Pandora
Anne Rice

Anne Rice po raz kolejny mnie zaskakuje. Jedna z najstarszych wampirzyc opowiada swoją historie. Cofamy się do czasów starożytnego Rzymu. Tło historyczne sprawia, że odnosi się wrażenie czytania prawdziwej historii. Zresztą taki klimat Kronik, że czytając je ma się ochotę uwierzyć w wampiry, które je spisywały. Lidia nazwana później w tragicznych okolicznościach Pandorą obdarzona niesamowitą inteligencją i odwagą opowiada szczegółowo swoje życie śmiertelniczki, swoja miłość do Mariusza, ucieczkę, spotkanie z matką i Ojcem wszystkich wampirów. Zwierza się ze swoich wierzeń, niepewności i uczuć by w końcu wyruszyć do Nowego Orleanu. Jaki straszny czuje niedosyt po tej książce...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książkę dostałam na święta, jednak dopiero teraz znalazłam czas, by ją przeczytać. Początkowo nie mogłam się przebić przez nią. Wiele różnych wątków osadzonych w starożytnych czasach wydwało mi się ciężkie do przebrnięcia, jednak kiedy dotarłam do "akcji właściwej", kiedy główna bohaterka zmuszona była uciec z miasta, zaczęłam się wciągać. Nagle wszystkie opisy antycznego świata, bogów, kultury stały się ucztą dla mojej wyobraźni. Nawiedzające Pandorę sny powoli wprowadzały dreszczyk emocji i lekkiej grozy. Odnalezienie dawnej miłości i przemiana w wampira, a bardziej sposób, w jaki te wszystkie wydarzenia zostaly opowiedziane utwierdziły mnie w przekonaniu, że warto było sięgnąć po tę książkę. Z żalem dokończyłam ostatnią stronę, gdyż chciałabym prześledzić dalsze losy Pandory oraz dowiedzieć się, czy uda się jej odnaleźć zagubioną niegdyś miłość w osobie Mariusza.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)