Oni
Olga Haber

Debiutancka powieść Olgi Haber zabiera nas do "Emilówki", gdzie główna bohaterka Natalia, zmaga się z traumą po wypadku samochodowym, którego była świadkiem. Obecnie mieszka w domu byłego faceta, w którym chce wziąć się w garść i stanąć na nogi. Ma młodszego kochanka, który przyspiesza u niej bicie serca. W okolicy zaczyna dochodzić do niewyjaśnionych zdarzeń, Poznajemy losy dobiegającej do czterdziestki kobiety, która przebywa w domu swojego byłego partnera. Mała miejscowość to oaza spokoju. Praktycznie nic tu się nie dzieje. Wszyscy się znają, niektórzy letnicy przyjeżdżają tu kolejny raz. Nadchodzi jednak taki dzień, w którym wszystko się zmienia. Ludzie zaczynają gwałcić, mordować, okaleczać. Pojawiają się pogłoski, że tytułowi ONI są odpowiedzialni za wszelkie zło. Powieść ta miała potencjał. Mamy tu irracjonalne wydarzenia, siły nadprzyrodzone, wielu rzeczy nie da się wyjaśnić. Według mnie jednak zabrakło czegoś mocniejszego. Czytając książkę miałem wrażenie, że jest ona tylko o życiu uczuciowym głównej bohaterki, a wszystko inne jest wynikiem szalejących stanów emocjonalnych pod wpływem strachu i chwiejnych relacji między mieszkańcami. Szkoda, że poboczni bohaterowie nie dostali szerszego pola do zaprezentowania swoich tajemnic, może wtedy byłyby fajerwerki. Niestety to co dała nam autorka to za mało, żeby przerazić i wbić w fotel. Na początku "Oni" wydają się być tanim romansem nie wciągającym czytelnika. W momencie rozkręcania się akcji, która pomału zaczyna nabierać grozy, wszystko pędzi na łeb na szyję i się kończy. Jedna rzecz, która zasługuje na uznanie to zakończenie, które zaskakuje. Ono się udało.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak ja mam ocenić tę książkę? Słabe 3? Trochę mocniejsze 3? Może średnie 3, żeby nie było, że mam uprzedzenia do polskich książek. Opowiastka bardzo nierówna - momentami miała zadatki na dobrą powieść grozy, chwilami była mdła, czasem naiwna i wręcz głupia. Podobno to debiut autorki, więc może w tym tkwił problem? Z czym mamy tu do czynienia? 36letnia Natalia pomieszkuje sobie wraz ze swoim młodym, 24letnim kochankiem Łukaszem w domku letniskowym swojego byłego mężczyzny Emila (którego o zgrozo co chwilę wspomina - a bo to kubek, który Emil kupił, a bo była tu kiedyś z Emilem, a bo Emil w takiej sytuacji zrobiłby coś tam, a bo Emil był taki, a tu obiecała Emilowi, że coś zrobi... blablabla). Wszystko z pozoru świetnie się układa, jednak z czasem zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Natalia ma wrażenie, że ciągle jest obserwowana, przez małe miasteczko przechodzą gwałtowne burze z zielonymi wyładowaniami, które z pozoru są normą dla mieszkańców. Dodatkowo ludzie zaczynają postępować w nadmiernie brutalny i "zły" sposób - jedna z letniczek została porwana i zgwałcona; inna kobieta wrzeszczała na pół ulicy o ogniu piekielnym i wręcz wpadła w szał, do tego ktoś podpalił starszemu panu dom, a także dawny znajomy Natalii i Emila chciał ją zgwałcić na rowerowej wycieczce. Teoretycznie wszyscy uznają to za normalność - w końcu w lato jest dużo przyjezdnych turystów i letników, więc nie wiadomo, co to za ludzie i do czego są zdolni. Jedyną osobą, która łączy ze sobą fakty jest Maciek - sąsiad Natalii, który opowiada jej niesamowita historię rodem z serialu Z Archiwum X. Główna bohaterka czuje się coraz bardziej nieswojo i prawie namacalnie czuje zbliżające się niebezpieczeństwo. No i na sam koniec opowieści, jak można się spodziewać, dochodzi do prawdziwej tragedii, za którą Natalia zapłaci długimi latami spędzonymi za kratkami. Najgłupszą rzeczą w całej książce były chyba telepatyczne rozmowy z kotem, który wcale kotem nie był (w końcu był tylko jakimś tam duchowym bytem, który ulokował się w biednym zwierzaczku. No cóż... kto co woli, jednak gadanie telepatyczne z kotem było co najmniej dziwne. Pani Haber niby budowała klimat, czasem udawało jej się wprowadzić fajny, mroczny nastrój, ale przez większą część tej niezbyt długiej książki nic się nie działo. Natalia, jej miłosne rozterki, kolejne kłótnie z Łukaszem, wspominanie Emila i trochę... niedojrzałe przemyślenia i rozważania. Historia miała potencjał, ale autorka chyba jeszcze nie do końca wdrożyła się w pisanie i nie opanowała na tyle warsztatu, żeby pisać powieści grozy (bo moim zdaniem, żeby pisać horrory, dobre horrory, trzeba naprawdę plastycznie pisać i umiejętnie budować napięcie, a tutaj tego zabrakło). Na zwykłą opowiastkę i jakiś... paranormalny romans/dramat (nie wierzę, że to napisałam) taki styl pisania by się nadał i jak najbardziej sprzyjałby pozytywnemu odbiorowi książki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)