Requiem dla wilka
Maria Nurowska

Długo się broniłam przed tą książką. Pierwsza część podobała mi się tak bardzo, że w drugiej nie liczyłam na nic rewelacyjnego i nie chciałam psuć sobie wrażenia po pierwszej części. Minęło sporo czasu nim zdecydowałam się przeczytać "Requiem dla wilka". Jakież jest moje zdziwienie bo okazuje się, że kontynuacja nie musi być gorsza od pierwszej części. Podobała mi się ta część prawie tak bardzo jak pierwsza. Przyznaję, że warto przeczytać obie części by mieć jasność sytuacji. "Nakarmić wilki" pozostawia sporo niedomówień, m. in. śmierć Kasi, ale i relacja z Olgierdem nie jest wielce rozwinięta. W "Requiem dla wilka" uchylony zostaje rąbek tajemniczej śmierci Kasi, inaczej- bardziej czytelnie przedstawione są relacje miedzy bohaterami. "Requiem dla wilka" to historia młodej reżyser- Joanny Pasierbskiej, która pragnie nakręcić film o swoim idolu- Jerzym Glinicki- wybitnym reżyserze i w tym celu wybiera się w Bieszczady by odnaleźć swojego ulubieńca. Początkowo trudna relacja przeradza się w coś więcej,a pierwotny zamysł Joanny, by film opowiadał o Jerzym, ulega zmianie, gdy dowiaduje się o tajemniczej śmierci Katarzyny Lewickiej i ostatecznie Joanna podejmuje decyzje o tym, by film opowiadał o pracy Katarzyny, jej pasji dotyczącej wilków i jej śmierci. Joanna, chcąc rozumieć lepiej bohaterkę swojego filmu postanawia zamieszkać w chacie w Bieszczadach, w surowych warunkach i podpatrzeć wilki.Dodatkowo zbiera informacje od rodziców Kasi, jej znajomych, Kluneja, Olgierda i ludzi z uczelni. Joannie udaję się przeprowadzić wywiad i utrwalić go na kamerze z człowiekiem, który jest oskarżany o zabójstwo Katarzyny. Tym samym chce pokazać, że może "morderca" został osądzony zbyt pochopnie. W tej części nad naturą zdecydowanie przeważają ludzie i relacje ich wiążące. Joanna stanie przed trudnymi, życiowymi wyborami, ale i znajdzie swoje miejsce na ziemi. Jerzy przeżyje odrodzenie. Olgierd odnajdzie miłość i spełnienie. W ostatecznym rozrachunku powstaną dwa filmy: film fabularny Jerzego oraz dokumentalny Joanny. Dodatkowo Joanna przeżyje spotkanie i coś w rodzaju więzi z wilkiem. Książka podobała mi się bardzo i z pewnością jest warta przeczytania. Mam jednak dwa zarzuty: po pierwsze za mało było mowy o wilku w tej części, a po drugie nie zostają pociągnięte do końca niektóre wątki, m. in. reakcje lokalnej społeczności na film Joanny, który dowodził, że śmierć Katarzyny to był nieszczęśliwy wypadek, a nie zabójstwo. Całość jednak oceniam bardzo dobrze i polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Właściwie zachwiana kolejność ,gdyż jest to druga część ,jednak z treści wynikają sprawy z części pierwszej i można to potraktować jako osobną lekturę.Kobiecym okiem spojrzenie na relacje ludzi , ich rodzące się uczucia i otaczającą przyrodę.Ksiązka do łyknięcia w jedno leniwe popołudnie ,wartka akcja i szkoda ,że już koniec bo chciałoby się więcej .

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie miałam okazji czytać pierwszej części, może dlatego moje odczucia co do tej historii, nie są do końca takie jak być powinny, może też, z tego powodu nie do końca "czuję" tę opowieść. 

Zapowiadała się całkiem ciekawie - piękne góry, Bieszczady, niebezpieczna przyroda, jakaś tajemnica, wschodząca dziennikarka i idol za którym podąża. Gdzieś tam tlił się jakiś romans, była masa przygód, wspaniałych opowieści ukazujących nie tylko okolice, ale i mieszkańców - ich otwartość i nieufność zarazem.

Czego brakło? W mojej opinii momentami, zwłaszcza po środku historii, wiało nudą... Ekscytujące były poszukiwania świadków wypadku, poszukiwania i opieka nad wilkie, pod koniec nawet łza się w oku zakręciła, a jednak... Nie było tak wielkiego zachwytu jak się spodziewałam, nie była ta historia warta zamieszkania na dłużej w mojej pamięci...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

   Joanna Pasieczna to absolwentka łódzkiej Filmówki, która chce nakręcić dokument o słynnym reżyserze, Jerzym Glinickim.

Glinicki niedawno porzucił słoneczną Kalifornię i osiedlił się w Bieszczadach. Jest odludkiem, mieszka ze swoim starym psem, owczarkiem Bruno.

Reżyser nie jest zachwycony pomysłem młodej dziewczyny i usiłuje ją - mówić wprost - spławić.

A ona przez przypadek natrafia na wymarzony temat - probuje rozwikłać zagadkę śmierci Katarzyny Lewickiej, która dwa lata temu zginęła w dziwnych okolicznościach.

   Zbierając materiały do filmu, Joanna nawiąże dobre stosunki nie tylko z leśniczym czy Marcinem - Klunejem. Między nią a uratowanym przez nią wilkiem wytworzy się niezwykła więź.

W ratowanie wilka zaangażuje sie również Gliniecki. Po tym, jak Joanna pomogła mu pozbierac się po śmierci Bruna, bardzo się do siebie zbliżyli.

   

   Ta książka to bardzo udana kontynuacja "Nakarmić wilki".

Jest tu pełna napięć znajomość Joanny i Jerzego. Gdy wydaje się, że tych dwoje połączy nie tylko filmowa pasja, pojawia się nagle Olgierd i zmienia się układ sił. Mimo iż intelektualnie i duchowo Joanna czuje się związana z Glinieckim, to pewna dzikość i (co tu duzo mówić) młodość Olgierda działa na nią jak magnes.

   Zastanawiam się jednak, czy takie rozpoczęcie wspolnego życia (dziecko w drodze) na pewno wystarczy? Olgierd da się usidlić? Joanna będzie usatysfakcjonowana codziennym życiem   z zamkniętym w sobie samotnikiem? Jak Olgierd odnajdzie się w Warszawie? 

 

   Joannie udało sie dotrzeć do Waldka - Kapuzy. Waldek zaufał jej, otworzył się i opowiedział, co naprawdę stało się wtedy na polanie. Również to, jak niezwykle zachowały się wilki, dla których Katarzyna była kims w rodzaju członka ich stada.

Ta ksiązka to również hołd, oddany wilkom, tym niezwykłym zwierzętom, tak okrutnie traktowanym przez ludzi.  

(Kliknij aby rozwinąć opinię)