Mów do mnie
Lisa Scottoline

Główny bohater Eric Parrish jest ordynatorem oddziału psychiatrii, pewnego dnia poznaje nastolatka Maxa Jakubowskiego. Od tego dnia bardzo wiele zmienia się w życiu doktora. Okazuje się że chłopiec ma problemy natury psychicznej, zostaje więc prywatnym pacjentem Erica. Doktor stara się pomóc Maxowi. Od momentu ich poznania wydarzy się wiele rzeczy, w które zamieszane są osoby, których doktor Parrish nie posądzałby o rzeczy których się dopuszczą. Fabuła książki jest zawiła, trzymająca w napięciu i zaskakująca, a to co się wydarzy wpływa nie tylko na zawodowe życie Erica ale także prywatne.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

http://z-ksiazka-w-reku.blogspot.com _______________________________________________________________________ Bardzo lubię książki z klubu Kobiety to czytają. Każda książka porusza dość kontrowersyjny temat, zmusza nie tylko do refleksji, ale także do dyskusji. Nie inaczej jest z książką ,,Mów do mnie" - najnowszą powieścią Lisy Scottoline, wydaną w czerwcu. To moje pierwsze spotkanie z autorką i oprócz jednego drobnego aspektu, który mnie irytował, spotkanie to uważam za udane. Eric Parrish jest szanowanych psychiatrą, ordynatorem oddziału psychiatry szpitala Havermayer General znajdującego się na przedmieściach Filadelfi. Mężczyzna nie może narzekać na brak sukcesów. To dzięki niemu i zaangażowaniu całego personelu medycznego i pielęgniarskiego jego oddział został uznany za drugi w kraju pod względem jakości opieki. Oprócz pracy w szpitalu, Eric przyjmuje również pacjentów prywatnie gdzie może sobie dobierać pacjentów. Niestety życie osobiste ordynatora nie jest tak ułożone jak życie zawodowe. Po rozwodzie z żoną zmaga się z obowiązkami samotnego ojca, usiłują zapewnić siedmioletniej córce jak największe poczucie bezpieczeństwa. Życie psychiatry zmienia się z chwil poznania nowego pacjenta - siedemnastoletniego Maxa, który cierpi z powodu zbliżającej się śmierci ukochanej babci. Podczas sesji, Eric dowiaduje się, że chłopiec nie tylko cierpi na depresję, ale także ma silną nerwicę natręctw oraz obsesyjną, naładowaną przemocą fantazje na temat pewnej dziewczyny. To sprawia, że Max stanowi zagrożenie nie tylko dla siebie ale także dla innych. ~*~ Jak możecie wywnioskować z opisu fabuły, w książce wiele się dzieje. Autorka skupiła się przede wszystkim na aspekcie psychiatrycznym. Zostajemy wprowadzeni w świat psychiatrów, szpitala, a przede wszystkim jesteśmy świadkami rozmów, jakie Eric prowadzi ze swoimi pacjentami, w szczególności z Maxem. Od podszewki poznajemy więc pracę psychiatry, która nie jest pracą łatwą, ani bezpieczną. Znamy wszelkie przemyślenia doktora, wie co się dzieje w jego głowie, dzięki czemu możemy zrozumieć jego zachowanie. Eric to bezradny człowiek, może trochę naiwny, bezradny ale za to szanujący tajemnicę lekarską. W książce popada w ogromne kłopoty. Niestety co by nie zrobił, te kłopoty pogłębiają się. Zostaje nie tylko oskarżony o molestowanie seksualne, ale także o zabójstwo. My, jako czytelnicy, w których Eric wzbudza ogromną sympatię wiemy, że bohater jest niewinny i praktycznie do końca książki zastanawiamy się kto a tym stoi. ,,Mów do mnie" to książka, w której znajdziemy wiele terminologii psychologicznej. Mnie, jako osobie nie mającej nic wspólnego z psychologią, to nie przeszkadzało. Autorka tak napisała powieść, żeby każdy mógł ją zrozumieć. Ponadto Lisa Scottoline posługuje się językiem prostym i przejrzystym. Książkę czyta się z przyjemnością. Jedyną rzeczą, do której mogę się przyczepić to brak dynamicznej akcji na początku książki. Przyznam szczerze, że wtedy lektura mnie wręcz męczyła. Jest tam wiele dialogów i zdarzeń, które nic nie wnoszą do fabuły. Do połowy książka była naprawdę nudna i nużąca. Na szczęście w połowie akcja zaczęła pędzić, a wtedy od książki nie mogłam się już oderwać. Powieść zaczęła trzymać w napięciu i być coraz bardziej tajemnicza. Podsumowując, ,,Mów do mnie" to mądra, wstrząsająca książka, która zmusza do refleksji i prowokuje do dyskusji. To trzymający w napięciu dreszczowiec, oddający czytelnika we władanie bezwzględnego psychopaty. Zdecydowanie polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Nie jestem złą osobą, to tylko myśli. Nie muszę ich realizować." Świetny thriller psychologiczny, doskonale skonstruowany, fantastycznie zaprezentowany, nie tylko dostarcza znakomitej rozrywki, ale również skłania do przemyśleń. Nietuzinkowe postaci, intrygująca fabuła z dreszczykiem, mnogość prawdopodobnych kierunków zmierzania akcji, ciekawa zabawa w ich przypuszczanie i budowanie kolejnych domysłów. Atrakcyjny styl narracji, przykuwający uwagę czytelnika, rozbudzający emocje, coraz silniej wciągający w zaskakujące wydarzenia i niespodziewane zwroty akcji. Powieść czyta się wyśmienicie, początkowo spokojna akcja nieco nas zwodzi, jednak w miarę pojawiania się kolejnych niewiadomych i tajemnic, spirala zdarzeń i okoliczności silnie nakręca się. Udało mi się przewidzieć tylko niektóre wyjaśnienia i powiązania wątków. Bardzo interesująca historia, z morderstwem w tle oraz potęgującym się uczuciem osaczenia i prześladowania. Eric Parrish, ordynator psychiatrii filadelfijskiej kliniki, cieszy się dużym szacunkiem wśród pacjentów i podległych mu pracowników. Udało mu się stworzyć prężnie działający oddział pomagający ludziom z zaburzeniami osobowości. Doświadczenia Erica z depresją lękową wzmocniły jego empatię w stosunku do chorych. Pewnego dnia poznaje umierającą na raka starszą panią Virginię Teichner, usilnie proszącą go, aby objął leczeniem psychiatrycznym jej siedemnastoletniego wnuka Maxa Jakubowskiego. Chłopak jest niezwykle związany emocjonalnie z babcią, podczas gdy jego relacje z matką można określić jako patologiczne. Niezwykle inteligentny, cierpi na nerwicę natręctw, ma obsesyjno-kompulsywne zaburzenia, dręczą go koszmarne lęki. Dlaczego Max wywoła wielkie zamieszanie w życiu Parrisha? Z jakimi niebezpiecznymi wyzwaniami przyjdzie zmierzyć się Ericowi prywatnie i zawodowo? Skąd nagle spotyka go tak wiele zaskakujących i nieprzyjemnych sytuacji? Autorka niesamowicie szczegółowo przygotowała się do osadzenia fabuły na socjopatycznych zachowaniach, dylematach i problemach związanych z ich diagnozowaniem i leczeniem, etyką zawodową psychiatrów i prawem do zachowania informacji uzyskanych podczas rozmów z pacjentami, odpowiedzialności za swoje decyzje i czyny. To wzmacnia intensywność odbierania książki i pozostawia z uczuciem przeżycia satysfakcjonującej przygody czytelniczej. bookendorfina.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Eric Parrish jest bohaterem wielopłaszczyznowym, który w powieści zmaga się z wieloma życiowymi problemami. Rozwód z żoną, walka o prawa do opieki nad dzieckiem i specyficzni, często nieprzewidywalni pacjenci jego kliniki psychiatrycznej. Jego długi staż na owym stanowisku przynosi mu wiele sukcesów, ale w nieoczekiwanym momencie jego życia wszystko się komplikuje i nie pozostaje mu nic. Musi zmagać się z rzeczywistością, udowadniać swoją rację i niewinność oraz pogodzić wszystkie jego obowiązki. Jego przywiązanie do niektórych pacjentów wcale mu w tym nie pomaga, a wręcz przeciwnie, rozprasza go i perfekcyjny doktor traci grunt pod nogami. Bohaterowie powieści są bardzo dobrze i barwnie skonstruowani. Każdy z nich ma swój jedyny w swoim rodzaju charakter, a czytelnik nie wie czego się może po nim spodziewać. W powieści "Mów do mnie" każda z osób ma swoją własną i niepowtarzalną historię, przeszłość oraz problemy w życiu. Niektórzy z bohaterów nie radzą sobie z nimi, lub radzą w zły sposób. Są oni nieprzewidywalni i dzięki temu akcja potrafi zaskoczyć czytelnika w dosłownie każdym momencie. Nie każdy jest tym, za kogo się podaje. Wygląd i pokazywane światu swoich problemów może diametralnie różnić się od rzeczywistości. Nikt nie jest pewny ani do końca prawdziwy. Autorka w książce porusza wiele istotnych problemów rodzinnych, zawodowych, ale i psychologicznych. Obserwować możemy problemy rodzinne doktora, rozwód oraz brak porozumienia się. Nacisk postawiony jest również na znajdującą się pomiędzy nimi córkę, która gubi się w całej sytuacji i nie wie, co ma czynić. U jednego z pacjentów - Matta - poruszony jest temat psychiatryczny. Autorka przedstawia zmiany w jego osobowości, które mają miejsce po śmierci bliskiej osoby. Jednakże czytelnik wyraźnie widzi, że problemy Matta sięgają dużo głębiej i jego przeszłość odgrywa tu znaczącą rolę. Można więc powiedzieć, że my, jako osoby czytające zapisaną historię, również mamy okazję zapoznać się z ową profesją i choć przez chwilę poczuć się jak psychiatrzy diagnozujący swojego niezrównoważonego pacjenta. Znajduje się tu także niejaki wątek kryminalny, ponieważ na kartach powieści ma miejsce pewna zbrodnia. Jest ona ściśle powiązana z jednym z bohaterów, który do końca historii jest nieco tajemniczy i nieodgadniony. Jego osoba jest prawdziwą zagadką i nie wiemy, czego możemy się po nim spodziewać. Dzięki temu emocje nieustannie towarzyszą akcji. "Mów do mnie" to perfekcyjna, tajemnicza i przepyszna mieszanka! Morderstwo, problemy psychiczne, rodzinne, wplątanie w porachunki innych, sukcesy zawodowe, oskarżenia, miłość, zagubienie, samotność i w pewnym momencie także brak zaufania do innych. Autorka stworzyła niesamowicie wciągający świat i bohaterów, którzy porywają czytelnika i idealnie wprowadzają w codzienny, ale skomplikowany obszar życia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Psychiatra Eric Parrish cieszy się wielkim uznaniem wśród pacjentów i kocha swoją pracę z całego serca. Sam zmagał się niegdyś w problemami natury psychicznej i wie, że niełatwo poradzić sobie z tego typu dolegliwościami. Kiedy trafia do niego zagubiony Max, doktor zaczyna się angażować bardziej niż powinien, co prowadzi go do nieprzewidzianych konsekwencji. Czy uda mu się wyjść z kłopotów i obronić dobre imię?

„Każdy z jego kolegów ma jakieś mniejsze lub większe problemy. Nie zostaję się psychiatrą bez powodu”.

Powieść ta znacząco odbiega od większości książek klubowych. Główny bohater, zajmujący się psychiatrią i jego miejsce pracy składają się na specyficzny klimat, który bardzo ciężko określić by było innym słowem. Od pierwszych stron czułam ciarki na plecach i swego rodzaju niepewność, wiążącą się z częstym niekorzystnym przedstawianiem osób chorych psychicznie i zakładów, które zajmują się ich leczeniem. Niewątpliwie to jeden elementów najbardziej magnetyzujących. Bardzo się cieszę, że autorka podjęła się tego tematu, ukazując z jednej strony trud bycia psychiatrą i pomagania chorym, którzy często mogą stanowić realne zagrożenie dla innych, a z drugiej natomiast psychikę chorego. Poradziła sobie z tym naprawdę znakomicie.

„Moja inność była dla mnie widoczna już od początku. Matka także zdawała sobie z niej sprawę, dlatego utrzymywała dystans. Patrzyła na mnie z lękiem . Potrafiła wyczytać prawdę z mojego spojrzenia. Wiedziała, kim jestem”.

Prawdziwe bum nastąpiło mniej więcej w połowie tej historii. Nagła zmiana kierunku akcji i skierowanie wątków na bardziej kryminalno- sensacyjne tory. To był dla mnie strzał w dziesiątkę. Tajemniczy, mrożący krew w żyłach klimat, kolejne tajemnice, nowi podejrzani- wyborna zabawa dla czytelników lubujących się w nieco mroczniejszych i bardziej zagadkowych klimatach. Z pewnością nie można tej książki zaliczyć do typowych kryminałów, ale wprowadzenie takiego wątku nadało powieści oryginalny charakter, nietypowy dla książek skierowanych do kobiet.

Książkowi bohaterzy to ludzie tacy jak my- z pasjami i problemami, próbujący korzystnie połączyć życie zawodowe z prywatnym. Postać pierwszoplanowa, doktor Eric Parrish wzbudził moja sympatię i zaufanie, choć miejscami ciężko było mi zgodzić się ze słusznością jego decyzji. Kwestie, na których skupia się bowiem Scottoline, nieraz nas zastanowią i doprowadzą do refleksji oraz pytań, jak zachowalibyśmy się nie miejscu bohaterów.

W tej książce nie mogło zabraknąć skomplikowanych relacji rodzinnych, będących dobrym tłem dla głównego wątku. Podoba mi się, że główny bohater tym razem jest mężczyzną, a rozwój wypadków obserwujemy z jego perspektywy, w końcu nie tylko kobietom zależy na dzieciach i rodzinie. Oni także mają serce i uczucia.

Przyznam szczerze, że ciężko mi było nie podchodzić do tej książki z dystansem, w związku z poprzednim, niespecjalnie udanym spotkaniem z twórczością Lisy Scottoline. Fakt, że dałam jej szansę wynika przede wszystkim z tego, że książka ta zasłużyła na swoje miejsce w klubie „Kobiety to czytają”, a z doświadczenia wiem, że klubowe powieści to właściwie same hity. Mimo obaw trafiłam na prawdziwy skarb. Książkę, która zaintrygowała mnie od początku i sprawiła, że zaczęłam czuć złość, kiedy musiałam tak po prostu ją odłożyć i pójść do pracy. Szczerze polecam.  

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Historia ordynatora psychiatrii Erica Parrisha, ojca siedmioletniej córki, który właśnie rozstał się z żoną. Na sukcesy zawodowe nie może narzekać. Jednak, któregoś dnia spada na niego lawina zdarzeń, które powodują, że jego życie zaczyna drżeć i rozpadać się niczym hartowane szkło. A takiego już nie da poskładać się w całość. Trafia do niego pacjent, młody chłopak Max, z nerwicą natręctw, który nie może poradzić sobie ze śmiercią babci i znika. Znaleziona zostaje również martwa dziewczyna - obsesyjna miłość Maxa. Głównym podejrzanym staje się ordynator. Na domiar złego, zostaje oskarżony o molestowanie młodej lekarki, a jego żona odsuwa go od kontakótw z ukochaną córką. Historia utkana w szereg zawiłych wątków, które prowadzą nas do zaskakującego zakończenia. Niebanalne rozwiązanie. Zaskakuje. Ale czy to wystarczy, by zachwycić się nad tą pozycją?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)