Nauczycielka z Villette
Ingrid Hedström

Pierwsza część serii o Vilette. Uwielbiam serie kryminalne. Ta, co prawda, nie jest nawet w połowie tak dobra jak seria Camilli Lackberg o Fjalbace, ale ma też swoje dobre strony - póki co, przeczytałam trzy tomy i w najbliższym czasie raczej nie będzie mi się chciało sięgnąć po kolejny. Intryga dobrze skonstruowana, główni bohaterowie, z którymi mamy do czynienia w kolejnych częściach są interesujący, ale czyta się to tak sobie, nie jest specjalne wciągające. W wypadku ginie emerytowana nauczycielka. Zostaje potrącona przez samochód, a sprawca nie zatrzymuje się. Początkowo wygląda to na zwykły, przypadkowy wypadek, ale okuzuje się, że może mieć on związek z tajemniczymi zdarzeniami sprzed lat.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Rozpoczynam serię o Martine Poirot. Ciekawe czy będzie godna swego nazwiska. Pierwszy tom okazał się niezły.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

http://ksiazeczkidopoduszki.blogspot.com/2013/09/ingrid-hedstrom-nauczycielka-z-villette.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo przyzwoite czytadło, z większymi, niż li tylko rozrywkowymi, ambicjami. Napisane przez kobietę, lecz nie tylko dla kobiet. Właściwie tylko jedna postać, idealnie skrojona i wyidealizowana figura męża głównej bohaterki pani sędzi śledczej, sprawia, że tego typu szufladkowanie w ogóle przychodzi do głowy. Sama intryga to klasyczna historia o zbrodni i namiętności, lub bardziej precyzyjnie zbrodni, do której namiętność i chciwość daje impuls. Jak zwykle już w tego typu historiach zbrodnie popełniane dzisiaj bądź to rymują się z tymi z przeszłości, bądź w sposób bardzo bezpośredni z nich wynikają. Tak oczywiście jest i tym razem i bez trudu można to odgadnąć już po pierwszych stronicach. Oto bowiem bogu ducha winna, szanowana powszechnie, cicha i sympatyczna emerytowana nauczycielka z tytułowego Villette zostaje śmiertelnie potrącona przez samochód i bynajmniej nie wygląda to na przypadek. Intryga skonstruowana jest precyzyjnie, akcja ani na chwilę nie zwalnia, autorka nie bawi się typowe dla męskich przedstawicieli skandynawskiego thrillera stylistyczne i językowe finezje. Ta przeźroczystość narracji pozwala skupić się na samej akcji i postaciach, które mimo zastrzeżeń do ich spłyconych rysów charakterologicznych są w jakiś tam sposób wiarygodne. Czasami nawet w sposób brutalnie prawdziwy. Dostało się bowiem nie tylko męskim szowinistycznym manipulantom, skłonnym do niewyobrażalnych nawet czynów, ale przede wszystkim głupim, i odrażającym przeżartym rasizmem indywiduom. To pierwsza z cyklu kilku (jakże by inaczej, wszak skandynawscy twórcy nie mogą się oprzeć kontynuowaniu historii swoich ulubieńców) perypetii bystrej pani Martine Poirot. Na kilka zimowych wieczorów jak znalazł.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Całkiem nieźle się czytający kryminał, chociaż nie ominęły go nudniejsze dłużyzny. Za to nadrabia wątkiem zaskoczenia. Przynajmniej ja do samego końca nie domyśliłam się kto był mordercą.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)