Piaskun
Lars Kepler

Jak zwykle świetna, mroczna i zaskakująca powieść Keplera. Nieoczekiwanie odnajduje się zaginiony przed laty i uznany za zmarłego chłopiec, a właściwie już mężczyzna. Został uprowadzone przez Piaskuna razem ze swoją siostrą. Komisarzowi Joonie Linnie z pomocą przychodzi Saga, która ma w charakterze więźniarki wybadać psychopatycznego mordercę zamkniętego na oddziale. To chyba najbardziej trzymająca w napięciu książka z serii małżeństwa.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przy okazji moich wcześniejszych opinii, dotyczących powieści należących do cyklu ,,Joona Linna" napisałem już wiele o moim zachwycie Larsem Keplerem. Teraz, kiedy jestem już po lekturze wszystkich, dostępnych na polskim rynku księgarskim książek opowiadających o tym szwedzko-fińskim policjancie, mogę śmiało stwierdzić, że para autorów Alexander Ahndoril i Alexandra Coelho - Ahndoril są tymi z pośród znanych mi autorów thrillerów czy kryminałów, którzy piszą najbardziej przekonująco i emocjonalnie. Czytanie ich tekstów zapewnia mi maksimum emocji i wiele wrażeń związanych z wątkami sensacyjnymi powieści. (W dalszym ciągu zastanawiam się nad detronizacją Kurta Wallandera.) ,,Piaskun", zupełnie jak i ,,Świadek" wpycha w fotel i nie pozwala na dłuższe rozstania z książką. Choć w tym tomie opowieści charyzmatyczny Joona Linna jakby trochę się zmienił, to zmiana ta wcale nie wpływa negatywnie na odbiór jego postaci. Jest w dalszym ciągu takim bohaterem, który porywa czytelnika, oczarowuje i pozostaje w jego głowie na długi czas, nie pozwalając zapomnieć o sobie, do czasu, kiedy pojawi się nowa książka, z nim, jako głównym bohaterem. Dla mnie jest rewelacyjnie i pragnąłbym aby kolejne powieści, które zapowiada otwarte i zaskakujące zakończenie ,,Piaskuna" były w ten sam sposób porywające, emocjonujące i zapewniające tak wiele wspaniałej rozrywki, jakiej czytelnik oczekuje od swoich ulubionych autorów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Z "Piaskunem" wiązałam spore nadzieje, licząc głównie na ciekawe rozwinięcie motywów związanych z legendarną, tytułową postacią, znaną choćby z opowiadań E.T.A Hoffmanna. I może właśnie dlatego, że oczekiwania były tak duże, pod koniec powieści poczułam się srodze zawiedziona. Intryga zawiązana zostaje bardzo ciekawie, atmosfera jest prawdziwie mroczna, prawdziwie skandynawska i do połowy lektury docieramy z przekonaniem, że oto rozrywkę na długi, wietrzny jesienny wieczór wybraliśmy, trafiając w dziesiątkę. Niestety, później jest zdecydowanie gorzej. Z rozdziału na rozdział powieść staje się żałośnie przewidywalna, posunięcia bohaterów mało wiarygodne, język naszpikowany jest błędami składniowymi, a drobiazgowość sensacyjnych pościgów, przedstawionych pod koniec tekstu - śmiertelnie wręcz nudzi. Ostatnich 30% powieści męczyłam, przeżuwałam i byłam coraz bardziej rozdrażniona, widząc takie marnowanie naprawdę interesującego pomysłu. Sensacji nie lubię, nic nie jest w stanie uśpić mnie równie szybko, mocno i skutecznie jak "pościgi z bronią w ręku", a druga połowa "Piaskuna" jest ową sensacją przesiąknięta. Brakuje zagadek, brakuje mylnych tropów, brakuje zabawy z czytelnikiem (na przykład takiej, jaką rozpieszcza nas Jo Nesbo), jednym słowem - brakuje poziomu. I wiarygodności. Przez niemal 3/4 powieści autorzy trzymają fason, ale ostatnia ćwiartka niszczy wszystko i choć akcja na pozór nabiera szaleńczego tempa - zanudza na amen. Nie wiem też, w jaki sposób skandynawskie małżeństwo, piszące pod pseudonimem Lars Kepler, dzieli się pracą, ale miałam wrażenie, że ponad połowę powieści pisze osoba pełna werwy i pomysłów, zaś gdy ogarnia ją zmęczenie, pałeczkę przejmuje partner czy partnerka i konsekwentnie morduje rzecz całą. Krótko pisząc - nie polecam. Zupełnie inaczej w pamięci czytelnika zapisują się powieści, które z jakiś powodów czyta się ciężko, ale za to ich zakończenie wynagradza wszelkie trudy. Zapamiętujemy je pozytywnie, polecamy, przekonujemy, że warto przebrnąć przez trudniejsze momenty, bo czeka nas nagroda w postaci ciekawego zakończenia, pojawienia się jakiejś zagadki, interesujących przemyśleń, itd., itp. "Piaskun" ma pecha. Jest tekstem fatalnym w ostatnich swych częściach, a jako, że właśnie "koniec wieńczy dzieło" - został przeze mnie zapamiętany jako powieść kiepska.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Doskonała powieść, genialny kryminał. Dla takiej pozycji naprawdę warto zarwać noc. Joona Lina, Jurek Walter- oj działo się, działo. Jestem pod wielkim wrażeniem tej książki i z wielka niecierpliwością oczekuję kolejnej części.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka rewelacyjna, trzymająca w napięciu, wydarzenia pędzą jak kolejka górska w wesołym miasteczku, prawie nie ma chwili wytchnienia. Świetni główni bohaterowie, nawet "Zły charakter" mimowolnie wzbudza podziw swoją inteligencją i zdolnościami zmanipulowania prawie każdego. Rozwinięty aspekt psychologiczny, ale książka nie jest "przegadana". Gruba a czyta się szybko i przyjemnie. W sam raz na upalne noce, podczas których trudno zasnąć. Na pewno sięgnę po kolejne książki pary pod pseudonimem Lars Kepler!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)