Sezonowa miłość
Gabriela Zapolska

"Sezonowa miłość" to powieść napisana w 1905 roku.
Autorka ukazuje nam Zakopane końca XIXwieku, które stało się miejscem spotkań elit intelektualnych i biznesowych wszystkich zaborów. Co za tym szło to liczne skandale obyczajowe czy aranżowane oferty matrymonialne.
Poznajemy Tuśkę, znudzoną codziennością żonę urzędnika, która wraz z córką spędza wakacje w Zakopanem.
Niewinny czas, który miał być pretekstem podratowania jej zdrowia zmienia się w romans z młodym aktorem.
Co z tego wyniknie?
To co niewątpliwie podoba mi się czytając literaturę piękną naszych rodzimych autorów do piękny, barwny i momentami przestarzały język. Tym sposobem nie tylko poznajemy historię i bohaterów, ale jeszcze bardziej możemy poczuć ducha i klimat tamtych czasów.
Autorka serwuje nam barwne opisy Podhala, które pobudzają wyobraźnię.
Zostajemy wciągnięci w realia ówczesnego czasu gdzie mamy chciwych górali, małżeństwa zawierane w celach majątkowych, ploteczki, zazdrość i ogólny blicht tamtych czasów.
Wydawnictwo pokusiło się o piękne wydanie, które jest idealnym dopełnieniem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Gabriela Zapolska znana jest przede wszystkim jako autorka "Moralności pani Dulskiej". W tej tragifarsie pojawiają się słynne młodopolskie pojęcia: "kołtun", "filister" i mądrości życiowe tytułowej bohaterki. Po powieść "Sezonowa miłość" sięgnęłam w ramach powrotu do książek zapomnianych. Autorka pozostawia nas w kręgu znanych już słów-kluczy młodopolskich. Styka ze sobą dwa, tak różne światy tamtego okresu: mieszczaństwo i artystów. Mottem przewodnim Tuśki, głównej bohaterki, są słowa: "Nie ważne, jak jesz, ważne, jak mieszkasz". Ale, czy ta maksyma straciła na swojej aktualności? Zapolska skonstruowała świetne portrety psychologiczne. Mamy więc znudzoną życiem Tuśkę, która pod pretekstem wyimaginowanej choroby wyjeżdża na wakacje do Zakopanego; Żebrowskiego-jej męża, zapracowanego urzędnika, który ciężko pracuje i zaciąga długi, aby żona i dzieci mogły wypocząć; Pitę - ich córkę, małą dziewczynkę chowaną na starą-maleńką, która sprawia wrażenie posągu; Porzyckiego - filistra, aktora; Warchlakowską i jej córki - wyniosłą damę z bezbarwnymi dziewczynkami; Obidowską - gaździnę, u której Tuśka wynajmuje pokój. Akcji w powieści nie ma za wiele, natomiast ciekawe są, o czym już wcześniej wspominałam, portrety psychologiczne bohaterów. Uderzająca jest zwłaszcza, z perspektywy czasu, relacja rodzic-dziecko. To dobieranie słów, brak jakichkolwiek uczuć, wręcz powiedziałabym więzi jest straszne i dziwne. Dziecko ma był ułożone, posłuszne i ciche. Myślę, że dobrze jest od czasu do czasu sięgnąć po powieść sprzed kilkunastu czy też kilkudziesięciu lat, gdyż jest to niesamowita kopalnia wiedzy o obyczajach, modnych miejscach, kulturze. Na ich podstawie można też uświadomić sobie, jak wielkie zmiany dokonują się wokół nas.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Sama historia z subtelnym, ale wymownym morałem. Tylko główna bohaterka wzbudzała we mnie negatywne emocje...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)