Opowieści starych drzew. Popioły na rozstajach
Agnieszka Osikowicz-Chwaja

Są takie książki, głównie z gatunku fantastyki, które traktuję typowo rozrywkowo – jako odskocznię od codzienności, zagłębienie się w świecie nierzeczywistych zjawisk i zdarzeń. Dobrze się bawię podczas lektury, a potem, po przeczytaniu ostatniej strony, zapominam o niej. „Popioły na rozstajach” to nie jest taka książka. Na pewno nie da się jej traktować jako lekką rozrywkę i na pewno się o niej nie zapomni, gdy przewróci się ostatnią stronę…

Trzecia część świetnej serii nie odbiega poziomem od pozostałych: wciąga czytelniczkę w swój świat bez reszty. A gdy azmykasz książkę, nie sposób przestać myśleć o tym, jakie niesie przesłanie. Czy może raczej: przesłania, bo jest ich w tej serii wiele. To opowieść o wojnie i o tym, że zawsze jest absurdalna i pochłania niewinne ofiary. O władzy, która demoralizuje. O obłudzie polityki. O hipokryzji. O niebezpieczeństwie, jakie niesie ze sobą wszelki radykalizm, nawet (a może szczególnie) jeśli u jego podstaw tkwi religia, pozornie głosząca pokój.

Autorka stworzyła wyrazistych bohaterów i pokazała piękne przyjaźnie, braterstwo (i siostrzeństwo) na polu walki, poświęcenie, szacunek i wierność wobec towarzyszy broni. Pokazała też niszczycielską siłę wojny, jej brutalność i konsekwencje – niestety, obecnie możemy je oglądać „na żywo” i wiemy, że nic nie jest przesadą… Ale mamy tu też nadzieję – że zawsze znajdą się ludzie przyzwoici, wierni, uczciwi, szlachetni. I nawet, jeśli będą musieli żyć w ukryciu – to może kiedyś nadejdzie ich czas, kiedy to właśnie tacy jak oni zbudują nowy świat…

A do tego wszystkiego mamy wartką akcję, napięcie, dramatyzm, pokazy odwagi i brawury, do jakich przyzwyczaił nas Sidort… Pochłonęłam w dwa dni.

Polecam całą serię!

Rebelia zmierza do ostatecznego zwycięstwa. Chciałoby się rzec, szczęśliwego. Ale zwycięscy nie świętują. Im potrzebni są wrogowie i szukają ich we własnych szeregach. Ramię w ramię z bestialskimi przywódcami kroczą okrutni kapłani bogini Horeny. 

Kapitan Sidort i jego kompania otrzymują ostatnie zadanie w tej wojnie, które doprowadzi nie tylko do śmierci wielu osób, ale i rozłamu w jednolitym dotąd oddziale. Do głosu dojdą najgorsze instynkty, a magia coraz śmielej rozlewa się po otoczeniu i nawet Ager nie broni się już przed swoimi umiejętnościami.

Obudziłam się rano i sięgnęłam po tę część ,,tylko na chwilę", a skończyło się na tym, że nie mogłam się od niej oderwać i cały dzień chodziłam z nią pod pachą podczytując, by na koniec dnia móc powiedzieć: wow! Ona znowu to zrobiła!

Znowu mnie porwała do swojego świata, tak rzeczywistego, pełnemu ognia i dymu, krwi, świstu strzał, brutalności, pojedynków, śmierci, chaosu i przemyśleń.

Gdzie wszechobecna magia zatacza coraz szersze kręgi, by wreszcie uderzyć i sięgnąć po sprawiedliwość.

Nie wiem jak Agnieszka to robi, ale z lekkością suniemy po tym mrocznym świecie i nie mamy ochoty go opuszczać.

Wszystko jest plastyczne i dopracowane w najdrobniejszym szczególe, łącznie z zakończeniem.

Ta książka, zresztą jak cała trylogia, jest na najwyższym poziomie i moim zdaniem zadowoli najbardziej wymagającego czytelnika.

Jeśli więc lubicie tajemnicze krainy z wyrazistymi bohaterami, gdzie nie ma nudy i która ukaże Wam nie tylko magiczne, ale i ziemskie oblicze człowieka, okrutnego i bezwzględnego, bez żadnych zasad, to zapraszam do czytania.

Ogromnie polecam!!!