Pani na Hruszowej
Jadwiga Skirmunttówna

"Przeżyłam z nią, pod jej dachem, 25 ostatnich lat jej życia i na wezwanie wielu osób chciałabym je opowiedzieć bardzo prosto, jak proste i jasne było to nasze życie pod kochanym hruszowskim dachem."

Do przeczytania tej książki zachęciło mnie kilka rzeczy, przede wszystkim piękna okładka jak również chęć bliższego poznania Marii Rodziewiczównej, której chyba wszystkie książki przeczytałam, część mam w swojej domowej biblioteczce i wracam do nich czasami.
Książka "Pani na Hruszowej. Dwadzieścia pięć lat wspomnień o Marii Rodziewiczównej" napisana jest przez najbliższą przyjaciółkę Marii w formie jakby pamiętnika, który został zdeponowany w Bibliotece Jagiellońskiej. Teraz, w nowym wydaniu, dociera do czytelników a ja myślę, że warto poznać losy obu tych kobiet.
Jadwiga była młodsza od Marii o jedenaście lat i bardzo nią zafascynowana, poznały się przypadkiem, podczas rodzinnej wizyty w Hruszowej. Wspólne spotkania, także praca społeczna i wielki podziw Jadwigi dla Marii, pogłębiły przyjaźń obu kobiet. Po pewnym czasie zamieszkały razem w majątku. Pracowita Jadwiga stała się prawą ręką w Hruszowej i pomagałą Rodziewiczównej w prowadzeniu domu i pięknego ogrodu. Pozwalało to pisarce na poświęcenie większej uwagi na pracę twórczą.

"Ale tymczasem życie w hruszowskim domu płynęło tak zgodnie, przy takiej pogodzie ducha, że lata mijały niepostrzeżenie, bo nam ludziom szczęśliwym godziny życia głośno nie biły i mijały za prędko."

Jadwiga mimo pracy i doglądania całego majątku była bardzo pogodną osobą, potrafiła pocieszać i podtrzymywać na duchu Marię w chwilach zwątpienia i z pewnością przyczyniła się do lepszego i dłuższego jej życia. A nie było to wcale łatwe, gdyż nie był to tylko czas pokoju, ale również obu wojen i trudnych dni w tamtych okresach. Nie tylko przebywały razem w Hruszowej, często bywały również w Warszawie, przeżyły tam Powstanie Warszawskie.
Tułaczka podczas drugiej wojny z pewnością przyczyniła się do ciężkiej choroby płuc Marii Rodziewiczównej, która pośrednio była przyczyną jej śmierci w listopadzie 1944 roku.
Książka ta jest napisana dosyć subiektywnie, gdyż jest to jak już ktoś napisał laurka wystawiona Marii Rodziewiczównie prze jej przyjaciółkę, która była z nią do samego końca, i która można powiedzieć, że wprost uwielbiała Marię. Lektura ta pozwoliła mi na poznanie faktów z życiorysu słynnej pisarki oraz jej pobytu na ukochanych przez nią Kresów, jak również polityce państwa polskiego dotyczącej tych terenów. Teraz będzie mi z pewnością łatwiej zrozumieć jej powieści, które mam zamiar przeczytać po raz kolejny.

Na uwagę zasługuje tu również bardzo ciekawa zawieszka na ścianie w dworku Rodziewiczów:

"Wisiały też na ścianie hruszowskie przykazania domowe, spisane ręką Rodziewiczówny i "obowiązujące wszystkich dłużej niż trzy dni w tym domu przebywających"."

Mnie najbardziej podoba się punkt 7 : "Nie będziesz zatruwał powietrza domu złym i kwaśnym humorem." Przy tym przykazaniu wisiał gruby kij i kartka z napisem: "A komu gniewno, Niech bierze drewno, I biega z nim po dolinie, Az mu gniew minie!" Te przykazania są tak aktualne, że chyba warto je nawet obecnie powiesić w domu.
Nie wiem, czy obecnie żyjące kobiety tak zapiszą się na kartach historii jak oddana Bogu, Ojczyźnie i ludziom Maria Rodziewiczówna...
Na pomniku nagrobnym pisarki na Powązkach oraz na ufundowanym przez nią dzwonie kościoła horodeckiego, widnieje piękny napis: "Ducha żarem, serca miłosierdziem, hojną ofiarnością, mocą żywego i pisanego słowa służyła sprawie Bożej i umiłowanej Polskiej Macierzy".

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.