Opowieść o Kullervo
J.R.R. Tolkien (John Ronald Reuel Tolkien);

Nie jestem w stanie ocenić samej opowieści, bo nie tylko że jest bardzo krótka, ale też niedokończona. Na dodatek jest wariacją na temat fragmentu "Kalevali" i w zasadzie jako taka jest chyba bardziej materiałem dla badaczy twórczości Tolkiena. Dlatego uważam, że dysponując tekstem w takiej formie, podjęto najlepszą możliwą decyzję, uzupełniając go o artykuł Tolkiena o "Kalevali" a także komentarze i analizę Verlyn Flieger. Problem w tym, że rzeczona analiza zostawia sporo do życzenia. Rozumiem że określenie, kiedy pisarz pracował nad tym tekstem, jest istotne dla badaczy jego twórczości, ale wystarczyłoby jednokrotne o tym wspomnienie. Podobnie z powtarzanymi informacjami o tym, kiedy Tolkien po raz pierwszy przeczytał "Kalevalę", jaki egzamin z tego powodu niemal oblał i jakie zdanie miał na temat przekładu Kirby'ego. Wszystko wygląda tak, jakby na siłę próbowano zwiększyć objętość tekstu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

GDZIE KALEVALA SPOTYKA DZIECI HÚRINA Tolkien nie żyje już ponad czterdziestu lat, ale jego twórczość ani na chwilę nie została zapomniana. Wciąż na nowo odkrywają ją nowe pokolenia i media, a co więcej na rynku nadal pojawiają się kolejne dzieła odzyskane z jego notatek i materiałów. W przypadku autora z tak pobudzającym wyobraźnie dorobkiem, jak on, każda z tych książek stanowi nie lada gratkę. Nie inaczej jest w przypadku ,,Opowieści o Kullervo", która na nowo opowiadając fiński mit staje się jednocześnie podwaliną dla późniejszych opowieści, w szczególności ,,Dzieci Húrina". Rzecz działa się w czasach, kiedy magia była jeszcze młoda. Pewna łabędzica wychowywała swoje dzieci u brzegów spokojnej rzeki. Jednakże pewnego dnia najpierw jedno, a potem drugie zostały porwane przez ptaki drapieżne i rzucone w różne miejsca świata. Jedno tylko zostało u boku matki, a wraz z upływem lat wyrosło na złego czarnoksiężnika o imieniu Untam?. Tymczasem jego jeden z jego porwanych braci dorósł stając się Kalervo, dobrym człowiekiem cieszącym się żoną i dziećmi. Do czasu. Pewnego dnia Untam? zabija jego, a bliskich zabiera w niewolę, by mu służyli. Syn Kalervo, Kullervo, który rośnie nadzwyczaj szybko i równie nadzwyczajną włada siłą, poprzysięga zemstę za los ojca i swoich bliskich, kiedy tylko osiągnie odpowiedni wiek. Przestraszony Untam? zaczyna podejmować próby zabicia go... ,,Opowieść o Kullervo" to dzieło bardzo ważne dla miłośników twórczości Tolkiena. Dlaczego? powodów jest wiele. Jednym z nich na pewno jest szansa na poznanie wczesnego etapu pisarstwa autora, drugim jego prywatnych fascynacji mitami fińskimi i ,,Kalevalą", a trzecim - i chyba najważniejszym - możliwość poznania własnej interpretacji jednego z tych mitów, która stanowi jakby pierwszą próbę napisania ,,Dzieci Húrina", a co za tym idzie zawiera wątki, jakie przewijać się miały w dalszych utworach Tolkiena. Oczywiście nie na samym tekście ,,Kullervo..." opiera się niniejsze wydanie. Tego zresztą nie jest dużo, a na dodatek nie został przez autora ukończony. Tom został więc uzupełniony o szkic tytułowej opowieści, zawierający streszczenie Tolkiena, jak zamierzał go zakończyć, a także wybór tekstów o ,,Kalevali" - oraz obszerne przypis, w tym analizę ,,Kullervo..." na tle innych utworów pisarza. Dla fanów jego twórczości to dzieło, które absolutnie muszę przeczytać. A puryści Tolkiena dostają na dodatek wszystkie z zawartych tu tekstów również w wersji oryginalnej, wzbogaconej o fotografie ręko- i maszynopisów. Po prostu coś wspaniałego. I przy okazji świetnie wydane. Warto po ,,Kullervo..." sięgnąć pod każdym względem, dlatego polecam gorąco. Recenzja opublikowana na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2016/11/28/opowiesc-o-kullervo-john-ronald-reuel-tolkien-redakcja-verlyn-flieger/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Średnio mi pasują "książki" wydane po śmierci Tolkiena, pozlepiane skrupulatnie przez jego spadkobierców i opatrzone setkami przypisów. W praktyce przekłada się to na jakieś trzydzieści stron tekstu autora i to jeszcze niekompletnego, bo to przecież skandal uzupełniać, oraz sto siedemdziesiąt stron domysłów, przypuszczeń oraz teorii. "Opowieść o Kullervo" to tylko szkic, który tłumacze i cały sztab specjalistów zinterpretowali z każdej możliwej strony. Mało to przyjemnie. Chyba pozostanę klasycznie przy "Władcy pierścieni" bo czytając tego typu książki tylko się zdenerwuję i nic z tego nie wyniosę. Rozumiem, że zapalonym fanom i fanatykom może się to podobać, ale zwykłego śmiertelnika może tylko przerosnąć.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)