Miasto glin
Karin Slaughter

Nie wciągnęła mnie, przeczytałam bez emocji - nie mój klimat, pióro autorki też nie zrobiło na mnie wielkiego wrażenia, aby sięgnąć po coś innego w jej wykonaniu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książki Karin Slaughter zajmują w mojej biblioteczce szczególne miejsce, przede wszystkim z uwagi na fakt, że bardzo odpowiada mi ich forma. I tutaj, w książce poza dwoma głównymi cyklami, nie zawiodłam się na autorce - całość została skomponowana w ciekawy, atrakcyjny, a przy tym zaskakujący sposób. Bohaterowie nie są idealni i zdecydowanie różnią się między sobą, a to dodaje całości smaczku. Pełna recenzja: http://dlalejdis.pl/artykuly/miasto_glin_recenzja

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zupełnie inna, ale zarazem tak podobna do wcześniejszych książek tej autorki. Do tej pory czytałam tylko cykle - czy to o Sarze i Jeffrey'u, czy o Willu, czy teraz kompilację Willa i Sary - i nie miałam do czynienia z czymś innym jeśli chodzi o Slaughter. Rzecz jasna brakowało mi znanych postaci, ale Miasto Glin było... genialne! Klimatyczne, fantastyczne, szowinistyczne, rasistowskie i rozbrajające. No i do tego jakże plastyczne! Karin wznosi się na wyżyny jeśli chodzi o opisy miejsc, zachowań i uprzedzeń, które w tamtych latach były na porządku dziennym. Lata siedemdziesiąte, Atlanta, podziały rasowe, fatalne traktowanie kobiet w zawodach "męskich" i pośród tego wszystkiego one - dwie kobiety policjantki, które połączyły siły, żeby rozwiązać sprawę mordercy gliniarzy. Maggie - dziewczyna, która nie ma łatwego życia ani w domu ani w pracy. Panna Lawson ma w rodzinie dwóch policjantów; despotycznego wujka, który jest jej przełożonym i traktuje ją jak śmiecia, a także brata, który nie liczy się z jej zdaniem i nie zamierza pomóc jej w tym męskim, przesiąkniętym testosteronem środowisku. Kate - kobieta po przejściach, wdowa, która postanowiła spróbować swoich sił w policji. Od pierwszych chwil na komisariacie styka się z niesprawiedliwością, wulgarnością i obleśnymi żartami ze strony "kolegów". Na domiar złego zostaje przydzielona na wspólny patrol do Jimmy'ego (brata Maggie), który był świadkiem śmierci swojego partnera i niedoszłą ofiarą zabójcy policjantów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Autorka zatem unaocznia wielką przepaść, jaka powstała między tolerancją w połowie lat siedemdziesiątych a sytuacją na dziś. Czyżby ludzkość malutkimi kroczkami, acz uparcie, szła do przodu? „Miasto glin" czyta się w tempie błyskawicznym, głównie dzięki komunikatywnemu językowi i doskonałemu wydaniu technicznemu. Dodatkowym uatrakcyjnieniem jest poczucie humoru bohaterów, które nie raz rozluźnia napiętą atmosferę. „Miasto glin" nie jest lekturą wybitną, ale z pewnością potrafi umilić czas. Bardzo chętnie zapoznam się z innymi powieściami autorki, bo czuję, że będzie potrafiła mnie zaskoczyć. Polecam! http://recenzjeoptymisty.blogspot.com/2016/10/miasto-glin-i-policjantki.html#more

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo fajna książka 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)