KUP TERAZ

Pamiętnik Wendy
Ena Kielska

Ocena: 0 (0 głosów)

Książka opowiada o perypetiach bohatera, który szuka swojej dziewczyny. Wiemy, iż poznali się tuż za rogiem i miała na sobie czerwoną sukienkę, ale od tamtej pory słuch o niej zaginął. Gdzie jest Wendy? Zdaje się pytać cały świat. Sprawy dodatkowo komplikują się, gdy do akcji wkracza komisarz Alondra.
„Publikacja ta jest bardzo nonszalancka, jeśli chodzi o konstrukcję, z nawarstwionymi dygresjami. A jednak pozostaje wzruszająca i inteligentna. Pierwsze odczucia czytelników, okazały się być niezwykle przychylne, książka zdobywa wśród odbiorców zadziwiająco dużo oddanych wielbicieli. Wszystko w tej książce wydaje się być na opak – ale pomimo wszystko, zadziwiająco dobrze to działa.”
Katarzyna Krzan, Wydawca
„Psychodeliczne! Zwariowane! Bardzo mi się podobało.” Wojtek Grabowski, Reżyser
„Fabuła przypomina narkotyczny sen, rodem z prozy Schultza i Kafki, czy też filmu Nagi Lunch. Reminiscencji w Pamiętniku Wendy jest jednak znacznie więcej. Utwór nawiązuje momentami do powieści gotyckiej, czy też zawiera elementy satyry społecznej, pokpiwając zwłaszcza z wizerunków artystów oraz policjantów.”
Weronika Górska, Recenzentka
„Narracja, język, styl - sorry!! Ale nie rozumiem tego.”
Leszek Żuliński, Poeta
„Nie da się zaprzeczyć, że Pamiętnik Wendy uwodzi, a wędrówka do wykrzywionego świata jest naprawdę fascynująca. I właściwie warto podjąć wyzwanie rzucone przez Enę Kielską i przyjąć jej reguły gry. Nawet jeśli Pamiętnik Wendy stanowi w gruncie rzeczy wyłącznie literacki żart, to jest to żart całkiem udany.”
Michał Paweł Urbaniak, Krytyk
Prawdopodobnie umrę z końcem. Czuję, jak z każdym słowem jest mnie mniej, znikam w sekundzie. Jakaś postać pochyla się mocno i kładzie, zapina pas na klatce piersiowej, wokół nadgarstków, kolejno unieruchamia stopy. Harry, słyszysz mnie?
Przyklejeni do niebieskich lamperii trzęsą się jak osiki lub kręcą twarz, z oczodołów wychodzą glisty i wchodzą. W podnieceniu odsłaniają kości, które pod ciężarem powietrza uginają się i łamią i biją w podłogę, wydając głos. Ktoś płacze, a komuś płynie krew. W ogóle nie zwracaj uwagi, podpowiada damski głos, dopóki ukrywasz strach, nie stanie się nic. Pospiesznie prowadzi wózek ze mną ku drzwiom na końcu korytarza, które miast przybliżać, oddalają się. Perspektywa dłuży.