Skóra
Mo Hayder

Okazało się, że to kolejny tom cyklu, ale przy czytaniu nie przeszkadzała mi nieznajomość poprzednich części. No cóż, szału nie ma, dobre, poprawne, ale bez rewelacji. Trochę za mało kryminału w kryminale, a za dużo problemów osobistych i egzystencjalnych głównych bohaterów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zanim wydasz sąd o innym człowieku, powinieneś się obejrzeć. (s. 377) Tom ,,Skóra" jest ściśle związany z poprzednim tomem Rytuał. Pod koniec trzeciego tomu z ośrodka odwykowego zniknęła celebrytka kategorii B, Mitsy Kiston i wszczęto śledztwo w tej sprawie, które prowadzi inspektor Jack Caffery. W ,,Skórze" jest ono kontynuowane, tak samo jak operacja ,,Norwegia" - tak bowiem nazwano śledztwo w sprawie rytualnych okaleczeń muti z poprzedniego tomu. Związane jest to z innym śledztwem - samobójstwa młodego mężczyzny. Zdaniem inspektora nie jest to samobójstwo, lecz morderstwo, gdyż ciało nosi ślady okaleczeń podobnych do tych, które mają ofiary afrykańskiej czarnej magii. Kolejne dwa przypadki rzekomych samobójstw spędzają sen z powiek policjanta. Jack nie jest już niczego pewien. Prosi swojego zwierzchnika o różne rzeczy, a ten na nie przystaje. Pchła, czyli inspektor Phoebe Marley, znów w akcji pod wodą. Jeden z opisów jej nurkowania w poszukiwaniu Kitsy jest naprawdę makabryczny. Kobieta ma niełatwą pracę. Na szczęście w tym tomie z rzadka pojawia się jej mierzenie z przeszłością i tragedią rodzinną. Nic dziwnego, skoro na karku ma swojego lękliwego braciszka i jego kolejne nieudane biznesy, wyczyny. Krycie brata przed jego dziewczyną może się okazać zgubne w skutkach. Czasami życie kopie człowieka w twarz z taką siłą, że mu zęby wypadają. (s. 170) Wykorzystując swoje doświadczenie policyjne i wiedzę, Phoebe łamie prawo. Pojawia się problem natury moralnej: lojalność wobec rodziny, miłość do brata czy też lojalność wobec współpracowników i przełożonych. Wybór nie jest łatwy, a rozwiązanie problemu okazuje się być trudniejsze niż na początku się to Pchle wydawało. Jej zmianę zachowania, postępowania zauważają jej koledzy nurkowie i inspektor. Jack Caffery z rzadka wspomina swego zaginionego brata i z rzadka spotyka się z Piechurem. Dzięki niemu powoli odnajduje siebie. Jack nie jest tez typowym policjantem. Dla dobra sprawy i szybszego rozwiązania dochodzenia potrafi nagiąć prawo, a nawet je złamać. Czasami przy tym cierpi, ale ryzyko ma wpisane w zawód. Śledztwa prowadzi wielotorowo. Szuka dziury w całym, zbiera najdrobniejsze rozbieżności i niejasności, by dopaść sprawcę zbrodni. Opisy policyjnych procedur są szczegółowe, dzięki czemu i czytelnik może brać w nich udział, a przy okazji sporo się nauczyć. Inspektorowi dużo pomaga dawna koleżanka z Londynu, która przeniosła się do Bristolu - patolog Beatrice Foxton. Rozmowy z nią są ożywcze i przyspieszają dochodzenia. Sam Jack zaskoczył mnie w scenie finalnej. Cóż... ludzie nie są ideałami. Ten tom serii jest o wiele lepszy od poprzedniego. Wprawdzie też mi brakuje dynamizmu akcji, choć ona rozgrywa się w ciągu zaledwie kilku dni, lecz tym razem z kolejnymi stronami napięcie jest bardziej namacalne, zwłaszcza ostatnie 100 stron. Elementy łamigłówki wskakują na swoje miejsce, a powstały obrazek... zaskakuje finałem. Zdrada oraz kłamstwo przewijają się przez cały tom. Makabryczne opisy wymagają pewnej odporności, inne np. opisujące mieszkanie są typowe i ja po nich prześlizgiwałam wzrokiem. Jednakże czuję niedosyt odnośnie tytułu. Wprawdzie rozdział pierwszy rozpoczyna się od krótkiej i rzetelnej informacji na temat skóry, ale kończy się sugestią o upodobaniach pewnego mężczyzny. No i tych upodobań jest mało. Spodziewałam się innego scenariusza rozwoju wydarzeń. Tytuł nieco rozmija się z treścią - dla mnie za mało skóry w ,,Skórze". ,,Skóra" to dobry thriller, który czasem mrozi makabrycznymi opisami i przyprawia o ciarki na skórze... skórze czytelnika.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wciągający thriller, nie polecam czytać przed snem :) równocześnie toczy się kilka śledztw: morderstwa pozorowane na samobójstwa, zaginięcie dziewczyny sportowca i wątek afrykański. Sprawny pozornie nie związane ze sobą. Zakończenie zaskakuje, choć można się go było spodziewać już kilka stron wcześniej. Z przerażeniem mieszanym ze współczuciem przeżywałam historię Pchły Marley po odnalezieniu zwłok w bagażniku własnego samochodu. Zdradzona przez brata, sama musi uporać się z problemem, który niesie za sobą poważne konsekwencje. Caffery zagubiony gliniarz, zmaga się z przeszłością, chadza własnymi ścieżkami i ma znakomity instynkt. W ostatecznym rozrachunku kryje Pchłę, ale czy uzna ją za winną? Brakowało mi rozwinięcia wątku romansowego między tą parą, bo ewidentnie między nimi iskrzy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kiedy w pobliżu torów kolejowych na obrzeżach Bristolu zostają znalezione rozkładające się zwłoki młodej kobiety, wszystkie poszlaki wskazują na samobójstwo. Taka wersja jest zresztą wygodniejsza dla policji. Tylko inspektor Jeff Caffery ma wątpliwości. Wyczuwa w pobliżu czającego się w cieniu drapieżnika. I po raz pierwszy od bardzo dawna naprawdę się boi. Policyjny nurek Phoebe Marley "pchła" dopiero co uporała się ze stratą rodziców. Pokonawszy demony przeszłości, zaczyna z nadzieją wyglądać w przyszłość, zastanawiając się, czy między nią a Cafferym narodzi się coś więcej niż służbowa zażyłość. A wtedy znajduje coś, co na zawsze zmieni jej życie. Sprawa bardzo osobista. Brat Pchły śmiertelnie potrąca kobietę a zwłoki pozostawia w bagażniku siostry.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)