Pocałunek cienia

Do szkoły dla Wampirów zawitała wiosna, co oznacza, że Rose Hathaway niedługo skończy edukację. Jednak od tragicznego starcia ze strzygami, w którym zginął jej kumpel Mason, młodą dampirkę dekoncentrują mroczne myśli i dręczą przerażające wizje. Dziewczyna ma też inny sekret: wciąż jest zakochana w instruktorze Dymitrze.

No i zaczynamy sześciotygodniowy okres szkolenia polowego. Zapytacie kogo dostała Rose pod opiekę - pomyśleliście - oczywiście Lissę.. I tutaj muszę Was poprawić. Niestety, albo stety orzymała moroja imieniem Christian. Chłopaka Lissy. Zapowiadają się ciekawe tygodnie szkolenia.

Już pierwszego dnia Rose widzi Masona. Tak, tego Masona, który zmarł. Widzi go przy drzewie, jako ducha. I niestety nie udaje jej się obronić dwóch morojów i staje przed komisją - czy powinna dalej kontynuować szkolenie albo zostać usunięta z Akademii, co skutkuje nieukończeniem szkolenia i nie zostanie Strażnikiem. Na jej szczęście dostaje kolejną szanse, dzięki stoczonej walce w Spokane.

Kolejne dni nie są łaskawe dla Rose. Odkryła, że cała złość Lissy, mrok, wrogość, przygnębienie, depresja przechodzi na nią. Dlatego czasami nie panuje nad sobą i swoimi emocjami.

Gdy udaje się jej spędzić chwile samotności z Dymitrem(bardzo emocjonalny i ważny moment), Strzygi zaplanowały atak na Akademię. Oczywiście obydwoje stanęli na czele i walczyli godnie w czasie walki. Rose walczyła u boku Christiana. Zapytacie dlaczego nie u boku Lissy? Ponieważ ona była strzeżona na piętrze Akademii, a z Christianem spotkała się w drodze do Kaplicy i już nie mieli jak wrócić, a tym bardziej postanowili połączyć siły i odeprzeć atak na podstawówkę. Dzięki nim atak został w tym miejscu odparty. Niestety jak to bywa w walkach zostały poniesione straty. Najbardziej odczuła to Rose, ponieważ zostali porwani moroje i dampiry przez Strzygi. 

Rose dzięki pomocy ducha Masona odkryła gdzie w pobliżu Akademii zatrzymali się Strzygii. Zarządzono akcję ratowniczą, którą zainicjowała Rose, a jej matka przedstawiła Zarządowi. Akcja ratunkowa przeszła pomyślnie. Niestety każdy obawiał się strat po stronie członków Akademii, ale nikt się nie spodziewał, że stracą Dymitra, a tym bardziej Rose. Czekała kolejnego dnia na wiadomość, czy zostało jego ciało, albo czy przetrwał noc. Jednakże ekipa nie znalazła jego ciała.. Strach pomyśleć o czym w tamtej chwili myślała Rose. Kochała Go, chwilę przed rozpoczęciem ataku ze stron Strzyg mieli swój moment, a teraz już miała go nigdy nie zobaczyć? Nigdy nie poczuć jego rąk na swoim ciele? Przechodziła katusze. 

Wyszła na spotkanie z odchodzącym już duchem Masona, który pozostał tylko i wyłącznie dlatego by ostrzec członków Akademii przed atakiem. Mason potwierdził, że Dymitr nie jest ani żywy ani umarły, a to oznacza że przemienił się w Strzygę. Stracił duszę.. Pewnego razu, Dymitr i Rose rozmawiali o tym, że gdyby stracili duszę i przemienili się w Strzygę, to jednogłośnie uznali, że woleliby umrzeć.. 

Rose chce spełnić prośbę Dymitra z tamtej chwili. Chociaż nie została ona obiecana, ale Rose uważa, że tak powinna zrobić. Odchodzi z Akademii, z przygotowań do stania się Strażnikiem Lissy. Relacja pomiędzy nią a Lissą totalnie się zachwiała. Rose postawiła zabicie Dymitra jako Strzygę ponad chronienie życia jej najbliższej przyjaciółki i morojki Lissy.

Co nas czeka w kolejnym IV tomie? Napewno podróż Rose w poszukiwaniu Dymitra i chęci podarowania mu śmierci z jej rąk i uwolnienia od bycia Strzygą.
A co z relacją z Lissą? Ciężko mi określić czy przetrwa próbę czasu oraz rozłąki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Akademia wampirów" to seria, którą dażę przeogromnym sentymentem i do której wróciłam po latach z ogromną i nieskrywaną przyjemnością. Uwielbiam ten wykreowany świat, to co autorka tutaj wyprawia, relacje między bohaterami i magię, która otacza całość. Moroje, strzygi, dampiry to taka cudowna mieszanka wybuchowa, przy której nie da się nudzić.

Trzeci tom to zdecydowanie jeden z najciekawszych z dotychczasowych trzech przeczytanych. Działo się tutaj naprawdę dużo! Było mnóstwo akcji, a także jej zaskakujące zwroty. Pojawiło się więcej wątków związanych ze strzygami, ale także magią morojów. Otworzyło się okno na nowe możliwości ich wykorzystywania. Nie zabrakło również rozwoju tematu więzi między Rose, a Lissą i nowych umiejętności z nią związanych. Nie można narzekać na nudę. Trzeci tom to jak skok na bungee, pełen strachu, pozytywnych emocji i adrenaliny.

"Akademia wampirów" to niewątpliwie bardzo fajna seria dla młodzieży, która lubi zanurzyć się w fantastycznym świecie. Dla starszych odbiorców nieco denerwująca może być dziecinność Rose, bo jednak przyznać trzeba, że jej niepanowanie nad emocjami może być drażniące. Mi to nie przeszkadza, ponieważ mimo wszystko jest to wyjaśnione za sprawą więzi, która łączy ją z Lissą i ja to kupuję. W trzecim tomie tym bardziej coraz więcej w tym temacie się rozjaśnia. 

Całe show w "Pocałunku cienia" oczywiście skradł nie kto inny, jak Adrian. Uwielbiam tego faceta! Jego humor, podejście do życia i lekceważenie innych są niesamowicie zabawne. Każda scena, w której się pojawia, to czysta przyjemność z czytania. 
Nie brakuje tutaj również więcej miłości między Rose i Dimitrem. No czekałam na to niecierpliwie, aż w końcu wyjmą głowę z piasku i wezmą sprawy w swoje ręce. Szczerze, to nie pamiętałam, że tak długo czeka się na więcej ich miłości. 
Z postaci, które nieco mnie irytują to Lissa, trochę zabrakło mi tej dobrej dziewczyny, oddanej przyjaciółki. Widać w niej zmianę, być może za sprawą mocy ducha? To się okaże. W tym tomie jednak nieco zawodzi mnie jej postawa. Zauroczona po uszy Christianem zapomina o otaczającym świecie.

Ogromnie podoba się mi wątek strzyg i napaści, które mogliśmy zacząć obserwować już w drugim tomie. Tutaj zostały jeszcze bardziej rozwinięte i wciągają na maksa. Dużo się dzieje, nie brakuje również momentów zaskakujących. Autorka coraz bardziej rozbudowuje wątki magiczne, więzi i strzyg, co wychodzi tylko na dobre, jest niewątpliwie ciekawie. 

Uwielbiam styl pisania autorki, jest prosty, lekki, przyjemny w odbiorze, skupia się na konkretach i nie rozwleka bez celu opisów. A to za co najbardziej szanuję jej pióro, to przypominanie w krótki sposób w każdym tomie najważniejszych wydarzeń z poprzednich części. Wracając do serii po przerwie między tomami nie ma najmniejszego problemu z czytaniem i zastanawianiem się co tak właściwie wydarzyło się wcześniej, o co chodzi, bo w końcu pamięć bywa ulotna. 

"Pocałunek cienia" to zdecydowanie najlepszy tom z dotychczas poznanych. Bawiłam się przy nim świetnie. Spędziłam miło czas i nie mogę doczekać się, aż sięgnę po kontynuację. Zakończenie robi wrażenie i sprawia, że nie można zapomnieć o tej serii. W całej historii pojawia się wiele nowych elementów, a te dotychczas poznane stają się jeszcze bardziej intrygujące. Świat morojów, dampirów i wampirów jest pochłaniający.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po wydarzeniach z poprzedniej części Rose powoli wraca do rzeczywistości, choć niezwykle ciężko jej się pozbierać po śmierci kumpla, Masona. Doskonale zdaje sobie jednak sprawę, że musi być silna dla Lissy, którą ma się opiekować po zakończeniu szkoły, wszak zawsze i niezmiennie "Oni są ważniejsi". Kłopoty zaczynają się zaogniać w momencie, kiedy przed Rose staje duch Masona...

Rose nadal zmaga się z trudną i zakazaną miłością do swego mentora, Dymitra, będącego jednocześnie jednym z najlepszych dampirów-ochroniarzy. Coraz ciężej jej wytrzymać bez jego obecności, o pocałunkach nawet nie wspominając. Na szczęście Rose ma czym zająć głowę, ponieważ w Akademii zaczynają się właśnie ćwiczenia polowe, podczas których młode dampiry dostają w przydziale moroja, jakiego przez następne tygodnie mają chronić przed zaaranżowanymi napadami.

Czy Rose naprawdę wariuje? Czy widzenie duchów oraz noszenie piętna, jakim jest pocałunek cienia, nie sprzyjają przypadkiem pogłębieniu psychozy? Co z Dymitrem: uda im się czy ich związek spłonie nim jeszcze zdąży zapłonąć?

Odkąd pierwszy raz przeczytałam serię Akademię wampirów, "Pocałunek cienia" od zawsze był moim faworytem. Po wieloletniej przerwie nadal utwierdzam się w tym przekonaniu. Trzecia część zaczarowała, a emocje niemal wylewały się ze stron. Kolejne wydarzenia spijałam łapczywiej niż moroj krew... Gdybym trafiła na karty powieści, w oka mgnieniu stałabym się strzygą. :)

W "Pocałunku cienia" dokładniej widać, jakie zmiany zaszły w Rose Hathaway pod wpływem tragicznych wydarzeń. Najpierw z pierwszego tomu, gdzie musiała ratować Lissę przed torturami ze strony jej wuja, a następnie z drugiego tomu, gdzie z zimną krwią zamordowała dwie strzygi i jednocześnie była świadkiem śmierci jej kumpla. Rose (na szczęście) nadal nie straciła umiejętności posługiwania się ciętym językiem, jednak teraz stała się o bardziej rozważna. Rozsądna. Mniej skora do głupich, nastoletnich przepychanek czy zachowań. A tym samym jej problemy koegzystencjalne wskoczyły na wyższy poziom. Wszak wybór między powinnością a miłością nigdy nie należał do najprostszych.

W książce ponownie dochodzi do głosu poznany W szponach mrozu Adrian Iwaszkow - skomplikowany moroj z duszą imprezowicza, nałogowiec i jednocześnie bratanek królowej. Razem z Lissą praktykuje on działanie mocy ducha, którą oboje władają, więc jeżeli kogoś bardziej interesuje wątek nieznanej, tajemniczej siły, z pewnością nie będzie zawiedziony.

Ostatnie rozdziały to jedna wielka akcja, od której nie da rady oderwać się nawet na sekundkę. To, co swoim czytelnikom zaoferowała Richelle Mead, zasługuje na Nobla. Zasadzka, atak, walka... porwanie i śmierć?

Podsumowując, "Pocałunek cienia" Richelle Mead to niezwykła i wyjątkowa historia, którą będę polecała zawsze i każdemu bez względu na wiek, płeć czy zainteresowania. Gwarantuję, że jeśli nie jesteś zwolennikiem powieści o wampirach, to właśnie ta seria sprawi, że się w nich zakochasz. Jeżeli jesteś młody, perypetie Rose, Lissy i wątek zakazanej miłości przyprawią cię o zawrót głowy. A jeśli jesteś nieco starszy to zwroty akcji, wydarzenia pełne walk i mrocznych myśli kołatających się w głowie Rose będą tym, co nie pozwoli ci przestać czytać. Gorąco polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nigdy nie podejrzewałam, że jakaś inna książka o wampirach spodoba mi się bardziej, niż mój sentymentalny, nieco niedopracowany i schematyczny, ale wciąż ulubiony cykl autorstwa Stephenie Meyer. Nie sądziłam, że "Akademia wampirów" przebije "Zmierzch", że Dimka zastąpi mi Edwarda, a Rose Bellę. Ale stało się i z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że jestem z tego faktu zadowolona, bo książki Pani Mead są (chcąc nie chcąc) znacznie lepsze. W Akademii św. Władymira rozpoczyna się wiosna, a wraz z nią ćwiczenia polowe, mające na celu zaliczenie egzaminu, który pozwala ukończyć szkołę. Rose, jako jednej z kilkudziesięciu dampirów, zostaje przydzielony moroj do opieki. Ciągle poddawana próbom wyszkolonych strażników, dziewczyna zaczyna myśleć, że wariuje. Widzi bowiem duchy, nawiedzające ją co jakiś czas, jakby z prośbą bądź ostrzeżeniem. Dodatkowego stresu napędza jej fakt, iż niebawem ma zostać wszczęta rozprawa Wiktora Daszkowa. Rose jest również w stu procentach pewna, że kocha Dymitra, ale przecież nie może z nim być ze względu na bezpieczeństwo Lisy. Tłamsi swoje uczucia, starając się nie zwracać uwagi na pewnego moroja, który wydaje się być w niej zakochany. Kiedy wszyscy myślą, że dziewczyna wariuje i ma omamy, do Akademii przedostaje się nowe zło. Czy Wy też tak macie, że zabierając się za jakąś serię, każdy kolejny tom podoba Wam się odrobinę bardziej od poprzedniego? Widać, że Richelle Mead powoli się rozkręca, zaczynając dbać w swoich książkach o coraz drobniejsze detale. Jej styl pisania szlifuje się, już prawie przypominając dorodny kamień szlachetny. W recenzji tomu drugiego narzekałam na brak opisów i bardziej rozbudowanych zdań. Tym razem jednak czuję się usatysfakcjonowana tekstem, znajdującym się na tych ponad czterystu stronach, połkniętych za jednym zamachem. Po raz kolejny autorka zachwyciła mnie doskonałymi dialogami, potrafiącymi rozbawić do łez, oraz całym humorem zawartym w jej książce. Już w pierwszej części pokochałam sprzeczki bohaterów i sarkastyczność Rose, a także częstą obecność komizmu sytuacyjnego. Richelle Mead w "Pocałunku cienia" skupiła się na polityce i monarchii wampirów, przybliżając postać królowej Tatiany. Rozwinęła obraz świata morojów, dampirów i strzyg, dzięki czemu jeszcze lepiej zrozumiałam prezentowaną opowieść. Udoskonaliła również bohaterów i ukazała zachodzące w nich zmiany. Mogłam zaobserwować Rose, która z każdym nowym doświadczeniem zaczynała rozumieć coraz więcej. Doroślała, zmieniając się z rozkapryszonej nastolatki w świadomą swoich czynów i odpowiedzialności młodą kobietę. Autorka zaprezentowała z lepszej strony Adriana Iwaszkowa i wepchnęła sporą dawkę Christiana Ozery, którego zdążyłam w tej części naprawdę mocno polubić. Na brak Lissy narzekać nie mogę, choć znów nie było jej w książce jakoś strasznie dużo, ale sytuacja znacznie się poprawiła. I już nie uważam, że związek Lissy z Christianem to najgorszy związek ever. Tym razem zauroczyłam się ich gestami i czułymi słówkami. Największą gratką tej historii jest oczywiście pełna emocji relacja Rose i Dymitra. Sądzę, że nie wiecie nawet, o jakie palpitacje serca przyprawiały mnie ich niektóre sceny, a jedna w szczególności. Tym razem obydwoje byli dosłownie jak tykające bomby, a w momencie wybuchu - ach, trzeba to ujrzeć na własne oczy. Jestem zadowolona, że wątek miłosny nie dominował, a stanowił jedynie jeden z wielu wątków tej historii. Liczę tylko na to, że w przyszłych tomach gorąca relacja nie zamieni się w trójkąt i pełną dylematów rolę Rose, bo potencjalny kandydat jest już na horyzoncie. W pierwszej połowie "Pocałunku cienia" nie działo się aż tyle co w drugiej. Mniej więcej koło dwusetnej strony wartka akcja wjechała z przytupem na karty opowieści i zaczęła toczyć się, ekspresowo popychając fabułę. Pojawiły się nowe ataki strzyg, mnóstwo Adriana, negocjacje z Daszkowem, nastąpił gwałtowny rozkwit gorącego romansu, a potem było już tylko zakończenie, które roztrzaskało moje biedne serduszko na miliony kawałków. Nie mogłam znieść napięcia ostatnich kilkunastu stron. Dałam się ponieść emocjom, podczas śledzenia szokujących i bolesnych wydarzeń razem z Rose. I choć końcówka nie powinna mi się podobać, gratuluję autorce uzyskanego efektu oraz pomysłu. Już nie mogę się doczekać rozwinięcia tej historii w następnych częściach. Choć przez całą książkę autorka szykowała nas na ogromne i przerażające bum, wydaje mi się, że nie byłam dobrze przygotowana, bo po emocjonującej końcówce, przez parę dobrych chwil nie mogłam się pozbierać. I wiem, że Wy również nie będziecie w stanie. Polecam tę historię osobom, które tak jak Rose, pragną odkryć, kim naprawdę są. To także bardzo dobra opowieść o odnajdywaniu własnego miejsca. Wciągająca, magiczna, doskonała dla fanów dobrych młodzieżówek i romansów paranormalnych.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przeczytałam jednym tchem i już zabieram sia za następną część :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka wręcz genialna. Może kiedyś zabiorę się do niej ponownie?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wspaniała ksiżżka, zresztą jak i dwie poprzednie części.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trzeci tom za mną a ja nadal nie znoszę Rose. Jakoś nie mogę się do  niej przekonać. Jest strasznie samolubną narcystyczną dziewczyną. 

Tym razem trochę się  dzieje. Dhampiry mają sprawdziany praktyczne, Rose widzi duchy a do tego  rusza proces Daszkowa. No i te skomplikowane relacje między Rose a Dimitrem. 

Ogólnie tym razem  było nawet dość ciekawie. Zakończenie tym razem  zaskoczyło mnie i skłoniło po sięgnięcie po kolejny tom. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Rose musi skupić się na zajęciach polowych, by udowodnić, że będzie świetnym strażnikiem. I na pewno udowodniłaby to, gdyby nie Mason, a właściwie jego duch, który pokazał się w najmniej odpowiednim momencie. Przez to wpada w niemałe kłopoty. Zapewne miałaby większe, gdyby nie Dymitr, który stanął w jej obronie.

Pojawienie się ducha Masona to nie jedyny problem Rose. Wraz z Lissą muszą jechać na królewski dwór, by zeznawać w procesie Wiktora Daszkowa – moroja, który porwał i torturował Lissę, by ta uzdrowiła go ze śmiertelnej choroby.

Wydawać by się mogło, że gorzej być nie może. Jednak każdy moroj i wampir muszą pamiętać, że strzygi mogą czyhać tuż za rogiem…

Rose to nastolatka, która wydaje się być dojrzała, jednak jej zachowania często temu przeczą. Jej wybuch złości i niewyparzony język nie raz przysporzyły jej problemów, a mnie miejscami przyprawiały o wściekłość i zastanawianie się nad tym, czemu w ogóle ona ma przyjaciół. Jak na główną bohaterkę, jest dla mnie wyjątkowo irytująca.

Jednak poruszenie tematu polityki, niesprawiedliwości i wyższości arystokratów nad pozostałymi, zaczęło mi się podobać. Podobnie jak rozwijanie tempa akcji.  Początkowo powolna stopniowo przyśpiesza, by osiągnąć szaleńcze tempo pod koniec.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Moroje władają jednym z czterech żywioł - woda, ogień, powietrze lub woda. Lissa jest wyjątkiem pracuje z żywiołem ducha. Posiada ona zdolności uzdrawiania i wskrzeszania zmarłych. To dzięki niemu ma niezwyklą więź z Rose. Rose nosi "pocałunek cienia" 

Od czasu, kiedy Rose pokonała w walce strzygi, dręczą ją ponure myśli. Zaczyna widzieć duchy, które ostrzegają ja przed atakiem strzyg na Akademie. Rose jest zakochana w Dimitrze chociaż wie że nie wolno jej pokochać innego strażnika. Ale reguły czasami trzeba łamać. Gdy Wiktor Daszkow stanie przed sądem, napięcie w arystokratycznych rodzinach wampirzych siega zenitu. Kiedy strzygi napawają na akademie Rose bierze udział wstrasznej bitwie. Musi wybierać między dwiema najbiższymi osobami. Dymitr traci życie w walce i staje się nieumarłym

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Takiego zakończenia się nie spodziewałam. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna książka. Trzyma w napięciu. W momencie gdy wszystko sie już ułożyło, nagle się rozwaliło. Brawo dla autorki za świetny pomysł.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)