Sen i śmierć
A.J. Kazinski

Różne są historie o życiu po życiu i białym tunelu, do którego nie należy zmierzać, jeśli chce się dalej żyć. I z pewnością jest to fascynujące zjawisko, że niektórzy wracają ze tego stanu "prawie śmierci", a inni nie. Od czego to zależy? Od naszych grzeszków po tej stronie, czy kiepskiej woli życia? A może to wyłącznie możliwości naszego organizmu bez udziału naszej świadomości? Jakkolwiek by to na to nie spojrzeć i tak pozostaje to tylko teorią, chyba że...

Ktoś wpadnie na pomysł sprawdzenia tego w praktyce. Zakwalifikowanie tego jako badania medyczne, byłoby co najmniej absurdalne i nikt nie wyraziłby na to zgody (chociaż może...). Zatem trzeba szukać innych rozwiązań, które to umożliwią. Brzmi niemal romantycznie jak spojrzeć na to z odpowiedniej strony, albo przeczytałam już w życiu zbyt wiele kryminałów. Niemniej jednak wykreowani przez naszych pisarzy bohaterowie są bardzo realistyczni. Można się z nimi utożsamiać, zatopić w ich myślach, które są dla Czytelnika dostępne z poziomu monologów wewnętrznych.

Niels i Hannah choć są ze sobą, to jednak dzieli ich przepaść, którą ciężko przebrnąć. Często w naszych własnych relacjach międzyludzkich mamy taką dziurę między kimś kogo lubimy, kochamy, której zasypanie jest bardzo trudne do osiągnięcia. Ich rozterki wewnętrzne są ujęte w niesamowicie emocjonalny sposób, tak że Czytelnik chłonie całym sobą ten smutek, ból i uczucie porażki, a jednocześnie determinację i dziwny spokój, z którym podchodzą do tak trudnych zagadnień. Czy pierwsza porażka w pracy Nielsa będzie jego ostatnią, jak wpłynie na jego karierę i, co ważniejsze, zdrowie psychiczne? Czy będzie umiał sobie wybaczyć?

Jeśli kochacie thrillery psychologiczne z dużą dozą wynurzeń i ujęcia różnych perspektyw, to ,,Sen i śmierć" Was zachwyci. Autorzy próbują uzyskać odpowiedzi na pytanie czy śmierć jest naszą porażką czy odetchnięciem z ulgą. Czy śmierć jest ucieczką i ratunkiem od tragizmu życia, czy wyłącznie przejściem na drugą stronę, gdzie coś na nas czeka? Jakie mamy prawo do zabijania własnych nienarodzonych dzieci i kiedy można w tej sytuacji mówić o zabijaniu? Kto ma ustalić granicę między człowiekiem, a zarodkiem bez duszy? Czy w ogóle można mówić o duszy w tej sytuacji? Lektura tej książki z pewnością nasunie każdemu Czytelnikowi milion refleksji, którym warto się poddać.

A. J, Kazinski to jedynie pseudonim artystyczny dwóch duńskich pisarzy Jacoba Weinreicha i Andersa R?nnow Klarlunda. Ich poprzednie dzieło "Ostatni dobry człowiek" okazało się bestsellerem i wyprzedziło nawet popularną Camillę Lackberg. Co więcej, na podstawie jego fabuły, ma ukazać się film pełnometrażowy (jeśli będzie czymś w stylu "Black Ice" to będzie to naprawdę coś). Wiem już zatem, po jaki duński kryminał następnie sięgnę.