Powrót do domu
Kristin Hannah

Trudna przeszłość lubi o sobie przypominać. Zazwyczaj wraca niespodziewanie, ścierając wspomnienia z wizerunkiem obecnego dnia i tworząc w nim nowe, zaskakująco świeże koleiny. To emocjonalnie bolesne doświadczenie, szczególnie w obliczu choroby oraz nieustannie tlących się zakazanych myśli, jakie dotykają bohaterów niepublikowanej dotąd w Polsce powieści Powrót do domu. Kristin Hannah wielokrotnie już potwierdziła własne umiejętności w kreśleniu ludzkich dusz – tym razem stawia na uczucia zamknięte w otchłani czterech przygnębionych serc.

Napisać, że ta historia jest piękna to jak zilustrować jej zawartość bezbarwnym atramentem. Tym słowem z pewnością można sportretować samo wydanie – optycznie zachwycające i wyraźnie dopieszczone złotymi zdobieniami, ale wnętrze domaga się znacznie szerszej definicji. Tu nie ma bowiem przestrzeni na rozmach cukierkowych wrażeń, w zamian autorka wkrada się do strwożonej matczynymi troskami intymności – kobiety nieustraszonej w lekarskim życiu zawodowym, jednocześnie zupełnie wyblakłej w rozmowach z nastoletnią córką. Madelaine to przykład samotnej matki zagubionej w codziennych wątpliwościach – odczuwalnie kochającej i pragnącej przyjacielskiej relacji z Liną, a jednak tuszującej przed nią prawdę o jej własnych korzeniach. Powrót do dawnego rozdziału zauważalnie gryzie, ale okazuje się fabularnie niezbędny – na scenie nieuchronnie pojawia się zatem dwóch zróżnicowanych w postawach mężczyzn. Ta konfrontacja okazuje się znamienna, zaakcentowana zostaje smakiem zbliżającej się śmierci, także treścią długoletniej tajemnicy oraz zapachem przejmujących w przebiegu wzruszeń. Bo przecież Francis DeMarco to zaprzyjaźniony i dostrzegalnie wspierający ksiądz, natomiast jego brat, o słodko brzmiącym imieniu Angel, zaangażowany zostaje do roli aroganckiego niegrzecznego chłopca, dodatkowo przesiąkniętego sławą oraz pokłosiem brutalnie niszczących uzależnień. W plastycznie nakreślonych kreacjach wrażeniowo tli się niepokój – odbiorca wyczuwa to dosłownie w każdym poruszonym epizodzie, niejednokrotnie łapie się zatem na ważnych refleksyjnych przemyśleniach. I żyje tą opowieścią niemal obrazowo, bez ustanku rejestrując kadry najbardziej intensywnych scen.

Kristin Hannah ponownie wdziera się w szczelinę chłonnej wrażliwości, zostawiając w niej głęboką prawdę o nietrwałości ludzkiego życia. Powrót do domu to powieść dotykalnie zanurzona w poczuciu wstrząsającej straty, jednocześnie nasączona matczynymi wątpliwościami i goryczą nastoletniej niepewności. To historia wielu kameralnych doznań – muśnięta wyraźnie szeptem zakazanych pragnień, sponiewierana fetorem nieobliczalnej choroby oraz impulsywnie wdzierającym się cudem, osadzona emocjami w czterech podrażnionych intymnościach. Książka absolutnie poruszająca, refleksyjna i niepowtarzalna – fotograficznie wypełniająca przestrzeń naruszonej bólem wyobraźni.

[SPOILER] Książkę przeczytałam w dwa wieczory. Ale mając w głowie Słowika czy Gdzie poniesie wiatr, rozczarowałam się. Dopiero później dowiedziałam się,  że książkę tą autorka napisała w 1996. Wiele by to wyjaśniało i widać bardzo mocno, jak autorka się rozwinęła przez te wszystkie lata. Od samego początku było wiadomo że historia głównych bohaterów skończy się dobrze i czytelnik już tylko czeka finału, bez zbędnego napięcia czy lęku, co towarzyszy nam w nowych pozycjach autorki. 

,,Powrót do domu" Kristin Hannah ukazał się po raz pierwszy w Polsce w maju 2023, mimo iż rynku amerykańskim dostępny był już od 1996 roku! U nas książka wydana została bardzo elegancko i nawet z autografem autorki, ale jednak o jej oryginalnej dacie wydania trzeba pamiętać rozpoczynając lekturę. Dlaczego? Bo jednym z jej głównych tematów jest przeszczep serca, a bohater, który ma nowe serce otrzymać, ma co do tego bardzo dużo wątpliwości, które teraz, aktualnie już raczej naszych głów nie zaprzątają. Nie to co 30 lat temu! Wtedy z pewnością była to książka potrzebna do rozpowszechniania wiedzy i obalania mitów, teraz raczej podchodzimy do niej z ciekawością co do tego, jak wtedy się myślało. To przecież nie tak dawno, a jednak dla nauki, i dla świadomości społecznej to naprawdę ogromny przeskok. Oczywiście poza tym tematem, jest to historia o dużo bardziej uniwersalnych tematach - o rodzinie, o szukaniu własnego miejsca na ziemi, o dojrzewaniu zarówno tym cielesnym, ale i tym zdecydowanie późniejszym, umysłowym, o rodzinie i rodzicielstwie, ale i też o stracie. Podobało mi się jak autorka oddała postać nastolatki, córki lekarki, która w wieku 16 lat przechodzi okres buntu i tak naprawdę sama nie wie, co się z nią dzieje, nie mówiąc już o tym, czego chce. To naprawdę solidna kreacja nastoletniego człowieka! Myślę, że spokojnie mogę powiedzieć, że książka trzyma się mocno ram powieści obyczajowych, więc i fani tego gatunku na pewno będą z niej czerpać wiele przyjemności.