Nieprzekraczalna granica
Colleen Hoover

Kontynuacja pierwszej części Pułapki uczuć". Zadziwiające jak młodzi ludzie mogą stać się tak odpowiedzialni , w naszej rzeczywistości byłoby trudno. Czytając miałam wrażenie, że wszystkie słowa mają jakieś znaczenie i odzwierciedlają teraźniejszość. Bardzo podobała mi się scena "zazdrości" Layken, kiedy to Will próbuję pozbyć się z domu niezapowiedzianego gościa w postaci swojej byłej dziewczyny.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejna wspaniała książka Hoover, którą miałam okazję przeczytać! Jest to kontynuacja pierwszego tomu- Pułapki uczuć. Podczas czytania powieści poznajemy dalsze losy Lake i Willa. Na studiach Willa pojawia się Vaughn, jego dawna miłość. Chłopak utrzymuje przez jakiś czas z nią kontakt i ukrywa ten fakt przed Layken, ponieważ wie, że może mu ona nie wybaczyć, iż kłamał. "Czasami dwie osoby muszą się rozstać, aby sobie uświadomić, jak bardzo siebie potrzebują." Czy Lake dowie się prawdy? Dowiecie się tego sięgając po tę książkę. "Miłość jest najpiękniejszą rzeczą na świecie. Niestety, jest także jedną z tych, które najtrudniej utrzymać, i jedną z tych, które najłatwiej utracić." Książka bardzo mi się spodobała i na pewno sięgnę po kolejny, ostatni tom tej trylogii- Ta dziewczyna. Powieść polecam miłośnikom romansów oraz tym, których zaciekawiła moja recenzja.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czym jest miłość? Miłość jest czymś niesamowitym. Sprawia, że chcemy jak najlepiej dl naszych najbliższych. Są różne rodzaje miłość: miłość do rodziny, miłość do drugiej połówki duszy. Czy któraś jest silniejsza? Nie sądzę. Każda z nich jest inna, ale na końcu i tak określamy ją jednym mianem. Najgorzej, kiedy osoba, którą kochamy, odchodzi. Nasze serca nie potrafią tego wytrzymać, ale często pojawia się osoba, która wyrywa nas z bólu. Odgania go. Zaczynamy do nie coś czuć, coś silnego i magicznego. Wiadome jest, że życie będzie rzucało nam kłody pod nogi, ale nie poddajemy się. Nie przestajemy kochać. Każdy z nas najbardziej pragnie miłości. Możemy się do tego nie przyznawać, zaprzeczać, ale i tak wiemy, że to prawda. Chciałabym zaprosić dziś Was na recenzję ciepłej, pełnej miłości książki Colleen Hoover pt. ,,Nieprzekraczalna granica". Mam nadzieję, że dzięki niej i Wy sięgniecie po tę piękną książkę, która całkowicie zawróciła mi w głowie.
,,Więc tak wiele się ode mnie należy mojemu bratu.
Mnóstwo: dziękuję ci.
Mnóstwo: przepraszam.
Mnóstwo: kocham cię."

Layken i Willa łączy więcej niż typowe młode pary. Mają za sobą podobne doświadczenie, podobne potrzeby. Oboje stracili rodziców i muszą poradzić sobie z wychowaniem młodszego rodzeństwa. Wygląda na to, że są dla siebie stworzeni. Ich związek rozpada się, jednak gdy na drodze Willa pojawia się jego dawna miłość Vaughn. Chłopak utrzymuje z nią kontakt, chociaż wie, że Layken może mu nie wybaczyć kłamstwa.
Czasami woje ludzi musi się rozstać, by zdać sobie sprawę z tego, jak bardzo siebie potrzebują. Czy Willowi uda się naprawić to, co zniszczył, zanim straci Layken na zawsze i już nigdy więcej się nie zobaczą?

,,Czasami dwie osoby muszą się rozstać, aby sobie uświadomić,
jak bardzo siebie potrzebują."

,,Nieprzekraczalna granica" to cudowna, zabawna, niezwykle ciepła kontynuacja przygód rodzin Cohenów oraz Cooperów. Książki autorki czyta się błyskawicznie i tak samo było z tą historią. Relacja między Lake a Willem się zagęszcza. Łączy ich pełna namiętności uczucie, które znowu może być zagrożone. W pierwszej części zakochani musieli ukrywać swoje uczucia, ponieważ Will był nauczycielem w szkole Layken, a teraz jest nim była dziewczyna starszego Coopera - Vaughn. Colleen Hoover znów zachwyciła mnie napisaną przez siebie historią, która całkowicie mnie wzruszyła. Przyłapywałam się na tym, że w czasie czytania pewnych fragmentów na mojej twarzy gościł szeroki uśmiech. Zadziwiające jest jak Layken i Will dają sobie radę w opiece nad braćmi, którzy przysparzają im wiele kłopotów. Widać, że Will kocha Kel, a Lake Cauldera. Mimo wszelkich trudności, jakie przeszli oraz bólu po stracie rodziców odnaleźli się w nowej rzeczywistości i radzą sobie wspaniale. Stworzyli coś niesamowitego, a ich wzajemna miłość daje im siłę. Pisarka ma lekki, przyjemny styl pisania. Pomiędzy bohaterami dochodzi do wielu przezabawnych sytuacji. Przy tej książce nie da się przejść obojętnie. Tym razem narracja prowadzona jest z perspektywy Willa, a prawie każdy rozdział poprzedza wpis z jego prywatnego dziennika. Również w tej części ciągle krąży gdzieś temat poezji oraz slamu. Chciałabym kiedyś pójść na taki konkurs. Co jeszcze mogę powiedzieć o książce? Pewnie to, że jest niesamowicie romantyczna, rozdzierająca serce, zwariowana, rozweselająca oraz niezwykle optymistyczna.

,,Miłość jest najpiękniejszą rzeczą na świecie. Niestety, jest także jedną z tych, które najtrudniej utrzymać, i jedną z tych, które najłatwiej utracić."

Layken w kontynuacji ,,Pułapki uczuć" jest jeszcze bardziej szalona. Mimo że dopiero niedawno wkroczyła w dorosłość świetnie sobie radzi w opiece nad bratem oraz tworzeniu rodziny z Cooperów. Później okazuje się, że ma wątpliwości, czy Will ją naprawdę kocha i rozstaje się z nim, by się nad tym zastanowił. Lake to przyjacielska, kochająca, lojalna dziewczyna, która ma niezły charakterek. Will natomiast to spokojny, opanowany mężczyzna, który zaczyna szaleć, kiedy Layken z nim zrywa. Kiedy dochodzi do wypadku, widać jak bardzo ją kocha, ale wcześniej też było można to zauważyć. Bardzo spodobało mi się, jak traktuje Kela. Co do niego — wszystko przekręcający na opak, chłopiec ma dziewczynę, która jest niesamowicie urocza oraz inteligentna. Często okazywało się, że jest mądrzejsza od wszystkich dorosłych. Szkoda, że była prześladowana w szkole, ale Kel i Caulder zawsze stawali w jej obronie. Tam gdzie brat Lake jest pewny siebie, tak braciszek Willa jest nieśmiały. Obydwoje są uroczy i mam nadzieję, że kiedyś autorka napisze o nich książce. Kiedy już jestem przy nich, muszę wspomnieć o dziewczynie młodego Cohena - Kiersten, która jest prawdziwą wojowniczką oraz niezwykle zabawną osobą. Nie boi się wyrażać swojego zdania i jest trochę wścibska, zresztą jak jej zwariowana mama — Sherry. Eddie ma teraz własne problemy, które jeszcze bardziej pogarsza Gavin. Vaughn to irytująca dziewczynka, która idzie po trupach, by osiągnąć swój cel. Zarówno ona, jak i przyjaciel z liceum Willa - Reece są dwulicowi. Bohaterów ,,Nieprzekraczalnej granicy" trzeba poznać i samemu wyrobić o nich zdanie.

,,A zatem, nie zamierzam przepraszać za to,
że kocham w tobie te wszystkie rzeczy niezależnie od tego, jakie stoją za nimi
powody czy okoliczności.
I nie, nie potrzeba mi dni ani tygodni, ani miesięcy
na rozmyślania o tym, dlaczego cię kocham.
Odpowiedź jest dla mnie łatwa.
Kocham cię ze względu na ciebie.
Ze względu
na wszystko.
Wszystko,
czym jesteś."

,,Nieprzekraczalna granica" to niesamowicie ciepła, romantyczna, zabawna oraz wzruszająca książka, która całkowicie zawładnęła moim sercem. Książki Colleen Hoover to zapowiedź cudownej przygody, pełnej łez oraz uśmiechu. Bezgranicznie wciągają i zmuszają czytelnika, by jak najszybciej sięgnął po kolejną. Czyta się je naprawdę szybko, a ,,Nieprzekraczalną granicę" jeszcze szybciej. Nie można się od niej oderwać. Coś pcha czytelnika, by przeczytał jeszcze jedną stronę, a później kolejną i tak jest cały czas. Jeśli potrzebujecie książki na zły humor, chcecie oderwać się od rzeczywistości albo po prostu potrzebujecie czegoś lekkiego, to ta książka będzie najlepszym wyborem. Nie zawiedziecie się. Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Skończywszy "Pułapkę uczuć" od razu sięgnęłam po "Nieprzekraczalną granice". Wprost nie mogłam się doczekać kolejnego spotkania z bohaterami, zdążyłam się z nimi zżyć. Spodziewałam się książki na porównywalnym poziomie do "Pułapki uczuć" i nie zawiodłam się. Mogę nawet powiedzieć, że druga część jest jeszcze lepsza od pierwszej, bo nie wiem czy się da, ale jest w niej jeszcze więcej emocji, więcej wzruszenia niż w pierwszej części. Tym razem narratorem jest Will. Jak już wspomniałam "Nieprzekraczalna granica" to druga część trylogii po "Pułapce uczuć" opowiadająca o miłosnych przeżyciach Layken i Willa. Nie jest to typowa para, którą łączy młodzieńcza miłość. Jest to poważny związek dwojga młodych ludzi, których życie obdarzyło bólem i rozpaczą. Mają za sobą podobne doświadczenia, ich rodzice nie żyją i muszę poradzić sobie z wychowywaniem swojego młodszego rodzeństwa. Nie jest to łatwe, ale para wspiera się w problemach, konsultują metody wychowawcze. Pomimo tego że w przeszłości ich związek nie był najłatwiejszy z powodu zakazanej miłości, wreszcie wszystko zaczyna się układać, Layken i Will odnajdują się w nowej rzeczywistości. Wszystko do czasu pojawienia się w życiu chłopaka jego dawnej miłości - Vaughn. Rzeczywistość się komplikuje, a związek Layken i Willa zaczyna się rozsypywać jak domek z kart... Chłopak utrzymuje kontakt ze swoją byłą pomimo tego że wie, iż Lake mogłoby to się nie spodobać. Dziewczyna zaczyna mieć również wątpliwości co do miłości swojego chłopaka - czy nie kocha jej tylko dlatego, że łączy ich ten sam ból i ta sama sytuacja? Czy w Willowi uda się naprawić to, co zniszczył i przekonać Lake o prawdziwej miłości zanim rozstaną się na zawsze i już nigdy więcej nie zobaczą? W drugiej części autorka serwuje nam niewyobrażalnie dużą dawkę wzruszenia i cały wachlarz emocji. Podczas lektury nie sposób nie płakać, nie sposób się nie śmiać. Cała historia jest dopracowana w najdrobniejszych szczegółach. Tym razem narratorem jest Will i uważam, że to jest bardzo dobre posunięcie ze względu na to, co przeżywa bohater w kulminacyjnych sytuacjach. Należy również wspomnieć, że w tej części, podobnie jak w pierwszej, bardzo ważną rolę odgrywa poezja. To dzięki niej Will walczy o swoją ukochaną i stara się ją przekonać o swoich uczuciach. Wiersze są piękne i strasznie wzruszające, czytałam je z wielkim zaangażowaniem. W drugiej części pojawiają się również nowi bohaterowi, niekoniecznie sami pozytywni. Poznajemy nie tylko byłą dziewczynę Willa, ale także jego dziadków, nową, dziesięcioletnią sąsiadkę i jej matkę, którą życie również nie oszczędziło. Jestem pełna podziwu jak Lake i Will radzą sobie w roli rodziców. To musi być bardzo trudne, bo oni poniekąd sami są jeszcze w duchu dziećmi i niektóre sytuacje ich śmieszą, pomimo tego że jako rodziców nie powinny. Czasami trudno jest im być jednocześnie surowym rodzicem, który chce dobrze wychować swoje dziecko i fajnym rodzeństwem, które chce mieć dobre relacje z bratem. Lake i Will nie są w tej kwestii idealni, ale robią co mogą, aby sprostać tej sytuacji, która z dnia na dzień staje się coraz trudniejsza. Jak każdą książkę Colleen Hoover, "Nieprzekraczalną granicę" również czyta się w błyskawicznym tempie. Książka jest napisana wspaniałym, lekkim językiem, dzięki czemu lektura to czysta przyjemność. Autorka w mistrzowski sposób gra czytelnikowi na emocjach. Czasami jesteśmy źli na bohaterów za ich zachowanie, mamy ochotę krzyczeć "Lake, co ty wyprawiasz?!", a także śmiać się i płakać razem z nimi. Podsumowując, "Nieprzekraczalna granica" pochłonęła mnie bez reszty, jak dla mnie jest genialna! Autorka w tej książce rozdziera nam serce i perfidnie śmieje się nam w twarz. Rzadko się zdarza, żeby ktoś w tak mistrzowski sposób opisywał emocje jak Colleen Hoover. Zdecydowanie polecam lekturę wszystkim, którzy przeczytali "Pułapkę uczuć".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Colleen Hoover kolejny raz zabrała mnie w bardzo emocjonującą przeprawę w swojej książce. Borykamy się tutaj z dalszymi losami Layken, Wila, ich braci ale także i przyjaciół Gavina, Eddie, Kiersten oraz Sherry. Książka jest napisana z punktu widzenia Willa. Zarówno Layken oraz Will choć są młodzi, w swoim życiu przeszli już bardzo wiele. Oboje stracili rodziców, oboje porzucili swe plany, by zająć się swoimi braćmi. Wydaje się, że ich życie zaczyna się układać, choć tak naprawdę chyba oboje do końca nie wiedzą jak być rodzicem dla swego rodzeństwa, to przecież taka wielka odpowiedzialność. W tej części poznajemy również Sherry oraz jej córkę Kiersten, które są nowymi sąsiadkami tamtej dwójki. Kiersten to dziewczynka z mocnym charakterem, która nie owija w bawełnę, jeśli coś jej się nie podoba. Aż trudno w to uwierzyć, ale czasem ma lepsze rady dla drugiego człowieka niż niejeden dorosły. Szczęka potrafi opaść. Jej matka jest również bezpośrednią osobą, która pragnie nieść pomoc innym. Autorka doskonale wie jak trafić w serce czytelnika i wywołać w nim huśtawkę uczuć. To nie pierwsza moja książka ten autorki i nie ostatnia, ale każda wpływa na mnie podobnie. Kiedy sięgam po jej książkę, wiem, że się nie zawiodę, że będę przeżywała każdy szczegół wspólnie z bohaterami. Czy czytając książkę Nieprzekraczalna granica, próbowaliście się chociaż raz, postawić na miejscu Willa czy też może Layken? Ta dwójka zdecydowanie zbyt szybko została zmuszona do tego, żeby dorosnąć. Bo tak naprawdę to dzieci, które z dnia na dzień musiały stać się rodzicami dla swych młodszych braci i zaopiekować się nimi, porzucając swe beztroskie dzieciństwo. Miłość Lake i Willa wydaje się być cudowna, do momentu. Oczywiście nie mogło zabraknąć tutaj tej trzeciej na ich drodze, która doprowadziła do rozpadu ich związku. Jednak jak doskonale wiemy, w życiu każdego z nas pojawiają się jakieś przeszkody, z którymi musimy sobie poradzić. Tak się stało i w ich przypadku. Will jednak stanął na wysokości zadania. Nie mogło się obejść bez tragicznych wydarzeń, życie nie oszczędza tej dwójki i kolejny raz stawia ich w dramatycznej sytuacji. Przykre jest to, że najczęściej uświadamiamy sobie ile dana osoba dla nas znaczy, dopiero wtedy, kiedy możemy ją stracić. Nawet w najlepszych związkach zdarzają się kryzysy. Nie ma ludzi doskonałych na tym świecie. Każdy się potyka. Życie potrafi dać człowiekowi w kość. Kiedy już myśli, że wszystko będzie w jak najlepszym porządku, nagle wybucha kolejna bomba. I na koniec cytat, który bardzo mi się spodobał: "Znajdź sobie jakąś codzienną rutynę, Dla mnie to prowadzenie bloga. To jest zabawne. Im więcej piszesz, tym łatwiej ci to przychodzi. Im bardziej płynie z ciebie, tym mniej się przejmujesz. Nie piszesz dla szkoły, nie dla dyplomu, chodzi tylko o to, żeby wyrzucić z siebie swoje myśli. Wiesz, że one chcą się wydostać na zewnątrz. A więc nie rezygnuj. Ćwicz codziennie. I pisz marnie, pisz okropnie, pisz niedbale, a wtedy może pewnego dnia to będzie naprawdę dobre."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

   Znów spotykamy się z Layken i Willem oraz ich przyjaciółmi i młodszymi braćmi. Po roku związku można by powiedzieć, że między Willem i Layken panuje związek idealny. I tak jest, ale do czasu. Do pojawienia się Vaughn, byłej dziewczyny Willa, która pojawia się na tych samych zajęciach co on. Chłopak nie chce póki co mówić Layken o niej, ponieważ boi się, że to wszystko zepsuje. I psuje, gdy dziewczyna zastaje chłopaka z Vaughn u niego w sypialni gdy ten pociesza ją po rozmowie. Wiele rzeczy później się dzieje, aż w końcu mamy piękne zakończenie drugiego tomu trylogii "Pułapka uczuć".
   Polecam fanom Colleen Hoover oraz wszystkim, którzy uwielbiają książki pełne uczuć i niestety czasami tragedii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po przeczytaniu ,,Pułapki uczuć" byłam rozczarowane, lecz nie książką a faktem, że to już koniec. Czekałam bardzo długo na kontynuacje i cierpliwość się opłaciła. Magia Pani Colleen Hoover nadal trwa. ,,Nieprzekraczalna granica" to druga część trylogii. Jest to historia dalszych losów bohaterów, czyli Layken Cohen i Willa Coopera. Dwójka młodych ludzi, doświadczona przez los. Oboje bez rodziców, opiekują się młodszym rodzeństwem. Jest to niezwykle wielka odpowiedzialność, ale i radość. Wydaję się, że ten związek jest idealny, lecz sielankę burzy pojawienie się byłej dziewczyny Willa, Vaughn. Czy ta miłość przetrwa? Bohaterowie każdy dzień kończą zabawią w ,,Dna i słodycze". Polega ona na powiedzeniu najlepszej i najgorszej rzeczy, która się przytrafiła danego dnia. Ja również postanowiłam w ten spodów opowiedzieć wam, moje wrażenia po lekturze. Początek książki to z pewnością ,,dno", niestety wielkie, ogromne ,,dno"! Pojawia się Vauqhn, co jest okropnym pomysłem. Cała ta sytuacja jest dziwnie naciągana i wymuszona, nie wzbudza większych emocji, tym bardziej, że postawa Willa jest jednoznaczna. Mam wrażenie, że ta dziewczyna była tylko katalizatorem do wybuchu większego problemu. Lake reaguje, co wywołuję ciąg wydarzeń, które z pewnością ,,dnem" nie są. Elementów, które mi się nie podobają jest bardzo mało, jedną już wymieniłam. Druga to akcja, która przez pierwsze strony była mozolna i po prostu nudna. Bardzo się cieszę, że te gorszą stronę książki mam już z głowy i mogę przejść do tej lepszej część, czyli ,,słodycze"! Najsłodszą ze słodkich słodyczy, jest kreacja bohaterów. Will jest narratorem, co rzuca nowe światło na sytuacje, w której się znalazł. Nie jest to kolejny zły i niegrzeczny podrywacz, jakich wielu w tego typu powieściach. Will jest naprawdę wspaniałym, dobrym człowiekiem. Czy to jest nudne? Nie! To prawdziwa ,,słodycz". Jest bardzo prawdziwy i realny, to taki chłopak, którego pragnie się spotkać i poznać lepiej. Jeśli chodzi o Lake, to również jestem zadowolona jej postawą. Niektórzy zarzucą jej dziecinne reakcje, bądź nieumiejętność rozwiązywania problemów, lecz sądzę, że jej reakcja jest jak najbardziej prawdziwa a szczere rozmowy między bohaterami ujawniają obawy, które nimi targają oraz wiele wyjaśniają. Lake oraz Will są ludźmi, którch szanuję i podziwiam, chciałabym, aby właśnie takie osoby mnie otaczały. Kolejną ,,słodyczą" są pozostali bohaterowie. Rodzeństwo Lake oraz Willa dorasta i ma własne problemy, a oni starają się im pomóc. Wątek z Eddie oraz Gavinem jest interesujący i wciągający. Ja tak bardzo im kibicuję! Problemy, które napotykają na swojej drodze bohaterowie są żywcem wyjęte z życia. Czy zawsze musi istnieć jakiś czarny charakter lub sytuacja, w której tak naprawdę nikt nigdy nie wyląduję? Will i Lake muszą uporać się ze zwykłymi problemami. Tak poprowadzona fabuła idealnie się sprawdziła. Umiałam postawić się w sytuacji bohaterów i w pełni poświeciłam im swoje zainteresowanie, a to sama ,,słodycz". Po przebrnięciu przez pierwsze kilkadziesiąt stron, odnalazłam tę magię, której mi początkowo brakowało. Styl autorki jest lekki i czarujący. Sprawia, że książkę się pochłania, bezproblemowo. Kiedy akcja nabrała tępa, strony umykały zbyt szybo, nieubłaganie zmierzając do końca, które z pewnością jest ,,słodkie", och tak, zakończenie zwala z nóg! Uwielbiam książki autorki, a ,,Nieprzekraczalna granica" podobała mi się dosłownie motylkowo. Książa kradnie duszę, kształtują ją i oddaję inną, lepszą. Płakałam, śmiałam się i wyniosłam wiele kształcących wniosków. Polecam! 5-/6

(Kliknij aby rozwinąć opinię)