Miłosna dogrywka
Poppy J. Anderson

„Miłosna dogrywka” Poppy J. Anderson to powieść, o której w chwili, gdy rozpoczynałam ją czytać, wiedziałam, że będzie to historia przewidywalna, lekka i odprężająca. I taka była. Bez wulgaryzmów, spokojna niczym balsam na duszę. Pojawił się w powieści wątek przemocy (fizycznej – atakująca fanka i psychicznej – hejt fanów, napaść słowna dziennikarzy), ale został napisany łagodnie, powiedziałabym, że wręcz zbyt łagodnie. Dla podsycenia akcji i podkreślenia wagi tematu, warto było go wyjaskrawić, wyposażyć go w większy ładunek emocjonalny. Akcja kręci się przede wszystkim wokół dwójki głównych bohaterów, wątki poboczne są, ale pojawiają się jedynie w rozmowach lub krótkich migawkach. Gdybym miała nadać tej powieści nowy tytuł wybrałabym taki: „Zakompleksiona i cierpliwy”. Głowna bohaterka, Hanna Dubois, to mądra, poukładana, ładna kobieta, ale bagaż kompleksów, jaki przywiozła do Nowego Jorku okazał się zdecydowanie za duży, jak na bohaterkę, którą można polubić bezkompromisowo. Czytając, zastanawiałam się, ilu i jakich dowodów potrzebowała, żeby uwierzyć w miłość Johna Brennana. Dwoił się on i troił, wyznawał miłość (nie zauważyła!), dowodził, wielbił, dawał okazję do rozmowy, a ona – uparta koza – nie i nie! W upartym pielęgnowaniu poczucia własnej niższości pomagały Hannie media i fani jej chłopaka i w tym przypadku autorka bardzo dobrze pokazała problem wchodzenia w życie idoli w butach, bezczelnego i złośliwego komentowania ich wyborów życiowych, partnerów i wszystkiego tego, co jest naszym osobistym, a nie publicznym życiem. Ten wątek podobał mi się najbardziej, został napisany z największą ikrą. Warte zauważenia są również krótkie, ale wartościowe wątki przyjaźni i rodziny. Gdyby je rozbudować, powieść zdecydowanie by zyskała, nie byłaby jedynie walką Johna Brennana z kompleksami Hanny Dubois. Taką trochę walką z wiatrakami. Był nawet moment, kiedy miałam wrażenie, że wcale nie zmierzamy do szczęśliwego zakończenia, ale do smutnego końca. Z drugiej strony jestem świadoma faktu, że czasami kompleksy, niedowartościowanie tak wżera się w człowieka, że trudno mu pomóc i potrzebuje on swoistej terapii. I zmierzam do tego, że powieść „Miłosna dogrywka”, podobnie jak wiele innych historii z tego gatunku (lekkie, łatwe i przyjemne) często porusza poważne problemy, czasami tylko je sygnalizuje, ale zwraca na nie uwagę.  Poppy J. Anderson, oprócz miłej do czytania historii miłosnej, napisała o hejcie, kompleksach i związanych z nimi trudnościami z funkcjonowaniem w związku i wśród innych ludzi, uodpornieniem się na to, co mówią i myślą o nas inni, umiejętnością bycia ponad i nauczeniem się kochania samego siebie. Hannie Dubois pomógł John Brennan, ale wokół nas jest wielu ludzi, którzy tej pomocy nie otrzymają.

No i cóż, nawet z takiego czytadełka można coś wynieść, o ile nie jest to kolejna powieść na zaliczenie, a historia miłosna nie jest tą jedyną, którą się emocjonujemy, lecz zaczynamy szukać czegoś więcej pomiędzy wyznaniami i miłosnymi uniesieniami.

RECENZJA
„Oczy są ślepe. Szukać należy sercem”. – Antoine de Saint-Exupéry
Dzień dobry moi Mili :) Przychodzę do was dzisiaj z recenzją książki Poppy J. Anderson „Miłosna dogrywka". To kolejna recenzja powstała przy współpracy z wydawnictwem Labreto — in print Legimi, za co bardzo dziękuje i dziękuję za zaufanie.
„Miłosna dogrywka” to pikantna i dowcipna opowieść o miłości, która, choć nie miała prawa zaistnieć, jest jedynym, o co naprawdę warto walczyć. To historia miłości Hanny Dubois i Johna Brennana. Nowy Jork dla Hanny Dubois to spełnienie marzeń. W końcu może starać się o stypendium oraz upragnione miejsce na doktoracie. Jednak los ma dla dziewczyny zupełnie inne plany i wrzuca ją z impetem na Johna, słynnego byłego rozgrywającego, a aktualnego trenera, New York Titans.
Miłość może być piękna i spełniająca, ale może także być trudna i bolesna. Bycie w związku nie zawsze jest łatwe, wymaga kompromisu, komunikacji i pracy nad sobą. Czasami miłość może przynieść ból, gdyż wiąże się z ryzykiem odrzucenia, zranienia i utraty. Jednakże, jeśli się za nią podąża, miłość może być niezwykle satysfakcjonująca i spełniająca.
Czy tylko ja miałam wrażenie, że czytam nie po kolei? Wydaje mi się, że „Miłosna dogrywka” powinna być jako pierwsza, chociaż mogę się mylić. Tę część czytało mi się o wiele lepiej. To lekka i przyjemna historia, idealna na zimowe wieczory.
Poprzez fabułę i interakcję z bohaterami, książka skłania czytelnika do przemyśleń na temat trudności, jakie mogą występować w relacjach miłosnych i jakie wyzwania mogą wpływać na nasze poczucie tożsamości. Gra może eksplorować tematy takie jak zaufanie względem partnera, kompromis w relacji, konieczność samorozwoju i indywidualności w związku. Może ukazać, że miłość to proces, który wymaga pracy i zaangażowania obu stron, oraz że czasem trzeba podjąć trudne decyzje dla dobra swojego i drugiej osoby. W tej książkę nie chodzi tylko o miłość. Pokazuje nam również, jak trudne jest życie w blasku fleszy. Mimo że życie gwiazdy może wydawać się wspaniałe na zewnątrz, prawda jest taka, że może być to trudne i stresujące. Hannie bardzo trudno jest się przyzwyczaić do takiego życia. Znalazła się przypadkiem w niewłaściwym miejscu i niewłaściwym czasie. Ma ona jednak nieustające wsparcie w Johnie. A wsparcie ukochanej osoby jest najwazniejsze.

Chciałabym Wam zaproponować książkę „Wszystkie Twoje ślady” @_majakolodziejczyk .
To moje pierwsze spotkanie z piórem Mai i mogę tylko pogratulować tak dobrej książki.!

Totalnie zaskoczyła mnie ta lektura! Spodziewałam się czegoś trochę lżejszego, idącego w innym kierunku! Do tego lata 80-te to lata mojego dzieciństwa! A jednak mocno mnie ZASKOCZYŁA - ale pozytywnie 🫶. Dostarczyła mi wielu emocji, autorka sprawnie manewrowała fabułą, i wyprowadziła mnie nie raz w pole. Akcja choć nie śpieszna to mocno wciągająca od pierwszych stron książki. Ogromnie poruszyła mnie ta powieść, skradła kawałek serducha. Jestem ciekawa czy i Wam się spodoba?

To historia nie tylko o poszukiwaniach siostry głównego bohatera, to historia o poszukiwaniach siebie i swojej tożsamości, miłości, przyjaźni między dwojgiem ludzi. Myślę, że nie jedna osoba odnajdzie tam cząstkę siebie.