Pójdę do jedynej
Kasia Bulicz-Kasprzak

Napiszę krótko, bardzo żałuję, że zakończyłam przygodę z najnowszą książką Kasi Bulicz-Kasprzak. Jest to historia zdecydowanie z górnej półki. Obok tak wyśmienicie dopracowanej w każdym aspekcie opowieści nie da się przejść obojętnie. ,,Pójdę do jedynej" to książka napisana w sposób fascynujący. Czyta się ją po prostu błyskawicznie. Karol i Paweł, młodzi chłopcy decydują się na karierę zawodowego żołnierza. Różni ich wszystko, środowisko, z którego pochodzą, charaktery, sposób bycia. Każdy z nich, podejmując decyzję, która będzie miała wpływ na całe jego życie, kieruje się swoimi pobudkami. Tych dwóch, tak zupełnie różniących się od siebie chłopców połączy wyjątkowa żołnierska przyjaźń. Ich losy wielokrotnie będą się ze sobą splatać. Przyjaźń będzie wystawiana na próby. I każdą z nich przetrwa. Czy wybór, którego dokonali spełni ich marzenia i oczekiwania? ,,To jest życie, nic się nie układa tak, jak byśmy chcieli." (s. 324) Koszarowa codzienność, dyscyplina, trudne decyzje, niełatwe wybory, pogmatwane życiowe ścieżki, wzloty, upadki, miłości i rozgoryczenia, kontrasty, poznawanie siebie, wewnętrzne konflikty, wszystko to autorka znakomicie przedstawiła czytelnikom na kartach swojej opowieści. Zakończenie... dla mnie po prostu perfekcyjne. Pozostawia pole do przemyśleń. Przekonajcie się sami! Kłaniam się nisko dziękując za doskonałe, czytelnicze wrażenia. Kolejnych powieści autorki będę wyczekiwała z jeszcze większą niecierpliwością.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Karol i Paweł. Jeden wybuchowy, ostry, szorstki w obyciu. Drugi spokojny, wyważony, przynoszący dumę swojej rodzinie. Ich drogi krzyżują się na wojskowym szlaku, w czasach dla Polski niełatwych.

Kasia Bulicz- Kasprzak pisze naprawdę pięknie. Kolejne słowa zgrabnie układają się w dopracowaną i zapadającą w pamięć historię. Lekkie pióro sprawia, że objętość powieści zmniejsza się w zaskakującym dla czytelnika tempie, a strony przerzucamy właściwie tego nie dostrzegając. Od początku lektury byłam pod dużym wrażeniem jej dojrzałego stylu, pozwalającego mi przenieść się na czas czytania do świata bohaterów i mocno zaangażować się w tę historię. Opisy miejsc, przedstawienie postaci, powieściowe wydarzenia- każdy z tych elementów przepełniony jest widoczną miłością do pisania i tworzenia opowieści. Czyta się lekko, z dużą przyjemnością, a na czas lektury łatwo zrezygnować z własnego życia na rzecz codzienności książkowych bohaterów.

Tym, co szczególnie urzekło mnie w tej powieści, jest jej niezwykle realistyczny charakter. Kolejne rozdziały roztaczają przed nami wizję świata, który mógłby istnieć naprawdę i ludzi przypominających nam tych, z jakimi spotykamy się na co dzień. Miałam wrażenie, że strony powieści przesiąknięte są zapachem wiejskiej słomy, przykurzone wytupanym w remizie kurzem, wypełnione specyficznym zapachem kasyna oraz lepkie od strachu i potu przyszłych żołnierzy. Bulicz- Kasprzak nadała swojej powieści tak głębokiego realizmu, że życiowa prawda i doświadczenie dosłownie wylewają się z kolejnych rozdziałów i czuć je na każdym etapie lektury.

Bohaterzy wykreowani przez autorkę to młodzi ludzie, którzy zmieniają się na naszych oczach. Podejmują niezwykle trudne dla siebie decyzje, walczą o lepszą przyszłość, przeżywają pierwsze miłości, zostają naznaczeni ludzkimi dramatami i zatruci człowieczą podłością. A wszystkie decyzje przeżywamy razem z nimi, niektórym kibicując, innych oceniając zaś bardziej surowo. Co ciekawe, wobec bohaterów ciężko zająć jednoznaczne stanowisko, żaden z nich nie jest bowiem konsekwentnie dobry lub zły. Oni błądzą, mylą się, oblatuje ich strach. Są tylko ludźmi, a zachodzące w nich zmiany wpływają także na nasze postrzeganie ich samych.

Dużo miejsca w tej powieści zajmuje historia pewnej przyjaźni. Więzi niezwykłej, bo rodzącej się między mężczyznami, którzy poznali się w wojsku. Przyznam szczerze, że zawsze nieco się obawiam tej męskiej perspektywy z kobiecym wydaniu. Jak to możliwe, by autorka potrafiła tak dobrze wczuć się w męski punkt widzenia? I do tego w wojsku, o specyficznym, wyrazistym, a także brutalnym charakterze? Bulicz- Kasprzak świetnie się to udało. Stworzyła wyrazistych, pełnokrwistych i charyzmatycznych bohaterów na tle wojskowych czeluści.

Niełatwa wojskowa codzienność wypełniona została przeróżnymi zdarzeniami i emocjami. Na kartach powieści pojawiają się tematy niezwykłe i niełatwe, a często bardzo ze sobą skontrastowane. Autorka przeciwstawia wieś miastu, podkreśla dysproporcje między biedą i bogactwem, pokazuje uroki pierwszej miłości i gorycz związanej z nią porażki, wskazuje wpływ dzieciństwa na dalsze życie. To tylko kilka cennych elementów wpływających na wartość tej powieści. Pomiędzy wierszami ukryte zostało jeszcze więcej trudnych pytań, decyzji czekających na odpowiedni moment, niemożliwych wyborów. Jeszcze więcej prawdy, doświadczenia, mądrości. Samego życia.

Bulicz- Kasprzak to nazwisko, które do tej pory omijałam bez większego żalu. Tymczasem ta powieść naprawdę mnie zauroczyła. Czytałam szybko, z zapartym tchem, koniecznie chciałam wiedzieć, czym jeszcze zaskoczą mnie bohaterzy. A zakończenie pasowało do całości, jak wisienka do tortu. 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Karol i Paweł srojąc na progu dorosłości, muszą podjąć decycję o swoim życiu, pochodzą z różnych światów, innych środowisk, jednak obaj decydują się na karierę żołnierską, każdy z nich z innych pobudek.

Karol jest lekkomyślnym chłopakiem, jest niepokorny, trudno jest mu dostosować się do innych, a wojsko wymaga dyscypliny, poukładania, podporządkowania się, wykonywania rozkazów. Karol nie myśli poważnie o życiu, zostaje zmuszony przez ojca aby wstapić do wojska, musi odpokutować kradzież, ma do wyboru więzienie albo wojsko.

Paweł z kolei pochodzi z wielodzietnej rodziny, mieszka na wsi gdzie liczy się tradycja, przywiązanie, szacunek, ciężka praca, musi odnaleźć się z w miejskich koszarach. Paweł zakochuje się w dziewczynie ze swojej wsi i chce z nią dzielić przyszłość, jednak jego wybranka ma wysokie wymagania, chce żyć na poziomie, mieć pieniądze, mieszkanie, jedynym wyjściem dla chłopaka, który zrobi dla niej wszystko jest wybranie wojska, które ma mu zagwarantowac mieszkanie.

Pomimo odmiennych odobowości chlopaków połączy przyjaźń.

"Możesz człowieka znać całe życie, a nie poznać go wcale, a możesz znać kogoś chwilę i wiedzieć, jaki jest naprawdę."

 

 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książkę nawet przyjemnie się czytało. Opowiada o dwóch bohaterach, którzy podejmują decyzje dotyczące przyszłości. Opisane są losy głównych bohaterów. Książka pokazuje jak bardzo rzeczywistość odbiega od wyobrażeń. Paweł pochodzący z biednej wsi, z rodziny wielopokoleniowej wciela się do wojska, gdyż marzy mu się przydzielone mieszkanie, co jak się potem okaże nie następuje aż tak szybko. Karol pochodzący z porządnej rodziny, tato policjant na wskutek wybryku aby uniknąć więzienia, wciela się do wojska gdyż myśli, że będzie wolny a przekonuje się, że będzie bardzo rygorystycznie. Książka jest życiowa, o dorastaniu, podejmowaniu pierwszych poważnych decyzji, które mają wpływ na całe życie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kasia Bulicz – Kasprzak powróciła na księgarniane półki po blisko rocznej przerwie oddając w ręce czytelników kolejną w swoim literackim dorobku powieść pt. „Pójdę do jedynej”.

 

Akcja toczy się w latach 70-tych. Poznajemy losy dwóch młodych, wchodzących w dorosłe życie mężczyzn – Karola i Pawła – mężczyźni pochodzą z dwóch diametralnie różnych światów. Karol jest typowym chłopakiem z miasta wybuchowym i impulsywnym. Dodatkowo krew w jego żyłach „podgrzewa” trwający od lat konflikt z ojcem milicjantem.

 

Paweł natomiast pochodzi z wielodzietnej rodziny, wychowywał się w małej wiosce, jest osobą mocno stąpającą po ziemi. Mężczyzna przywykł do pracy na roli oraz pomocy rodzinie, w której spośród rodzeństwa to właśnie on jest tym najstarszym.

 

Los krzyżuje ze sobą ścieżki tych dwóch totalnie różniących się od siebie postaci, gdy każdy z nich, z właściwych dla siebie powodów, które poznacie podczas lektury, decyduje się na wstąpienie w szeregi wojska.  

 

Autorka rozsnuwa przed czytelnikami opowieść o męskiej przyjaźni, która, mimo, iż niejednokrotnie bardzo trudna przetrwała wiele burzliwych lat. Jest to także historia o wewnętrznym dojrzewaniu bohaterów i ich stopniowej przemianie z młokosów w dorosłych mężczyzn. W połączeniu z tą transformacją śledzimy codzienne, wojskowe życie bohaterów. Obserwujemy ich rozmaite egzystencjalne wybory oraz ich skutki i rodzące się w prywatnym życiu coraz częściej uczucia.

 

Powieść ta posiada jednak znacznie więcej bohaterów, których losy również zostały w niej opisane i mogą one budzić w czytelnikach bardzo różne odczucia, bo gdy w grę wchodzą miłość, tajemnica, zdrada czy pojawienie się na świecie dziecka to sytuacje lub okoliczności, w jakich to się dzieje zazwyczaj nie są jednoznaczne.

 

„Pójdę do jedynej” to bardzo plastycznie skonstruowana opowieść o wchodzeniu w dorosłość, która nieuchronnie niesie ze sobą konieczność podejmowania wielu często bardzo trudnych decyzji, a następnie mierzenia się z ich konsekwencjami. Jest to historia, w której odwaga miesza się jednocześnie z poczuciem zagubienia bohaterów, gdyż dopiero wypływają oni na szerokie wody dorosłości.

 

Autorka przybliża też czytelnikom niełatwe, a niekiedy w pewien sposób bezwzględne życie na usługach armii, jakie wiedzie wojak, który zawsze musi przedkładać wojskowe rozkazy nad życie prywatne, rodzinę etc.

 

Jeśli chcecie poznać historię Pawła, Karola i wszystkich ich współbohaterów zajrzyjcie na karty „Pójdę do jedynej”.

 

* https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta *

https://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2017/10/wyboista-droga-ku-dojrzaosci-staje-sie.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)