Nostalgia anioła
Alice Sebold

"Nostalgia anioła" Alice Sebold
Zimowego popołudnia czternastoletnia Susie Salomon podczas powrotu ze szkoły do domu, zostaje brutalnie zgwałcona, a następnie zamordowana przez sąsiada George'a Harveya; jej poćwiartowane ciało nigdy nie zostało odnalezione. Susie trafia do nieba, skąd może obserwować swoją rodzinę ich zmagania się z jej stratą, ich cierpienie i tęsknotę. Obserwuj ich wszystkich: mamę która ucieka od rodziny, tatę który jest bardzo zagubiony i przytłoczony tym wszystkim, siostrę która musi żyć z piętnem ,,siostra tej zamordowanej dziewczyny,,, małego braciszka który jest na tyle mały że nie rozumie co się stało i dlaczego nie ma jego siostry, chłopaka i przyjaciół. Obserwuje też swojego mordercę, jego poczynania w zacieraniu za sobą śladów. Przez cały czas marzy aby choć na chwilę wrócić na ziemię. Musi pogodzić się z tym, że rodzina i przyjaciele muszą o niej zapomnieć aby żyć dalej, bez niej.
Już od pierwszych stron dowiadujemy co się stało i jak, emocji co nie miara zwłaszcza że czasem ma się wrażenie jakby samemu było się częścią tej opowieści.
Książka szybko się czyta, koniecznie chce się poznać zakończenie tej opowieści. Jeden z fragmentów bym z tej powieści wyrzuciła ale może wy odniesiecie inne wrażenie.
Na pewno polecam do przeczytania dlatego, że historia Susie jest historią obok której nie można przejść obojętnie.

  W tej recenzji chcę znowu przenieść Was do świata wykreowanego w pewnej książce... Świata jednocześnie brutalnego, pełnego wewnętrznego bólu, ale także niosącego nadzieję, jak i w jakiś niezwykły sposób wypełniającego nasze serca ciepłem. "Nostalgia Anioła" autorstwa Alice Sebold, bo o tej książce mowa, zabrała mnie gdzieś na chwilę z tego ziemskiego świata o wiele dalej, skłaniając jednocześnie do różnego rodzaju refleksji. Co ciekawsze, zanim przeczytałam książkę, obejrzałam film. Zachęcił mnie przypadkowo znaleziony zwiastun, a nie wiedziałam wtedy, że jest to ekranizacja historii pani Sebold. Stąd - mimo że znałam fabułę - nie mogłam odmówić sobie tej przyjemności jaką niesie ze sobą czytanie.

     Nie zrobię tak naprawdę żadnego spoilera, jeśli od razu wyjawię Wam główny wątek, bo... od tego zaczyna sama autorka. Susie Salmon - czternastoletnia dziewczynka, która pełni rolę narratora całej powieści, została brutalnie zgwałcona i zamordowana przez swojego sąsiada, George'a Harvey'a. Przebywając w swoim "niebie", które zawieszone jest pomiędzy Ziemią, a tym prawdziwym Niebem, patrzy jak toczy się życie bliskich jej osób - rodziny, przyjaciół, ukochanego Ray'a... Jednocześnie śledzi także poczynania swojego mordercy, którego nikomu nie przyszłoby na myśl posądzać o tak straszny czyn. Nie znajdziecie w tej lekturze jakiś szybszych zwrotów akcji. To zdecydowanie książka, która skupia się głównie na pokazaniu, jak ludzie próbują walczyć z bólem, który spala ich od środka... Stąd - jak bliscy Susie radzili sobie z jej odejściem? Czy mordercy wymierzona została w końcu sprawiedliwość, a może wręcz przeciwnie - nigdy nie został o nic posądzony? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie oczywiście w "Nostalgii Anioła".

       To książka, którą z czystym sumieniem mogę polecić każdemu, kto lubi skupiać się na psychice, jak i emocjach człowieka. Historia w niej zawarta napawa dreszczem grozy, sprawiając, że w głowie tworzy się myśl: Jak ktoś może zrobić coś tak okrutnego? Co jest nie tak, że dany człowiek zabija i to w sposób niezwykle brutalny, niewinną dziewczynkę, która miała przed sobą całe życie? Ale to także historia pokazująca różne sposoby radzenia sobie z bólem po stracie kogoś bliskiego... Każdy z bohaterów inaczej przeżywał śmierć Susie. Żadna z tych postaw nie była lepsza czy gorsza - była po prostu inna, indywidualna. Mimo wszystko jeden wzorzec był mi bliższy, gdy zastanawiałam się co ja bym czuła na miejscu tamtych ludzi, inny z kolei - mniej bliski... Co więcej, często pojawiają się także retrospekcje głównej bohaterki, które sprawiają, że książkę czyta się jeszcze lepiej. To powracanie do wspomnienie potrafi także momentami wzruszyć, ale i wywołać u czytelnika szeroki uśmiech. 

      Głównej bohaterki nie da się nie lubić. Dotknęła ją tragedia, a mimo wszystko przebywając w swoim "niebie" stara się nie czuć żalu (chociaż wiadomo, że on gdzieś tam jest i momentami się pojawia, w końcu jej ziemskie życie zostało odebrane mimo jej woli), a cieszyć się z dobrych chwil, jakie dotykają jej rodzinę bądź chcąc jakoś sprawić, że poradzą sobie bez niej. Pozostali bohaterowie - z wyjątkiem oczywiście George'a Harvey'a - również wzbudzają pozytywne emocje, w tym dla mnie przede wszystkim Buckley - brat Susie, który często uważa, że widzi swoją zmarłą siostrę, która nad nim czuwa, jak i jej tata - człowiek, jaki swoje dzieci obdarza tak wielką miłością, że gdy jedno z nich zostało odebrane, coś w nim pęka. Ciekawi z kolei są Ruth - dziewczyna, która w jakiś sposób widzi gdzie dana kobieta i w jaki sposób mogła zostać zamordowana, o czym często pisze w swoim dzienniku, jak i Ray - chłopak, jaki to obdarzył Susie ogromnym uczuciem. Łączy ich relacja oparta na wzajemnej przyjaźni i zrozumieniu, co niezwykle mi się podobało. Jeśli jeszcze chodzi o mordercę Susie, napawał mnie on nawet nie tyle strachem, co odrazą.

        Niewielkim jedynie minusem jak dla mnie, był już pewien z końcowych fragmentów... Cóż, nie mogę Wam zdradzić dokładnie o co chodziło, ale związany był właśnie z postacią Ruth oraz Ray'a i pewnej sytuacji, która... no cóż, była mało realna i nieco przerysowana. Niemniej, książka naprawdę mi się podobała. Nigdy nie zastanawiamy się co by było, gdyby kogoś nam zabrakło, a życie pokazuje, że nigdy tak naprawdę nie wiemy co nas czeka. Stąd książka zdecydowanie skłania do refleksji. Jednocześnie napawa lekkim przerażeniem, jak i sprawi, że z waszych oczu mimowolnie popłyną łzy... Ale jest to również historia pełna ciepła, pochodzącego szczególnie od pojęcia rodziny, wszelkich relacji międzyludzkich. 

      To, co chciałabym krótko jeszcze napisać w tej już i tak długiej recenzji, to z perspektywy czasu uważam, że film był naprawdę dobry. Właściwie zawierał wszystko, co kryła książka, jak i to, w jaki sposób aktorzy ukazywali emocje, pokrywały się idealnie z tymi opisanymi w powieści. Stąd naprawdę wielki plus za ekranizację, bo rzadko się zdarza, że film byłby w stanie zachwycić mnie tak samo, jak książka i w tak dobry sposób oddawać jej charakter. 

       Nie mogłoby się oczywiście obejść bez kilku, najbardziej trafnych moim zdaniem, cytatów, które gdzieś tam zostaną w myślach jeszcze przez jakiś czas. 

     Tym oto akcentem, kończę tę recenzję, mając nadzieję, że zachęciłam Was do sięgnięcia po tę książkę, którą czyta się naprawdę szybko i - może nie do końca przyjemnie biorąc pod uwagę, że mamy do czynienia w rzeczywistości z psychopatą, przez którego Susie nie mogła doświadczyć mnóstwa rzeczy - ale tak, że jeszcze po jej zamknięciu, przeżywa się te wydarzenia, jakie spotkały Susie Salmon oraz jej najbliższych. 

Więcej recenzji na: Chaos myśli