Smoki upadłego słońca
Margaret Weis, Tracy Hickman

Dziwnie tak się przestawić już na kompletne zmiany w uniwersum, ale chociaż w tym świecie fantasy faktycznie widać upływający czas. Choć to inna seria niż "Kroniki", to i tak czytałam to z ciekawością. Owszem, również z pewnym trudem, bo to klasyczna fantastyka, ale i tak było cudownie. Miło widzieć, że silne postaci kobiece to nie tylko domena naszych czasów xD

Choć miałam wrażenie pewnego naciągnięcia, wątki podróży w czasie i zmienionych linii czasowych mi w smoczej lancy nigdy nie podchodziły, nie byłam też tym specjalnie znużona. Zobaczymy, jak to wszystko rozwinie się w dalszych tomach. Nie nastawiam się na nic.

Gdy książki głównego nurtu piszą Weis i Hickman - są one jednak dużo lepsze, niż innych autorów. Smoki Nowej Ery - cała seria była dość nużąca, Wojna Dusz zaczęła się dużo ciekawiej i do końca utrzymywała poziom.

Do Ansalonu wrócił też Tas - bohater, bez którego świat jest znacznie mniej radosny, choć jego powrót miał na celu powiedzenie mowy na pogrzebie Caramona.

Pojawiają się też inne postaci znane z wczesnych książek - Laurana, Alana czy późniejszych - Palin. 

Jednak siłą sksiążki jest nie tylko sentymentalny powrót do znanych bohaterów, ale przede wszystkim intrygująca postać Miny.

Wojna Dusz to w zasadzie koniec głównego wątka. Jeszcze dwie książki i przyjdzie czas na pozostałe książki Smoczej Lancy wydane w Polsce. Szkoda, że nowych już nie ma...

Bardzo nierówna pozycja. Przez większość jej objętości, zaciekawił mnie tylko wątek Miny - tajemniczej wojowniczki, prowadzonej przez wolę tajemniczego boga. Postać ta została bardzo dobrze rozpisana i zaintrygowała mnie swoją wielowymiarowością. 

Dopiero pod koniec powieści wybiły się z tła motywy elfickie, kiedy światło reflektorów wreszcie odpowiednio mocnym strumieniem padło na ich prawowitych władców. 

Nie lubię Tasa - postać irytowała mnie w ,,Smokach krasnoludzkich podziemi", tutaj sprawiała, że rozważałam rzucenie książki w kąt. Kenderzy są, niestety, w moim odczuciu strasznie przerysowaną, wychodzącą nawet poza granice absurdu rasą. Nieszczególnie ciekawe było też wspominanie nieżyjących już bohaterów - na tyle nieprecyzyjne, że nie tłumaczyło nowym czytelnikom prawie niczego, a na tyle rozwklekłe, by kogoś potencjalnie zniechęcić do całej historii.

Czy polecam? Nie. Książka byłaby niezła, gdyby liczyła sobie jedną trzecią aktualnej objętości i skupiała na aktualnych problemach bohaterów oraz postaci Miny. Doczytałam, ale chyba szkoda było mojego czasu.