Pierwszy dzień lata
Aneta Binkowska

"Pierwszy dzień lata" to debiut Anety Binkowskiej w formie opowiadania. Jej "Naznaczona" podkręciła apetyt na więcej i na razie wypuściła historię Alicji.
Młoda, dwudziestopięcioletnia dziewczyna pracuje w naleśnikarni, którą prowadzą jej rodzice. Nie jest to praca, w której dobrze się czuje, ale chęć pomocy rodzicom jest w tym momencie ważniejsza, ale czy naprawdę? Spotkanie z pewnym przystojnym blondynem zmienia podejście Alicji do życia.
"Pierwszy dzień lata" mówi o spełnianiu marzeń. O mówieniu o potrzebach bliskim osobom i odwadze, by sięgać po to, co jest dla nas ważne, istotne. By nie bać się podejmować trudnych, w naszym wyobrażeniu, kroków. I że niepełnosprawność także nie ogranicza człowieka - potrzeba tylko chęci do realizacji swoich celów.
Bardzo spodobał mi się kierunek, w którym podążyła Aneta. Wątek niepełnosprawności, sportu (w tym przypadku koszykówka) totalnie mnie ujął. Historia ta uświadamia, że nawet jeśli ktoś jest niepełnosprawny, to ma w sobie ogrom siły i odwagi. Takie osoby potrafią zarazić pozytywną energią i pomóc w niejednej sytuacji, która może nas przerastać. Oczywiście można spodziewać się finału "Pierwszego dnia lata", ale nie jest to wadą w przypadku tak krótkiej formy i gatunku, w jakim jest osadzona. Myślę, że historia Alicji i Kajtka ma potencjał na dłuższą historię, ale trzeba zadowolić się tym co jest.
Aneta Binkowska po raz kolejny zaraża pozytywną energią w formie swoich opowieści. Pokazuje, że z trudnej sytuacji zawsze jest wyjście, wystarczy tylko chcieć. I mieć dobrych ludzi wokół siebie.
Jeśli poszukujecie opowiadania w letnim klimacie, to "Pierwszy dzień lata" będzie idealnym wyborem.

Dostałam od autorki Anety Binkowskiej jej opowiadanie pt. ,,Pierwszy dzień lata", które jest dla każdego, niezależnie od wieku, dla tych trochę starszych, ale wciąż młodych duchem i tych z romantycznym usposobieniem.

  Alicja jest już rok po studiach i nadal mieszka z rodzicami, ponieważ nie potrafi im szczerze powiedzieć, że ich naleśnikarnia to nie jest jej cel w życiu. Od zawsze chciała być florystką. Po długim czasie milczenia za sprawą nowo poznanego trenera Kajtka postanawia zawalczyć o siebie.

  Lekko bajeczna i przyjemna historia idealna na jeden wieczór pod kocykiem z aromatyczną, gorącą herbatką, szczególnie, kiedy temperatura na zewnątrz oscyluje wokół zera. Pokrzepiająca, osadzona w słonecznym Sopocie delikatnie porusza temat niepełnosprawności i tego, że nie musi być niewidzialna. Bohaterka snuje swoją opowieść o miłości od pierwszego wrażenia, pokazuje jak pokonuje wewnętrzną drogę usianą przeszkodami ku własnemu szczęściu. Stawiana przed różnymi wyborami uczy się lawirować wśród oczekiwań innych, a lękami przed nowym uczuciem. Napisana łagodnym, swobodnym językiem, co stanowi fundament przekazu treści. Jest także pełna niuansów i subtelnych uniesień.

  Polecam miłosną opowieść o przeznaczeniu i marzeniach, która pokazuje, jak wiara w siebie może odmienić wszystko.