Okna
Anna Kozak

Dawno, a może nawet nigdy, nie czytałam czegoś równie dziwnego. Krótkie rozdziały są jakby migawkami wizji, urojeń, koszmarów, sennych marzeń, właściwie do końca nie wiadomo czego. Oddział psychiatryczny, na którym pacjenci, pielęgniarki, lekarze i ordynator zlewają się w jedną szaloną, chaotyczną całość. Do końca nie wiadomo o co tam chodzi i czy czasem ordynator nie powinien być pacjentem? Całość jest tak niejednoznaczna i pokręcona, że ciężko się to czyta, a jeszcze ciężej ocenia, bo do końca nie wiadomo w jakich kategoriach umieścić tę historię. Jak dla mnie książka jest po prostu dziwna i zdecydowanie nie przypadła mi do gustu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Okna" Anny Kozak to książka, z którą mam... problem? Nie, to nie to. Właściwie nawet nie umiem określić tego, co mi dolega po lekturze owej pozycji. Mam wrażenie, że nie do końca wszystko zrozumiałam, a dlaczego? Nie mam pojęcia. Bynajmniej nie jest to wada tej książki, pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że to swego rodzaju zaleta - książka tak wgryza się w Twój umysł, że zaczynasz wariować. Cóż się dziwić, skoro czytasz o psychicznie chorych... Anna Kozak opisała problemy dnia codziennego, z jakimi zmagają się pacjenci szpitala psychiatrycznego, ale nie tylko oni. Tak naprawdę to dla pielęgniarek i lekarzy jest nie lada wyzwaniem, aby poradzić sobie z paranojami pacjentów. Gorzej, kiedy przysłowie ,,Z kim przystajesz, takim się stajesz" zaczyna faktycznie nabierać sensu i nawet lekarzom udziela się depresja bądź inne zaburzenia, czy to psychosomatyczne czy to dwubiegunowe. Bo to właśnie z dwóch perspektyw poznajemy wydarzenia rozgrywające się w tym jakże oryginalnym miejscu. Z jednej strony jest to historia i perypetie Macieja, który zmaga się z zaburzeniami psychicznymi, a z drugiej lekarza, który nie potrafi się całkowicie odnaleźć w swoim życiu, a problemy pacjentów chyba powoli zaczynają się udzielać i jemu... ,,Gdyby moje prześcieradło pokryć kilkucentymetrową warstwą ziemi, z pewnością zapuściłbym korzenie. Posadzono by mnie do doniczki i postawiono na parapecie. Nic dziwnego, że tyle tu roślin. (...)Bycie rośliną nie jest takie złe, godzinami można gapić się przez okno na kondukty żałobne, zazdroszcząc spokoju nieboszczykom." Wiecie, ja doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że pociągają mnie nie te rzeczy, co powinny. A psychopaci, szpitale psychiatryczne i wszelkiego typu zaburzenia są jedną z tych rzeczy. Nic z tym nie zrobię - dla mnie jest to fascynujące i kropka! Dlatego powieść Anny Kozak przypadła mi do gustu. Zawsze chciałam sięgnąć po powieść o podobnej tematyce i w końcu mi się udało! Ból, rozpacz, zamykanie się we własnym świecie, lęk i strach - to codzienność w przypadku każdego bohatera tej książki. Złudzenia i marzenia senne przeplatają się z rzeczywistością do tego stopnia, że nawet czytelnik potrafi się zagubić i nie zdać sobie sprawy z tego, co jest jawą, a co nie. Nie mogę zaprzeczyć - pozycja ta naprawdę mnie wciągnęła. To jedna z tych książek, które pochłonęłam za jednym zamachem, tym bardziej, że czyta się ją bardzo lekko i szybko, co oczywiście nie sprawia, że stanowi ona historię banalną, powtarzalną czy infantylną. Wręcz przeciwnie - autorka doskonale oddała realia codzienności panującej w szpitalu psychiatrycznym. Naprawdę udało mi się poczuć klimat tego miejsca, zapoznać się z kilkoma przypadkami, a nawet wejść do głowy obu narratorów i zrozumieć ich - być może nie całkowicie, ale w dużym stopniu, co i tak mi wystarczyło. Plusem jest również to, że opisy zaburzeń, z jakimi zmagali się pacjenci, dały naprawdę dobry obraz psychozy - były życiowe, prawdziwe i nieudawane. ,,Kiedy na zebraniu całkiem szczerze i zgodnie z prawdą powiedziałem, że chciałbym wzbić się w powietrze i lecieć przed siebie do utraty tchu, usłyszałem od ordynatora, że znacznie mi się pogorszyło i że to ewidentny stan maniakalny. Tego samego dnia na mojej karcie szpitalnej, wiszącej na metalowej ramie łóżka, w rubryce ,,rozpoznanie" siostra oddziałowa wykreśliła zaburzenia depresyjne, wpisując natomiast zaburzenia dwubiegunowe; szczerze mówiąc, bardzo mi się to spodobało." Osoba spoza szpitala może oglądać to, co się w nim dzieje tylko przez okna. Ale czytelnik może pozwolić sobie na pewien luksus i stać się biernym obserwatorem tego, co dzieje się wewnątrz. Tylko niech się pilnuje, aby sam nie zwariował! ,,Okna" to intrygująca i niezwykła powieść, z dużą dozą oryginalności i niepewności - co jest prawdą, a co nie? Tego nie sposób się dowiedzieć, a zakończenie zbija z pantałyku. To nie jest historia, która tylko i wyłącznie opisuje zaburzenia psychiczne - Ci ludzie tak naprawdę poszukują samych siebie, nie tylko swojej drogi, ale również tożsamości. A dodatkowo miłości, akceptacji, bezpieczeństwa... Ciekawa i niepowtarzalna, polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)