Małe kłamczuchy. Aurora Teagarden
Charlaine Harris

https://www.facebook.com/domiczyta/ ,, - Phillip - powiedział z założenia uspokajającym głosem - mówi szeryf. Powiedz mi gdzie jesteście. Zapadła krótka chwila ciszy, przez telefon dobiegały słabe głosy. - Nie mogę rozmawiać - powiedział Phillip. Głos miał stłumiony. - On trzyma jej przy głowie pistolet. I połączenie zostało przerwane." - fragment powieści. Charlaine Harris - amerykańska pisarka kryminałów i thrillerów (to na podstawie stworzonej przez nią serii powstała kanwa popularnego serialu ,,Czysta krew"), której książki nie schodzą z list bestsellerów, była dla mnie autorką totalnie nieznaną do momentu sięgnięcia po ,,Małe kłamczuchy". Mój głęboko zakorzeniony gen czytelnika kryminałów odezwał się i tym razem, zwłaszcza że bohaterką tej powieści, jak i całego wielotomowego cyklu, jest Aurora ,,Rou" Teagarden, sympatyczna bibliotekarka z niewielkiej miejscowości na przedmieściach Atlanty, rozpracowująca zagadki kryminalne. Możliwe, że już nasunął Wam się obraz wścibskiej starszej pani, zakurzonej równie mocno co książki, wśród których urzęduje, ale muszę Was rozczarować :) Aurora to trzydziestoparoletnia, obdarzona zaufaniem mieszkańców Lawrenceton kobieta, o wyostrzonym zmyśle obserwacji oraz niecodziennym wsparciu swojego małżonka - poczytnego pisarza kryminałów. Gdyby nie fakt, że w tajemniczych okolicznościach znika przyrodni brat Aurory, zarówno ona jak i jej świeżo upieczony mąż mogliby cieszyć się z nadchodzącego rodzicielstwa i planować wyprawkę dla swojego potomka. Jednak splot różnorodnych wypadków sprawia, że Aurora zamiast zajmować się wiciem rodzinnego gniazda, wkracza na ścieżkę prywatnego śledztwa w sprawie zaginięcia piętnastoletniego Phillipa. Żeby tego mało wraz z nim słuch zaginął o dwójce jego rówieśników oraz jedenastoletniej dziewczynce. Sprawa jest na tyle niepokojąca, tym bardziej że wśród okolicznych nastolatków zaczyna ścielić się trup, że w poszukiwania zaangażowana jest nie tylko lokalna policja, ale i agenci FBI. Muszę przyznać, że książkę przeczytałam bardzo szybko, chociaż momentami akcja wydawała mi się nieco rozwleczona, a sam wątek kryminalny bywał przyćmiony kwestami obyczajowo-społecznymi, a nawet religijnymi charakterystycznymi dla małomiasteczkowej społeczności. Trzeba jednak oddać Harris sprawiedliwość, że pod przykrywką powieści kryminalnej, a raczej obyczajowej z wątkiem kryminalnym, poruszyła szalenie istotny temat przemocy psychicznej wśród młodzieży, przejawiającej się w szykanowaniu osób słabszych, mądrzejszych, czy po prostu innych od większości dzieciaków. Bo tak naprawdę głównymi bohaterami tej historii są typowi amerykańscy nastolatkowie, których znamy z seriali - walczący o popularność i uznanie ze strony grupy rówieśniczej, co często przejawia się w okrutnych zachowaniach. Narracja prowadzona jest w bardzo przystępny, wręcz swojski sposób, prezentowany z perspektywy Aurory. Nie będę ukrywać, że polubiłam tę bohaterkę, zwłaszcza za jej nieustępliwość i odwagę w ratowaniu brata. Ponadto akcja książki nabiera tempa dopiero wtedy, kiedy nasza bohaterka zaczyna tworzyć wszystkie możliwe scenariusze wydarzeń z udziałem grupy nastolatków, odrzucając metodą eliminacji te najmniej prawdopodobne. Jest przy tym taką lokalną superbohaterką, która nie zważając na swój stan, podąża tropem złoczyńcy i samodzielnie doprowadza go przed oblicze sprawiedliwości. Może to nieco oderwana od rzeczywistości postać, no bo kto będąc w ciąży biega za porywaczami, ustawiając się na pierwszej linii strzału, ale zapałałam do niej sympatią i Was również zachęcam do zapoznania się z jej perypetiami. Bo jeśli przymrużymy oko, mankamenty znikną, a zostanie ważne przesłanie. Serdecznie dziękuję Wydawnictwu Replika za egzemplarz recenzencki i w wolnej chwili sięgnę po wcześniejsze tomy tej serii, a że jest ich już na polskim rynku dziewięć, z najnowszymi ,,Małymi kłamczuchami" włącznie, to mam co nadrabiać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Oj potrafią. Dla odmienności, dla żartu, dla lansu. Dla każdego „coś miłego”. Ciężko powiedzieć, czy kiedyś też tak było, czy to teraz dzieci rozwydrzyły się do takiego stopnia okrucieństwa. Może teraz znacznie więcej o tym słychać, ale sytuacja zawsze miała miejsce? Wydaje mi się, że za moich czasów było znacznie spokojniej. Owszem, zdarzały się nieprzyjemne sytuacje, ale nie miało to takiego natężenia nienawiści, jakie potrafi być widoczne teraz.

W „Małych kłamczuchach” Charlaine Harris porusza tę tematykę, a wręcz bazuje na niej. Pokazuje czytelnikowi różne oblicza naszych pociech. Widzimy z premedytacją kłamiące dziewczynki. Spotykamy socjopatycznych chłopców, których absolutnie nie rusza krzywda ich kolegów. I widzimy coś jeszcze – rodziców tych dzieci, którzy są tak zaślepieni miłością do nich, że będą ich bronić do ostatniej kropli krwi. Wydaje się to w pełni zrozumiałe, a jednak zawsze nasuwa się pytanie – czy oni nie widzieli co dzieje się z ich dzieckiem? Istnieje wielokrotnie większa szansa, że widzieli, ale ignorowali, niż że sytuacja miała miejsce pod ich nosem bez ich wiedzy. Harris w przepiękny sposób włącza ten ważny temat do fabuły i steruje nim tak, aby wyciągnąć z niego jak najwięcej wniosków i refleksji.

 

Całość na zukoteka.blox.pl

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po kilku średnich książkach z serii (w sumie z tomu na tom było coraz gorzej), w tej znów Harris wróciła na właściwe tory, a książkę czytało się znakomicie. Im bliżej końca, tym trudniej się od niej oderwać, mimo, że jest w dużej mierze przewidywalna.

Wreszcie też polubiłem Robina. Dotąd był dość miałką postacią, ale tu też udało się wreszcie Harris sprawić, że stał się znacznie ciekawszy.

Cieszę się, że autorka wróciła do pisania o Aurorze Teagarden, przede mną na półce już tylko jedna część, ale mam nadzieję, że jeszcze pojawią się nowe powieści z serii. Pod warunkiem, że będą równie dobre, jak ta!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)