Na ścieżkach złudzeń
Joanna Sykat

Aldona ma wszystko. Jest piękna i bogata. Ma kochającego męża i cudownego synka. Jej życie i rodzina są po prostu idealne. Aldona lubi patrzeć na innych i oceniać: nieuczesane włosy, brudny płaszcz, niepomalowane paznokcie, niesforne dziecko. Potem cieszy się, że ona i jej życie jest całkiem inne.
.
Szybko jednak okazuje się, tak jak wskazuje tytuł książki - idealne życie jest tylko złudzeniem. Jej mąż nie może pogodzić się z tym, że Aldona poświęca dużo uwagi dziecku, zamiast się z nim kochać. Z tego powodu często krzyczy i strofuje małego Michałka. Sama Aldona również nie zasługuje na tytuł matki roku. Do firmy, w której pracuje główna bohaterka zostaje przyjęta Wioletta, pogardliwie nazywana przez Aldonę Królikiem. Wiola jest kochająca żona i oddaną matką. Ale czy na pewno wszystko jest takie jak Aldona myśli, że jest?
.
“Na ścieżkach złudzeń” to dobra książką na przedświąteczne popołudnie. Doskonale pokazuje, że to co widzimy jest tylko złudzeniem, a na idealnym wizerunku jest wiele rys. Nie można oceniać nikogo po ubiorze czy wyglądzie, tak samo jak nie ocenia się książki po okładce. To książka o odkrywaniu prawdy i siebie. Nie możemy patrzeć na wszystko zero-jedynkowo. Powinniśmy spojrzeć w głąb siebie, bo oprócz błędów innych powinniśmy zauważać własne - tak jak w końcu zrobiła to główna bohaterka.

Książka o pozorach, które są bardzo mylące i wyjątkowo krzywdzące. Idealny mąż nie zawsze jest idealnym ojcem. Idealny ojciec nie zauważa żony. Lektura na letnie popołudnie.

Dobra książka obyczajowa o prawdziwym życiu, o pozornie idealnych małżeństwach, o miłości ( także rodzicielskiej) i jej braku, o codziennych problemach i radościach. Ile takich osób jest wokół nas a my ich nie widzimy lub nie chcemy widzieć? Z pewnością jeszcze przeczytam coś tej autorki.

Cała prawda o tym, że nie  wszystko jest zawsze takie jakim my je widzimy. Często nie zauważamy pozorów jakie  stwarzają żyjący obok nas ludzie. I przez to nie zauważamy czasem ich dramatów, biorąc  za wielkie szczęście to   co jest w otoczce.

Złudzenia, pozory, dążenie do perfekcjonizmu? Co jest pierwsze, co nakręca tę machinę? Tego pewnie nie wie, ani czytelnik, ani bohaterka powieści. Ważne, że wyznaczją jej cele i inspirują do działania. Stanowią podstawę patrzenia na siebie, swoją rodzinę i innych ludzi. Czy musi spotkać Wiolę, aby je zweryfikować? A może warto by było lepiej poznać przeszłość męża i wcześniej zacząć słuchać tego, co ma jej do powiedzenia syn.

Czasem jest tak, że człowiek o czymś marzy. Marzy tak bardzo, że w którymś momencie zaczyna dostosowywać rzeczywistość do swojego wyobrażenia i mimo sygnałów ostrzegawczych, że coś chyba jest nie tak, z uporem wmawia sobie, że jego pragnienia się ziściły.

Kiedyś niestety musi dojść do konfrontacji wyobrażenia z rzeczywistością i wtedy utkana mozolnie wizja idealnego życia sypie się jak domek z kart, a wszelkie próby ratowania budowli są z góry skazane na niepowodzenie. Bo nie da się uratować tego, co tak naprawdę nie istnieje i w dodatku nie istniało nigdy.