Przez bezmiar nocy
Veronica Rossi

Jak postąpić, gdy nie do końca ma się wybór? W którą stronę skierować swe kroki, gdy dróg w danym kierunku tak wiele? Jaką obrać strategię działania by osiągnąć konkretny cel, gdy w rzeczywistości pragnie się czegoś zupełnie innego? Jak ukrywać przed bliskimi głębokie i trwałe, niestety zakazane uczucie? Jak udowodnić otoczeniu, że możesz pomóc, gdy wszyscy wokół nie chcą mieć z tobą nic wspólnego? Jak przetrwać, gdy każdy chce cię zdradzić? Czy miłość jest w stanie przetrwać wszystko?

Peregrine od miesięcy... tęsknił. Niby żył. Niby dowodził Falami. Walczył. Ale gdzieś tam, w tle jego myśli nieustannie była ona - Aria. Miłość jego życia. Dziewczyna nie z tej ziemi. Osadniczka pochodząca z Podu. Kret. Znienawidzona przez Wykluczonych. A do tego jest Audem, a Perry Scirem. Ich związek jest więc w zasadzie z góry skazany na przegraną. A mimo to młodzi się kochają i nie potrafią bez siebie żyć. Kiedy więc nadchodzi właściwy czas, kiedy w końcu mogą do siebie wrócić, nie zastanawiają się nawet sekundę. Po prostu to robią. Dość szybko jednak uświadamiają sobie, jakie będą konsekwencję ich postępowania i decydują się... na ukrywanie swojego związku. Tak będzie łatwiej. W ten sposób może Aria zyska szacunek Fal? Może gdy odnajdzie wraz z Perrym Wielki Błękit zrozumieją, jak wartościowym członkiem ich społeczeństwa może się stać? Może ją zaakceptują? Być może nawet zrozumieją, że tylko z nią ich Wódz Krwi będzie szczęśliwy? A może nie? Może całe plemię stanie przeciwko niej? Może będą próbowali ją zabić? Może nawet im się to uda?

Jedno jest pewne, Przez bezmiar nocy, tak samo zresztą jak Przez burze ognia, czyta się w tempie iście ekspresowym. W jednej chwili czytelnik sięga po książkę, w następnej odkłada ją na nocny stolik. Jest druga w nocy, lektura została zakończona. W brzuchu burczy, w gardle sucho, serce wali niczym młot, a w głowie wciąż słychać jeden zdanie: "JAK TO KONIEC?". Nie da się ukryć, że najnowsza powieść Veronici Rossi może czytelnika powalić na kolana. Przepełniona jest żarem, pasją, namiętnością, bólem i tajemnicami. Tak to właśnie jest, gdy autorka przedstawia w powieści tak wszechogarniającą, skrywaną miłość. Ziemia trzęsie się u podstaw. Wybuchają petardy. Nic nie jest normalne. Nic nie jest jak u przeciętnego Kowalskiego. Tylko to wszystko się dzieje tak... po cichu, w ukryciu, tam, gdzie wzrok przeciwników nie sięga. I to sprawia, że książka jest jeszcze lepsza i z jeszcze większą chęcią czytana. Bo kto nie lubi przeszkód, buntu i walki o to, co dla człowieka najlepsze? Trudno byłoby mi zliczyć takie osoby na palcach dwóch rąk.

Przez bezmiar nocy to nie tylko romans paranormalny, ale również, a może przede wszystkim, wywołujący dreszcze przerażenia dramat. Nieustanne burze, pożary, poszukiwanie jedynego miejsca na Ziemi, w którym wszechogarniający Eter nie wyniszcza ludzi. Porywacze dzieci, mutacje i nadprzyrodzone zdolności - to, i wiele więcej, można znaleźć w ...Bezmiarze...  W tej powieści odnalazłam jednego z najbardziej przemawiających do mnie bohaterów paranormalnych. Zakochanego, oddanego ale czasami niepewnego, zazdrosnego i zlęknionego. Znalazłam również wspaniałą bohaterkę - nie tylko odważną i piękną, ale i stałą w swoich uczuciach. W jej wypadku nie ma mowy o zwątpieniu. Nie ma szans na to, by choć przez chwile pomyślała: a może nie powinnam słuchać serca, tylko rozumu. Aria od początku do końca wierzy, ba, wie, że to co ją spotkało to miłość na całe życie. Nic więc nie jest w stanie stanąć jej na drodze, postanowiła, że będzie szczęśliwa - i taka będzie. Co prawda piętrzą się przed nią przeszkody, ale raz dwa je pokona i ponownie wróci w ramiona Peregrine'a. Może odrobinę pokiereszowana, ale wróci. I to w tej książce jest piękne - stałość.

Całość napisana została w pierwszej osobie, ale z dwóch punktów widzenia. Historia raz jest opowiadana przez Arię, a raz przez Perriego. Dzięki temu czytelnik może jeszcze mocniej odczuwać, co przeżywają główni bohaterowie. Zdecydowanie polecam tę powieść. Warto po nią sięgnąć. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Życie w niebezpiecznym świecie, książka wciągająca już od pierwszych stron

Piękna okładka, intrygujący tytuł, ciekawy opis, jednym słowem dobrze zapowiadająca się lektura. Veronica Rossi miała pomysł, swoją wizję świata przyszłości, który jest mroczny i trzeba umieć walczyć i być silnym, aby przeżyć. Po "Przez Bezmiar Nocy" sięgnęłam z ciekawością. Pierwsza część była dobra, ale nie była fenomenem. Mimo to, byłam bardzo ciekawa jak potoczą się losy Arii i Perrego.

Po miesiącach rozdzielenia, Aria i Perry znów są razem. Chcą odnaleźć Wielki Błękit i uratować ludzi. Perry został wodzem krwi fal i zależy mu na bezpieczeństwie i zaufaniu ludzi, który są mu podlegli. Jednak mimo wszystko bardzo trudno jest zaufać komuś, kto przyprowadza do plemienia osadniczkę. Czy uda im się odnaleźć Wilki Błękit? Jak potoczą się losy bohaterów?

Autorka bardzo miło mnie zaskoczyła. Bałam się, że akcja może momentami strasznie się ciągnąć, jak czasami zdarzało się to w poprzednim tomie. Na szczęście moje obawy były nieuzasadnine. Pisarka już na początku nadaje historii tempa i co chwilę następują różne zdarzenia, sytuacje.

W "Przez Burze Ognia" dużo akcji rozgrywało się w dziczy i u Marrona, gdzie technologia jest bardziej rozwinięta. Tym razem, w drugiej części serii, wszystko dzieje się głównie w plemionach, które są prymitywne. Bardzo spodobało mi się to zestawienie. Z jednej strony istnieje świat nowoczesny, pełen nowych technologii, pod-y, sfery, luksusowe życie. Natomiast na drugim końcu jest tego odbicie, między innymi aranżowane małżeństwa, uprawa roli i dużo pracy fizycznej, a także głód panujący w wioskach. Autorka bardzo wyraźnie wyodrębniła te dwie grupy i można je przyrównywać do różnic we współczesnym społeczeństwie, między stanem bogatym i biednym.

Historia zostaje rozwinięta nie tylko pod względem świata w którym rozgrywa się akcja, ale także postaci. Nie tylko poznajemy bliżej Perrego, zauważamy jak się zmieniła Aria, ale także poznajemy wiele nowych bohaterów, którzy dopełniają powieść. Między innymi dowiadujemy się, jak potoczyły się losy Liv, Talona, co się dzieje u Sable'a, czy w podach. Rozwija się naprawdę dużo nowych wątków, a mimo to, nie miałam wrażenia przesytu. Akcja moim zdaniem jest bardzo dobrze wyważona i wszystko dobrze ze sobą współgra.

"Przez Burze Ognia" jest fajną powieścią, wartą uwagi. Autorka pokazała w niej, na co ją stać. Stworzyła coś oryginalnego i wciągającego. Książka nie jest może fenomenem, ale na pewno wybija się na tle innych, podobnych powieści. Jeżeli spodobała się wam pierwsza część trylogii, to kontynuacja na pewno Was nie zawiedzie.


http://ksiazki-patiopei.blogspot.com/2013/11/niebezpieczny-swiat.html

Za możliwość przeczytania książki, serdecznie dziękuję Wydawnictwu Otwarte :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po miesiącach rozłąki Aria i Perry znowu są razem. Nic jednak nie układa się tak, jak powinno, bowiem chłopak został Wodzem Krwi plemienia Fal i ich wspólna przyszłość nie zapowiada się zbyt pozytywnie. Aria jest Osadniczką, a mieszkańcy wioski w żadnym wypadku nie są skorzy, aby to zaakceptować. Na domiar własnych problemów Perry'ego i Arii, burze eterowe nasilają się i zaczynają pojawiać się z coraz większą częstotliwością. Oboje będą pragnęli odnaleźć mitologiczne miejsce, o których mówi się jedynie w legendach. Czy Wielki Błękit istnieje naprawdę? I czy uda im się do niego dotrzeć, nim będzie za późno? Gdy przeczytałam "Przez burze ognia" byłam naprawdę pozytywnie zaskoczona i usatysfakcjonowana. Co więcej - Rossi prequelem swojej trylogii absolutnie skradła moje serce! Pokochałam wykreowany przez nią świat, stworzony od samych podstaw, ale z dużą precyzją i pomysłowością, co w dystopii jest ogromnie ważne, wręcz kluczowe. Tak początek zapowiedział tym samym intrygującą serię, której fani tego gatunku - w tym ja - po prostu nie mogą sobie darować. Z utęsknieniem wyczekiwałam, gdy w moje ręce trafi kontynuacja - "Przez bezmiar nocy". Po cichu miałam nadzieję, że nie okaże się gorsza, tak jak zazwyczaj bywa w przypadku sequeli. Rossi udało się jednak wyrwać z tej przykrej przypadłości wielu pisarzy i w efekcie stworzyła jeszcze lepszą, jeszcze bardziej emocjonującą książkę! "Przez bezmiar nocy" jest podzielona na dwie narracje, tak jak miało to miejsce w przypadku pierwszego tomu. Czytelnik ma okazję obserwować rozwój akcji z dwóch punktów widzenia: Arii i Perry'ego. Tym samym miałam wgląd w myśli głównych bohaterów, co po prostu uwielbiam. Nic tak nie dodaje smaczku dobrej lekturze, jak większa obecność świetnie wykreowanych postaci. W tej części nie było zbyt dużo momentów jednego z moich ulubionych duetów romantycznych, ale da się to przeżyć właśnie dlatego, że podzielona narracja sprawia, iż czytelnik w istocie nie odczuwa braku tych postaci i co więcej - może zobaczyć, jak funkcjonują oddzielnie. Wątek miłosny w tego rodzaju powieściach jest dla mnie istotny, ale zdecydowanie bardziej cenię sobie dobrą kreację osobowości, a tacy właśnie są Aria i Perry, podobnie jak bohaterowie drugoplanowi jak Roar. Napisałam, że ciekawie jest obserwować poszczególne osoby "funkcjonujące oddzielnie" i mam przez to namyśli, że mało momentów Arii i Perry'ego wyszło tylko tej książce na dobre, bo dzięki temu mogłam się więcej dowiedzieć o cechach ich charakterów, niż patrzeć tylko na nich przez pryzmat ich związku. Pamiętajcie - co za dużo to niezdrowo i we wszystkim należy zachować umiar. Relacja tych dwóch ludzi, osoby z innych światów właśnie dlatego jest tak szalenie interesująca, ponieważ potrafią oni zaintrygować czytelnika, a nie wzbudzać nim politowanie, zbyt przesadzoną ilością wspólnych scen. Dlaczego tak pokochałam ten cykl? Na to złożyło się kilka czynników. Pomysłowość i oryginalność autorki po prostu mnie urzekła! Stworzona przez nią dystopia wciąż potrafi zaskoczyć pewnymi innowacjami. Burze eterowe i ich sposób przedstawienia - jak najbardziej na plus. Wyobrażacie sobie, jak strasznie musi wyglądać życie, gdy istnieją śmiercionośne burze, gotowe zniszczyć wszystko na swojej drodze? Właśnie to sprawiło, że bohaterowie stali się silni i odporni na wiele ekstremalnych sytuacji. I tym samym przechodzę do kolejnej zalety: postaci. Praktycznie każda osobowość z tej serii czymś się wyróżnia. Nikt nie jest taki sam. Aria wraz z Perry'm i Roar'em są jednymi z najlepiej poprowadzonych postaci w kategorii książek młodzieżowych. Wywołują pozytywne uczucia, śmiech, radość, ale także i smutek. Dialogi są pełne werwy, realności, na próżno można doszukiwać się w nich sztuczności. "Przez bezmiar nocy" znacznie przewyższyło moje oczekiwania, a Veronica Rossi podniosła poprzeczkę naprawdę wysoko. Jestem ciekawa, co przygotowała w trzecim, a zarazem finałowym tomie swojej trylogii - "Wielkim Błękicie". Emocje zapewne będą niemałe! Polecam! http://mojeksiazkoweniebo.blogspot.com/2015/03/veronica-rossi-przez-bezmiar-nocy.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Co sądzę o książce? Cóż, krótko mówiąc, określiłabym ją jako dobrą, ale nie do końca satysfakcjonującą. Fakt, przyjemnie było ponownie zagościć w świecie wykreowanym przez Veronicę Rossi, nawet pomimo wszechobecnego okrucieństwa. Główni bohaterowie swoimi poczynaniami sprawili, iż polubiłam ich jeszcze bardziej, nowym postaciom zaś udało się wzbudzić moją sympatię. Poznałam siostrę Perry'ego, Liv, miałam okazję zaznajomić się z Roarem. Dla każdej postaci autorka przygotowała liczne zawirowania, wzloty i upadki, niebezpieczeństwa czające się na kolejnych kartach książki, ale też chwile na złapanie oddechu. I po raz kolejny jestem zachwycona. Głównie kreacją bohaterów, ale też sposobem, w jaki Veronica Rossi opisuje ich losy. Bardzo przystępny styl w połączeniu z plastycznym językiem sprawiają, że tej książki się właściwie nie czyta, a pochłania z przyjemnością. Dlatego też, pomimo wszelkich mankamentów, o których wspomnę za moment, pierwsze dwa tomy trylogii (i trzeci od razu też, a co! będzie znakomity, po prostu to czuję) uważam za bardzo dobre powieści, które zdecydowanie warte są poświęcenia paru godzin na ich lekturę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)