Niepokorne. Klara
Agnieszka Wojdowicz

Dosyć długo przyszło mi czekać na kontynuację losów trzech przyjaciółek, wyemancypowanych dziewczyn, które żyjąc w czasach nieprzychylnych podejmowaniu jakichkolwiek działań przez płeć piękną, łamią konwenanse. Walczą o siebie, swoje marzenia, równouprawnienie, chociaż przychodzi im płacić za to najwyższą cenę -- odrzucenie przez najbliższą rodzinę. Drugi tom poświęcony jest Klarze, chociaż Eliza i Judyta też znajdują swoje miejsce na kartach tej powieści. Akcja rozgrywa się w Krakowie, ale również w cesarskim Wiedniu. Cieszę się, że autorka postanowiła wysłać tam Judytę, bo dzięki temu miałam okazję chłonąć atmosferę XIX wiecznej stolicy Austrii. Dobrze było wraz z bohaterką poruszać się po dzielnicach i ulicach mojego ukochanego miasta. Z niecierpliwością czekam chwili, w której w moje ręce trafi kolejny tom tej cudownej trylogii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Niepokorne. Klara" to książka pełna różnorodnych tematów: automobil, kinematograf, strajk cygaretek, socjaliści, areszt, zaręczyny, ciąże (niekoniecznie chciane), kobiety z kiepską opinią, jazda na rowerze, postrzeganie Żydów, poświęcenie się pracy całym sercem, tajemnice z przeszłości i wiele innych. Autorka zadbała, by czytelnik się nie nudził (choć chwilami odczuwałam nadmiar zdarzeń i zbyt długich opowieści na jakiś temat, które gdyby były nieco krótsze to ogół odbioru by nie ucierpiał, ale to niewielki minus) oferując coraz to nowe zwroty akcji i zaskakując zdarzeniami; by poznał jak najlepiej tamten czas i życie ludzi w Krakowie, Lwowie czy w Wiedniu. Książka jest napisana językiem bardzo charakterystycznym i specyficznym, przez co czyta się ją nieco wolniej niż inne powieści, ale doskonale oddaje klimat epoki. Opisując stroje, fryzury, zachowania czy konwenanse, uwypuklając brak obecnych cudów techniki Agnieszka Wojdowicz po raz drugi udowodniła, że dobrze przygotowała się do stworzenia powieści, w której nie brak ambitnych kobiet. Kobiet, które walczą o swoje miejsce w społeczeństwie i nie ustają w podejmowaniu kolejnych kroków, by nie być gorszymi od mężczyzn. By móc żyć jak oni. Dlaczego kobiety mogą mniej? Autorka w sposób przemyślany połączyła życie fikcyjnych, ale silnych i niezależnych bohaterek z wydarzeniami historycznymi. Każdy kto obawia się, że to książka z typowymi danymi z zakresu historii, może odetchnąć. Tu rządzą kobiety i to one są epicentrum tej lektury, to one skupiają naszą uwagę na sobie i prowadzą nas przez kolejne dni swojego życia pełnego przeciwieństw. Jeśli lubicie bohaterki o konkretnych poglądach, wiedzących czego chcą a do tego klimat XIX-wieku to koniecznie sięgnijcie po serię Niepokorne! Ja już nie mogę doczekać się premiery trzeciego tomu o trzech niepokornych młodych kobietach! całość recenzji: http://czytelnicza-dusza.blogspot.com/2016/03/agnieszka-wojdowicz-niepokorne-klara.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Drugi tom cyklu "Niepokorne. Klara" tak naprawdę skupia się nie tylko na postaci Klary, ale także Judyty. Trzecia bohaterka - Eliza, tym razem nie znajduje się w głównym centrum zainteresowania narratora. Muszę przyznać, że przedstawiony w powieści portret Klary trochę mnie irytował. Wydaje mi się najbardziej infantylną ze wszystkich trzech głównych bohaterek, w dodatku podejmowane przez nią decyzje są dla mnie mało prawdopodobne. Książkę ratuje przede wszystkim opis dalszych losów Judyty - a są one naprawdę intrygujące. Mimo wszystko uważam, że druga część cyklu "Niepokorne" jest zdecydowanie lepsza od poprzedniego. Niecierpliwie czekam na trzeci tom, już ostatni.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Muszę przyznać, że na początku jakoś ciężko mi było wkręcić się w całą historię, ale potem zrobiło się bardzo ciekawie i z przyjemnością chłonęłam każdą stronę. Akcja pędziła do przodu w nieubłaganym tempie, a autorka na każdym kroku komplikowała życie swoim bohaterkom i rzucała im kłody pod nogi. Wyszło to na plus, przynajmniej dla czytelnika. Styl i tym razem mi się podobał, a odpowiedni nastrój znowu można było wyczuć. Cieszę się, że w tej części pojawiło się wiele nowych i ciekawych postaci, wprowadzających do całości sporo zamieszania. Szkoda mi tylko, że autorka poświęciła bardzo niewiele uwagi Elizie, którą naprawdę polubiłam. Klara okazała się intrygującą bohaterką. W pierwszej części właściwie nie pojawiała się zbyt często, ale teraz jej wątek został rozwinięty. To odważna, niezależna, pyskata i waleczna dziewczyna, która zawsze uparcie dąży do celu. Ale i ona potrafi być wrażliwa i pozwolić sobie na uczucia... Dużą rolę znów odgrywała Judyta, którą chyba z całej trójki lubię najmniej, ale jej losy i tak mnie interesują. Bohaterka ta przeszła w życiu dużo, a problemy nadal jej nie omijają. Owszem, czasami jest sama sobie winna, lecz nie da się zaprzeczyć, że los jej nie oszczędza. "Niepokorne. Klara" to wielowątkowa powieść z tłem historycznym. Książka o trzech kobietach, które zmagają się z dyskryminacją, konwenansami i uczuciami. Opowieść o determinacji, trudnych relacjach rodzinnych, skomplikowanej miłości, moralności. Zapewniam, że jest niezwykle wciągająca. Już nie mogę doczekać się kolejnej części!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

 

    Agnieszka Wojdowicz z wykształcenia polonistka z zawodu jest nauczycielką. Zadebiutowała cyklem fantasy „Strażnicy Nirgali”, który skierowany był głównie dla młodzieży. Pierwsza, główną bohaterką trylogii „Niepokorne” jest Eliza pochodząca z Kongresówki, jedna z pierwszych studentek farmacji Uniwersytetu Jagielońskiego. W drugim tomie wiodący wątek będzie dotyczył głównie Klary, młodej emancypantki, choć bardzo ważne i wiążące postacie to Eliza i Judyta interesująca artystka – malarka.

Wszystkie one mają problemy związane z uczuciami i płcią przeciwną lecz przede wszystkim z pewnym zaakceptowaniem ówczesnego świata. Każda z nich chciałaby być niezależna, mieć możliwość wygłaszania swoich poglądów, nie być narażoną na pewne uwagi co im przystoi, a co nie, oraz na wiele narzucanych rzeczy, wynikających z obyczajności ówczesnego świata. Właśnie Klara jest z nich trzech osobą najbardziej nie poddającą się konwenansom i jako dziennikarka walczy o prawa dla robotnic. Jako córka profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego ma ogromnie chłonny umysł i nieustępliwy charakter. Hasła „wyzwolenia kobiet” w jej przypadku spadają na bardzo dobrze przygotowany grunt. Jej walka niezrozumiała dla wielu osób z otoczenia, stanie się jednak celem samym w sobie.

   Ogromnie podoba mi się plastyczność tej powieści,dzięki której bardzo łatwo możemy wczuć się w rolę głównych bohaterek i stając razem z nimi przed wielkimi dylematami, próbować zarówno je rozwiązać jak i walczyć z pewnymi utartymi poglądami. Wielkim plusem jest wspaniały język, który nie tylko sprawnie wprowadza nas w opisywane lata, lecz również powoduje u czytelnika pewną łagodność i utożsamiając go z fabułą pomaga dostrzec rzeczy, na które normalnie nie zwróciłby uwagi. Autorka dzięki drobnym szczegółom ukazuje relacje bohaterów w sposób ogromnie atrakcyjny dla czytelnika. Przedstawienie „zwykłego” życia, fascynacji, pragnień, marzeń po walkę o prawa dla kobiet daje możliwość spojrzenia na ówczesne kobiety z szerokiej perspektywy.

    Bohaterki znając swoją wartość próbują walczyć ze stereotypami, z pewnym określonym ich spostrzeganiem w taki sposób, by nie tracić nic na swojej kobiecości. Ważną rolę w trylogii zajmują również miasta toczącej się akcji. Tak jak w pierwszym tomie ukazany jest niesamowity Kraków, tak w drugim jednym z bohaterów jest urokliwy Wiedeń. Jednak najważniejszą rolę ogrywają tutaj poglądy, szukanie własnej tożsamości, realizacja pragnień i marzeń. Chwała autorce, że umiejętnie dysponując słowem nie dopuściła do jakiejkolwiek ckliwości, czy przesłodzenia a stworzyła powieść,pięknie osadzoną w pewnym klimacie, który czaruje czytelnika i pozwala na chwile całkowitego zaangażowania w fabułę, w którą ja osobiście wsiąkłam bez końca. Zdecydowanie polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Niepokorne.Klara" to drugi tom trylogii. Bohaterką jest Klara Stojanowska, która jest córką profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jest też początkującą reporterką, która walczy o prawa wyborcze dla kobiet. Judyta, mimo przeciwności losu, realizuje swoje marzenia. Tymczasem Eliza Pohorecka, bohaterka pierwszego tomu, schodzi w drugim na dalszy plan. Wciąż wiedzie dość spokojny żywot przy boku ukochanego Antona Wielbrachta, Austriaka. Ta książka okazała się równie ciekawa jak pierwszy tom. Dawny Kraków, Wiedeń, konwenanse i ich łamanie przez główne bohaterki. Ciekawy wątek raczkującego socjalizmu oraz dostępu kobiet do nauki. Lubię takie książki.Fajnie się czytało. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna opowieść przenosząca w czasie. Idealnie opisane historie kobiet,które pozwalają je polubić , kibicować.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trochę trudno mi się odnieść do części pierwszej i część wątków zwyczajnie zapomniałam co chwilami mi utrudniało czytanie. Jednakże stwierdzam że postać Klary w tej części raz że nie była wiodąca, dwa była w zasadzie irytująca. O wiele bardziej zajmującą postacią była dla mnie Judyta. Natomiast Eliza stała się wątkiem dość rzeklabym pobocznym...

Uogulniajac akcja całkiem dobrze się rozwijała i bez wątpienia kiedy tylko będę miała możliwość to sięgnę po część trzecią ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)