lub herosom. A już zupełnie przeszkadza jej w byciu szarą myszką fakt, że na oczach całej szkoły rzuca się na chłopaka, którego widzi po raz pierwszy w życiu i próbuje go udusić. No cóż - po prostu wam ją polecam. To połączenie najsmutniejszej i najpiękniejszej powieści, jaką w życiu czytałam... Film na jej podstawie nie powstał, dlatego nie pokażę wam zdjęć, ale myślę, że to tylko kwestia czasu, zanim zrobi się głośno o tej książce. Powiem wam jedno - nie pożałujecie, jeśli sięgniecie ;) Mam nadzieję, że przekonałam was do przeczytania książki ;) Nessie Recezja na blogu: http://blask-ksiazek.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ajć, muszę serio uważać na książki, które dodałam iks lat temu na listę do przeczytania. Część pewnie zadowoliłaby nastoletnią mnie, ale sporo jest po prostu do bani. "Spętani przez bogów" to... No trudno stwierdzić, raczej mocny średniak. Nielogiczność nie logicznością brak logiki pogania i próbuje udawać, że tak naprawdę cała fabuła świetnie się trzyma i nic jej nie brakuje. Całość opowiedziana jest dosłownie jak sen - dzieje się coś, a sekundę później już jesteś zupełnie gdzie indziej i nie masz pojęcia dlaczego. W świat przedstawiony zostajemy wrzuceni bez żadnych wyjaśnień i pierwsze sensowne informacje otrzymujemy dopiero w jednej trzeciej książki. Oczywiście nie przeszkadza to bohaterom łapać wszystkiego w lot i akceptować skali rozgrywającego się dookoła absurdu. Osobiście jakoś zniosłam fakt, że nikt się nie interesuje za bardzo gigantycznym klanem ludzi o mitologicznych imionach i to, że bohaterowie mogą wcisnąć byle bajeczkę nauczycielom na temat prób morderstwa i stopionych przez moce drzwi sali gimnastycznej. Wymiękłam dopiero na uparte stosowanie określenia "krewniak/krewniaczka" zamiast "kuzyn". Nigdy nie sądziłam, że to słowo może być tak irytujące. Już nie wspominając o "romansie" między głównymi bohaterami, serio, bardziej sztampowej historii nie dało się obrzydliwiej opowiedzieć. Nie jestem zadowolona i mimo większej ilości pytań niż odpowiedzi po lekturze, raczej nie skuszę się na kolejne tomy. Nie chcę się denerwować więcej niż to potrzebne.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Prawdziwa gratka dla miłośników mitologii! Ci, którym zawsze mało spotkań ze starogreckimi wierzeniami, będą z pewnością usatysfakcjonowani. Historię boskich potomków, napisaną przez Josephine Angelini czyta się niemalże "na jednym wdechu".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)