Samuraj i Anioł Stróż
Andrzej Żak

Szpital - oddział onkologiczny - dziecięcy. Z każdym tym słowem narastają emocje. Wystarczy już onkologia, by czytelnik zwolnił tempo, a oddział dziecięcy dodatkowo wzbudza wielki smutek.

Na takim oddziale leży Teo. Ma tam już swoich kolegów, właściwie jednego może nazwać już przyjacielem. Są tam też dziewczyny, ładne i całkiem fajne, ale Teo nie rozmawia z nimi tak często, jak z Barcą, najlepszym kumplem z sali. Wszyscy się znają i każdy wie, co komu dolega. Najgorzej jest myśleć, że trafi się na Koniec świata - do sali na końcu korytarza. Nikomu, oprócz siostry Amelii i lekarzy, nie wolno tam wchodzić. 
W szpitalu życie toczy się wokół innych spraw, niż te, którymi żyło się wcześniej.

(...)

Doświadczony przez los, chory chłopiec wzrusza do głębi, a jego przeżycia podczas pobytu na oddziale onkologicznym, poruszą najtwardsze serca. Realistyczny obraz szpitala, chorób i codzienne życie pacjentów dodają temu przekazowi prawdziwości. 

Tę książkę powinien przeczytać każdy, a może nawet bardziej dorośli. Świat, widziany oczami dziecka, jego odczucia, potrzeby, powinny być obowiązkową lekturą dla rodziców. 

Co jest najważniejsze w naszym życiu, kto o nim decyduje?
Jak znaleźć siłę do walki, w sobie samym? Czym jest odwaga i czy każdy odczuwa strach?
Czy dobro ze złem zawsze walczy i od czego zależy wygrana? 
Kiedy wiara daje siłę, czym jest dla dziecka, jak ją przedstawiać? O czym rozmawiać i jak przygotować do życia, które podoba się - najważniejszemu z wszystkich - Szefowi?

    Dziecięcy, szpitalny oddział onkologiczny nie jest miejscem przyjemnym. Ani dla lekarzy, ani dla pacjentów, ani dla ich rodzin. Tu codziennie rozgrywają się dramaty. Jak więc walczyć z chorobą? Skąd brać nadzieję i siłę, by stawić czoła chorobie? Teo nie ma dobrych rokowań. Narośl na jego policzku nie tylko szpeci jego wizerunek, to także miejsce, w którym rozwija się złośliwy nowotwór, z którym nie potrafią poradzić sobie lekarze, mimo że stosowali wiele kuracji. Chłopca nic już nie cieszy, nie interesuje. Wszystko jednak zmienia się gdy Teo spotyka swojego Anioła Stróża. Jasny, czyli Anioł Stróż od Teo, to postać którą każdy z nas powinien spotkać na swojej drodze. Dlaczego?

    Wszyscy mamy wyznaczoną drogę którą kroczymy. Różne są te drogi. Dla jednych droga jest łatwa miła i przyjemna. Dla innych kręta, stroma i zawiła. Dlatego też czasami jest nam bardzo trudno iść ciągle do przodu, zwłaszcza, że może nas spotkać dodatkowo silny wiatr, bądź zawierucha. Droga, którą kroczy Teo jest całkowicie nieznana. Chłopak boi się co może być dalej, jakie niespodzianki kryją się za zakrętem. Stąd też obecność kogoś kto pomoże mu pokonać wszystkie trudności.

    Mimo słabości, które nas dopadają, mimo życiowych przeszkód, musimy walczyć jak samuraj o lepsze jutro, musimy dzielnie i odważnie przezwyciężać codzienne trudności. Dzisiejsza młodzież ma problem z umiejętnym rozwiązaniem swoich kłopotów. Anioł pokazuje, że zawsze można znaleźć sposób, jeśli jest ktoś kto wskaże wyjście z sytuacji i pomoże. Rodzice chłopca zginęli gdy był mały, konieczna więc wydaje się obecność kogoś takiego jak Jasny. On wskazuje, daje siłę wewnętrzną i moc…pokazuje różne sposoby pokonania trudności na drodze, w dalszej wędrówce.

    Książka jest silnie ukierunkowana na wiarę, dlatego trudno mi było odnieść się do niej obiektywnie. Potrzebowałam na to więcej czasu. Jednak nawet dla osób niewierzących w Boga książka może być drogowskazem. Ułatwia radzenie sobie z wszelkimi życiowymi przeciwnościami. Ważne jest by szukać wsparcia, umieć mówić o problemach i szukać w sobie siły i wiary, że będzie dobrze. Skupienie uwagi na innych aspektach życia niż sfera zdrowia również pomaga odegnać złe myśli.

    Myślę, że każdy czytelnik wyniesie z lektury książki coś dla siebie, zastanowi się nad życiem, przyszłością, priorytetami i wartościami.