Mężczyzna, który się uśmiechał
Henning Mankell

Książka ciekawa i wciągająca. Momentami była nudna ale idealnie oddawała charakter pracy detektywa/ policjanta. Raz się coś dzieje, czytelnik przyspiesza tempo czytania żeby się dowiedzieć co będzie dalej a innym razem komisarz musi siedzieć i po prostu czekać. W prawdzie przez te nudniejsze fragmenty dokończenie książki zajęło mi prawie 2 miesiące (z przerwą na inną) ale myślę, że było warto. Udało mi się znaleźć trochę pobocznych wątków i polubiłam głównego bohatera przez co w najbliższym czasie, zachęcona tą powieścią sięgnę po pozostałe z serii o Kurcie Wallanderze. Jeżeli ktoś planuje zacząć od tej książki to nie polecam. Wydaje mi się, że jedną z wcześniejszych części będzie mi się czytało źle przez to co będę pamiętać z tej. Czasu nie cofnę ale kolejną książką Mankella będzie z pewnością pierwsza część serii z udziałem Kurta. Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Mężczyzna, który się uśmiechał, to kolejna powieść o komisarzu Kurcie Wallanderze. Tym razem detektyw z Ystad będzie musiał zmierzyć się ze swoją depresją związaną z zabiciem człowieka na służbie oraz dochodzeniem w sprawie śmierci swojego przyjaciela - miejscowego adwokata. Wypadek samochodowy, brutalne morderstwo i samobójstwo. Na pozór ich nic nie łączy, a jednak z porozrzucanych śladów i poszlak stopniowo wyłania się makabryczna hipoteza. Wallander prowadzi swoje dochodzenie metodycznie i spokojnie. Niczym Poirot czy Columbo, zbiera dowody i dedukuje. Bardzo szybko swoje podejrzenia kieruje na tajemniczego właściciela zamku, przedsiębiorcę i filantropa. Czy jest to właściwy trop? Czy można udzielać się społecznie i w biznesie, a jednocześnie mordować? Kim jest tytułowy mężczyzna? Henning Mankell rozsądnie rozwija wątki. Śledztwo jest tu żmudne i zagmatwane. Typowa wytężona, codzienna, mozolna praca wydziału kryminalnego Nie brakuje skompromitowanych lub po prostu tępych policjantów. Są też bohaterowie oddani sprawie i wierni najwyższym zasadom. Na pewno nie ma tu miejsca na brawurowe pościgi i strzelaninę w supermarkecie, nie ma też scen "zabili go i uciekł". Autor pozwala się mylić swoim bohaterom, pozwala mieć słabości i chwile zwątpienia. I choć akcja płynie bez pośpiechu, to z pewnością się nie dłuży. Wszyscy, którzy mieliby ochotę odetchnąć od kryminałów pełnych sadystycznych i zwyrodniałych przestępców rodem z trylogii Millenium Stiega Larssona (skądinąd znakomita, zwłaszcza pierwszy tom) polecam powieść o przygodach Wallandera. Wg. mnie książka może się również spodobać fanom powieści Agathy Christie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak każda książka z Kurtem Wallanderem w roli głównej - świetnie napisana, rewelacyjna fabuła. Polecam gorąco.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak dla mnie, książka jest średnia. Sam wątek kryminalny jest w porządku, ale najlepszy według mnie jest początek powieści, w którym opisany jest przebieg wypadku. Słuchając go miałam autentyczne dreszcze! Rozwinięcie całej historii jest trochę przynudnawe, ale akcja rozkręca się znowu przy końcu książki. http://ksiazki-sardegny.blogspot.com/2013/06/mezczyzna-ktory-sie-usmiechal-henning.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka interesująca. Standardowy dla skandynawskich kryminałów mocny nacisk na aspekt psychologiczny, w tym wypadku głównego bohatera. Fabuła nie oferuje tutaj większego zaskoczenia. Nie jest to łatwa lektura, niemniej jej mroczny, północny klimat zdecydowanie mi odpowiada.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejny Mankell i kolejne śledztwo komisarza Wallandera za mną. W moim odczuciu książka raczej z tych słabszych. Dużo powtórek, mało napięcia. Właściwie dopiero pod koniec zaczęłam się kręcić w fotelu z niecierpliwości i podniecenia akcją.

 

Sama postać komisarza też jakoś mi tym razem zupełnie nie spasowała. Jakiś taki ten nasz Kurt rozmemłany. Nie bardzo rozumiem jego depresję, w końcu jest policjantem, komisarzem i potencjalne zabicie człowieka w czasie policyjnej akcji , to, że tak powiem "normalne", a na pewno bardziej prawdopodobne niż w niemal każdej innej pracy. Zrozumiałabym bardziej, jak sądzę, gdyby Wallander był młodym nieopierzonym gliną, ale taki stary wyjadacz, a rozmiękł jak herbatnik maczany w herbacie.

 

Taki niby skromny, tak bardzo powtarza, że sukces w prowadzonym dochodzeniu, to wynik pracy całego zespołu, a nie tylko jego. A z drugiej strony wszystkich traktuje jakby z piedestału. Jest opryskliwy despotyczny i zachowuje się, jakby pozjadał wszystkie rozumy i co ciekawe, wszyscy inni z jego komendy, łącznie z szefem, traktują go jak zgniłe jajo, z którym trzeba bardzo ostrożnie postępować, a najlepiej we wszystkim mu przytakiwać. Nie i nie, taki Kurt Wallander absolutnie mi się nie podoba.

 

Sama sprawa, też nie specjalnie nowatorska. Hołubiony przez wszystkich, bogacz mieszkający w zamku, filantrop zamieszany w jedno z paskudniejszych przestępstw przeciwko życiu człowieka.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejny przyzwoity kryminał Mankella potwierdzający pewną prawidłowość.
Autor ma pomysł na fabułę, w interesujący sposób prowadzi akcję, jego bohaterowie są wyraziści i przekonujący i wszystko jest OK, ale tylko do momentu kiedy trzeba jakoś zgrabnie zakończyć całość. W zasadzie od początku można było przewidzieć, kto stoi za tajemniczym i zabójstwami, ale byłem ciekaw motywów zbrodni i sposobu, w jaki policja ustali i schwyta sprawcę.
I tu pan Mankell nie daje rady - kolejny raz każe uwierzyć czytelnikowi, że safanduła Wallander gołymi rękami unieszkodliwia dwóch uzbrojonych zawodowych zabójców. 
Sorry, ale ja tego nie kupuję. A zanosiło się na sporo lepiej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)